Let's get lunatic.

Met haar vingers streek ze over het gladde oppervlakte van de steen. Het was een van de stenen die ze van Dax had gekregen, in ruil voor wat informatie over zijn belagers. Natuurlijk had ze dat hem gegeven, een van haar slechte kanten was haar gierigheid. Ze was makkelijk om te kopen, al helemaal met glimmende dingen, zoals deze steen. Hij had namelijk een kleur die het meeste op een diepe soort Paars leek en leek bijna te gloeien in het schaarse zonlicht dat door het bladerdek van de bomen brak. Het had scherpe punten, alsof het ergens vanaf gebroken was en zou perfect zijn voor een pijlpunt. Dat zou echter een verspilling van geld zijn, ze geloofde dat dit steentje behoorlijk wat geld op zou kunnen leveren. Of ze het zou verkopen, wist ze nog niet. Eigenlijk vond ze hem te mooi om zomaar weg te doen.
Een geluid in de verte trok haar aandacht en meteen op haar hoede keek het meisje op, zich afvragend wie zich met dit weer het bos in het bos begaf.
Wat ze echter niet verwachtte, was dat er plots een zwevende vreemdeling voor haar neus verscheen. Een geluid van schrik klonk op uit haar keel en de steen viel uit haar hand. Haastig greep ze er naar en verstopte het diep in haar zak, hopend dat het de vreemdeling niet was opgevallen. ”What are you doing here little girl?” Ze krabbelde overeind en herstelde zichzelf, waarna ze de jongen strak aan keek. "None of your damn business."Beet ze hem toe, haar stem sterk maar er lag een toch iets van angst in haar gouden ogen. Wie was hij? En bovenal, wat was hij?

"Pathetic,"Kennelijk was de angst in haar ogen toch opgevallen. Shit. Maar wat wilde je anders, ze was er niet op voorbereid dat er plots een of andere vliegende gozer voor haar zou verschijnen. "Becides.. I think you have something that is my buisiness," De smalende grijns op zijn gezicht vertelde niets goeds. Mindo vernauwde haar ogen, niet precies wetend waar hij het over had. Toen hij dichterbij kwam zweven schuifelde Mindo een beetje naar achteren, zoveel mogelijk ruimte tussen hen creërend. Ze had slechte gevoelens bij deze vreemdeling, daar zorgden die vreemde dingen die constant om hem heen zweefden wel voor. De jongen stootte een vreemd lachje uit. "Give me that piece of Elshard you have," Onbewust liet ze haar hand in haar zak zakken, waarna ze haar vinger om de steen heen klemde, wetend dat dat hetgeen was wat hij waarschijnlijk bedoelde. "Elshard? And what might that be?" Koppig keek ze hem aan. "And give me one good reason to give it to you."

Opnieuw stootte de vreemdeling dat lachje uit, wat kennelijk kenmerkend voor hem was. Mindo vernauwde haar ogen, als hij dacht ze zomaar zou luisteren en haar spullen zou afstaan, had hij het mis. ”That’s non of your buisiness. It’s non of your use. So just be a good girl and give it to uncle Diabolic Esper,” Oh en nu was het niet haar zaak? Dat terwijl zij die steen bij zich had, en hij degene was die het wilde. Geërgerd keek Mindo hem aan, zich afvragend waar hij het lef vandaan haalde. Ze vertelde hem dat ze de steen niet zomaar zou geven, zonder een goede reden. Iets wat de jongen gefrustreerd liet zuchten Mindo volgde iedere beweging die hij maakte en keek toe hoe hij zijn hand op zijn voorhoofd legde en een klagelijk geluid uitstootte. ”I don’t need a ‘good’ reason to get it,” Hij stak zijn hand op en vier van de vliegende dingen schoten ernaartoe, waardoor een soort wapen gecreëerd leek te worden. Een soort energie leek erin te verschijnen en Mindo wist dat ze in de problemen zat. ”Give me the Elshard,” Ze vernauwde haar ogen en haalde de steen uit haar zak. "You want this?" Natuurlijk zou ze het niet zo snel afgeven, wie dacht hij wel niet dat hij was. "Come and get it!" Ze klemde de steen tussen haar kaken en veranderde zonder enige waarschuwing in haar dierlijke vorm. Zonder verder nog om te kijken sprintte ze ervandoor. Ze volgde kleine padjes waarvan ze hoopte dat hij ze niet volgen kon. Zo hoopte ze hem kwijt te raken, mocht dit niet gebeuren, zat ze behoorlijk in de problemen.

”Really?! You’re gonna run from someone who can time travel?!” De woorden die haar werden na geroepen bereikten nog maar net haar puntige oren. Oeh, dat was niets goeds. Ze was er al achter gekomen dat de jongen zou kunnen teleporteren, daarom wilde ze kleine bedekte padjes volgen, die voor een mens moeilijk tot niet volgbaar waren. Het leek haar onlogisch dat hij zich midden tussen een wirwar van takken en bladeren kon teleporteren. Tijd reizen, dat was echter iets waar ze geen rekening mee had gehouden in haar geniale plan. Wie verwachtte dan ook dat iemand plots kon tijd reizen?
Voordat ze ook maar tientallen meters had afgelegd verscheen hij voor haar neus. Ze stopte met rennen en kon nog maar net op tijd wegspringen voor een energie bal die hij op haar poten afvuurde. De bal verschroeide de grond waar ze een aantal secondes geleden had gestaan en vertelde haar hoeveel kracht die ballen hadden. Mindo slikte en keek schichtig om zich heen, wetend dat ze niet kon ontsnappen nu. ”Give me the Elshard,”Beval hij nu opnieuw. Nog even twijfelde Mindo, koppig als ze was. ”You can’t run from me. I will find you and I will kill you,” Dreigde hij en Mindo wist dat hij zijn woorden waar zou maken. De steen was haar leven niet waard. Met tegenzin liet ze de Elshard los en schoof hem met haar poot naar Diabolic toe. ”Or I’ll let you live and you will work for me. The only thing I ask in return is that you will search more Elshard pieces for me,”Met een ruk keek ze op. Hij zou haar vermoorden, tenzij ze voor hem zou werken? Fronsend keek ze hem aan, zich afvragend of hij haar daadwerkelijk zou vermoorden. Mochten ze er ooit achter komen dat hij iemand met dezelfde Zielkleur had gedood, zouden ze hem naar de Grey Ones verbannen. Toen ze hem aan keek besefte ze echter dat dat hem waarschijnlijk een worst kon wezen.
Mindo veranderde zich terug in haar menselijke vorm. Shiften was geen fijn gevoel, maar ze wist dat ze in haar menselijke vorm moest zijn wilde ze met hem communiceren. Met een kwade blik keek ze hem strak aan. "Fine, I'll go looking for those stupid things." Alsof ze daadwerkelijk een keus had.
Ze vertelde hem er niet bij dat ze geen idee had waar Dax die steen vandaan had gehaald. Ze was ook niet van plan om daadwerkelijk voor hem te gaan werken. Nu zou ze het spelletje meespelen, maar hij zou haar niet kunnen dwingen. Hij wist haar naam niet en had bovendien geen idee waar ze woonde. Na vandaag zou hij haar nooit meer zien. Tenminste, dat was wat ze hoopte.
"But then you should at least tell me what they are, don't you think?" Als hij er zo hopeloos naar opzoek was, dan moesten ze wel belangrijk zijn. Dat maakte haar nieuwsgierig

Ze vond het maar niets dat hij zijn zin kreeg. Zonder verstand was ze hem allang aangevlogen. Die rottige narcistische houding van hem bracht behoorlijk wat haat bij haar naar boven, Het ergste was enkel dat ze niets kon doen, hij zou weer een van die energie bollen op haar afvuren en daar had ze weinig zin in. Ze zou zijn spelletje voorlopig maar mee spelen, als het dan echt moest.
Ze keek toe hoe hij de steen opppakte en op de grotere paarse kristal op zijn borst drukte. Het stak naar voren en hij liet de steen er in vallen. Mindo vernauwde haar ogen even wat, kennelijk waren die dingen heel belangrijk voor hem en die plaats leek de enige toevoer te zijn voor zijn lichaam. Dit besloot ze goed te onthouden, misschien was het wel een zwak punt van hem. ”They’re just some shards.. Spread throughtout Separa. Just search for them and do anything to find them. You know what they’ll look like. That’s all you need to know,” gaf hij uiteindelijk als antwoord. Mindo had het idee dat hij bepaalde dingen achterhield, wat haar niet zou verbazen. Het meisje snoof minachtend. ”And now chop chop. We don’t want to waste anytime, do we now?” Oh, wat zou ze graag die smalende grijns van zijn gezicht afslaan. Hij zou haar niet zomaar rond kunnen commanderen. "So what, that's it? I'll just leave and go looking for these things?" Ze keek hem schuin aan. "How am I supposed to do that? I found it in the Grey Territory, I'm not allowed to go there again." Loog ze half. Ze had hem van Dax gekregen, dit zei ze echter niet, immers zou hij dan weten dat ze geen idee had waar ze moest zoeken. Dan zou ze nutteloos voor hem zijn, en dat wilde ze nog even voorkomen.

”The darn questions,”Mompelde hij geërgerd. Mindo wierp hem een blik toe en als blikken konden doden, zou deze jongeman echt een probleem hebben.
Ze legde aan hem uit dat ze de steen, zogenaamd, in het Grijze gebied had gevonden. Wat ergens ook wel waar zou kunnen zijn, sinds ze de steen van Dax had en hij deze hoogstwaarschijnlijk uit de Crystal Mountains vandaan had gehaald, die zich in het Grijze gebied bevonden. Op haar woorden stootte de jongen een geamuseerd geluid uit. ”That’s a good one,”grinnikte hij, alsof hij door had dat ze niet alles aan hem vertelde. Dat vond Mindo maar niets, ze was een prima leugenaar, maar kennelijk zag hij door haar façade heen. ”That’s not my problem missy,” reageerde Add nu dan ook. ”You’ll just need to find a way. And if you don’t find it, well then I just need to see if you’re still use for me,” Ze keek hem scherp aan, een kwade blik in haar gouden ogen. "And then what? You'll kill me?"Ze snoof ongelovig. "That will be interesting." Kans om te reageren gaf ze hem niet. "Well then, 'good' bye Diabolic Esper." Ze draaide zich om en liep zonder nog om te kijken van hem weg. Natuurlijk zou ze die dingen niet voor hem gaan zoeken, en als Diabolic slim was kon hij dat ook wel bedenken. Mocht ze hem ooit weer zien, zou we wel iets bedenken om hem neer te krijgen. Hopelijk.