and what are you doing here again?

Lyall was voor de verandering is vroeg opgestaan om naar het hoge black territory gebergte te gaan. ‘Phew.’ Zuchtte Lyall toen hij eindelijk helemaal bovenaan was. Dit was 1 van de weinige plekken waar hij nog nooit was geweest. Puur om het feit dat hij altijd moest werken dus geen tijd had om bergen te beklimmen. Hij stond op een soort groot plateau en had het mooiste uitzicht wat hij ooit had gezien. Hij ging is liggen uithijgen op de stenen grond en genoot van de ochtend zon die op zijn gezicht scheen. Heerlijk, als het even leek of je de enige was die op de wereld leefde. Na een aantal drukke dagen was hij even helemaal klaar met elk ander levend wezen dan zichzelf. Hij voelde dat hij best moe was na de klim terwijl hij toch een boven gemiddeld uithoudingsvermogen had. Hij kon geen lekkere lig positie vinden dus hij shifte in zijn Direwolf vorm en krulde zichzelf op voor zover een wolf dat kan. ‘aaah, dit ligt lekker.’ Gromde Lyall tevreden in wolventaal. Als wolf zijnde kon hij wel met moeite mensen taal praten maar zijn stem klonk heel donker en een beetje vervormd. Na een tijd in de heerlijk warme zon te hebben gelegen kwam hij met zijn grote kop omhoog om is lekker lang te gapen en om zich heen te kijken. Tenslotte kon je in black gebied nooit voorzichtig genoeg zijn. Sommige waren oke maar het grootste deel zaten niet voor niks bij black. Die genoten van andermans lijden. Lyall voelde zijn litteken nog branden bij de gedachte daar aan. Ze hadden hem staan uitlachen terwijl het gloeiend hete mes langs zijn gezicht kwam. Brrr. Daar wilde hij nou net niet aan denken. Niet nu.. ergens beneden hem waar hij vandaan kwam hoorde hij iets bewegen. Hij opende 1 van zijn grote rode ogen en keek dezelfde richting op. Het klonk niet als sluipen dus verwachte hij ook niet veel gevaar.

Daar kwam het wezen langzaam boven de top uit terwijl hij het scherp in de gaten hield. Ze kwam van de zonnekant dus het was een zwart silhouet wat hij zag en hij bleef nog op zijn hoede. Het was een niet al te groot figuur maar groot genoeg om nu de zin voor hem tegen te houden. Aan de ene kant irriteerde dat hem omdat hij lekker lag, maar aan de andere kant kon hij de persoon nu goed zien. Het was een vrouwelijke faun met nogal slecht uitziende kleren. Ooit waren ze vast mooi geweest maar dit… dit zag er bijna even erg uit als hem. Met zijn Wolven ogen keek hij haar ziel binnen en zag tot zijn grote verbazing een.. witte soul color? Dat was ongewoon in dit gebied. Hij tilde zijn kop nu compleet op en deed allebei zijn ogen open. ‘’Hey.’’ Zei de faun en ze kwam een stap dichterbij. Heel voorzichtig kwam ze dichterbij en zo te zien ook voorbereid om elke seconde weg te rennen. Lyall grinnikte in zichzelf. Als ik van plan was je te doden en op te eten was je zelfs niet bij die richel veilig hoor. Hij dacht even na wat hij zou doen. Of hij zou terug shiften, of dat hij in zijn wolven vorm bleef en met algemene gebaren duidelijk zou maken dat hij niet van plan was haar wat aan te doen. Hij zou ook in mensen taal kunnen praten maar dat zou haar nog eerder afschrikken dan wat anders. Hij besloot de neutrale aanpak te doen. Oftewel de zwakke aanpak. Hij zou zich wat meer gedragen als een grote hond dan een wilde wolf. Hij deed zijn bek open waar een grote tong uit viel die langs zijn lange rijen vlijmscherpe tanden liep, en hij klapte met zijn staart op de grond. Wat in de dierenwereld een teken was van. Hey leuk dat je er bent. Hij keek haar recht in de ogen aan toen ze naar hem keek. Ze zit me te bestuderen. Bedacht hij zich wat geërgerd. Atleast was ze aan de kant gegaan zodat de zon weer op zijn donkergrijze kop terecht kwam. Hij zou maar afwachten wat haar reactie zou zijn op zijn nogal duidelijke reactie dat hij geen kwaad in de zin had.

Hij zag haar met zijn scherpe rode ogen duidelijk rillen toen ze zijn tong volgde met haar ogen, die hij langs zijn tanden liet glijden. Toen staarde ze weer in zijn ogen. Het is maar goed dat ik geen katachtige ben voor haar. Dacht Lyall. Tenslotte zagen die het als bedreiging als je ze lang aankeek. Ik zou me waarschijnlijk niet hebben kunnen in houden als ik een katachtige was. Gniffelde hij weer van binnen. Doordat ze zo hoog zaten begon hij te hijgen als een wolf. Na en tijdje nog even hem te hebben aangekeken of ze hem keurde, wende ze haar blik af en keek opgelucht. ”This view is breathtaking, isn’t it? It just makes you lose track of time. It gives such a calmth,” Lyall draaide zijn kop naar waar ze heen keek, besefte dat zijn nek niet meer dan 100 graden kon draaien, stond op en ging naast het meisje staan. Nu hij stond merkte hij pas hoe klein het meisje van wit was. Als hij stond met zijn kop op normale hoogte kwam hij tot 1.53m dit meisje was nog niet eens 1.7m lang. Lyall zorgde ervoor dat er een afstand van minstens 40 centimeter tussen hun bleef. Het sprak natuurlijk voor zich dat zon groot beest als hij niks of niemand zou vrezen dus het ook niet schuw was voor mensen. maar om dan meteen tam naast haar te gaan staan.. ”Oh of course I didn’t want to bore you with my talk or annoy me or I don’t even know if you understand even a word I’m saying,” tsja. Dacht Lyall. Hoe leg je als wolfzijnde uit dat je diegene wel verstaat maar niet kan terug antwoorden. Gewoon niet proberen maar stil blijven. Was zijn uiteindelijke gedachte. Hij dacht terug aan de laatste keer dat hij als wolf zijnde naast een persoon had gestaan. Dat was jaren geleden toen hij nog een ‘kleine’ Direwolf was geweest. Nog maar 1 meter in hoogte. Wat nog net een forse wolf zou zijn geweest. Die persoon had hem achter zijn oren gekroeld. Bijna hoopte hij nog dat deze persoon dat ook zou doen. In plaats daarvan ging hij op zijn kont zitten en krapte met zijn achterpoot aan zijn oren. Het meisje had wel gelijk. Het uitzicht was geweldig. Lyall’s maag knorde heel luid. Zo hard dat hij even verbaast naar zijn eigen maag keek. Well het werd dan maar weer eens tijd om te gaan jagen straks. Tot nu toe had het meisje hier nog niks kwaads in de zin gehad. Misschien wilde ze ook wat eten. Dacht Lyall. Hmm vreemd. Normaal denk ik in mijn wolven vorm nooit na over anderen. Dacht hij wat verbaast over zichzelf. De zon had hem lax gemaakt, dat zou het zijn. Nog op zijn kont zittend keek hij het meisje waar hij nu bij tot haar onder armen kwam met een schuine kop aan en wachtte tot haar verdere reactie.

Het leek net of ze zijn gedachten had geleze want na even te glimlachen begon ze hem zowaar te aaien en krabben over zijn hoofd. Hij wist niet hoe hij moest reageren. Hij wilde dominantie tonen maar dit krabben was goddelijk. De uitkomst was dat lyall gromde als blijf van me af. Maar tegelijkertijd zijn kop naar haar toedrukte om beter gekroelt te worden. Lyall wist zelf niet wat hij ervan moest vinden. Ach er waren belangrijkere dingen aan de hand. Zoals eten. Nadat zijn maag heel hard had geknord, hoorde hij het meisje grinniken. ”Don’t worry. I’m hungry too. I haven’t eaten in days,” waarna haar maag ook knorde. Lyall kon het niet laten en liet een soort vragend kefje horen. Ai, dat was niet de bedoeling. Peinsde hij. Oh well. Zij had blijkbaar ook honger. hij draaide zijn rug naar haar toe en speurde de bermen af. Opzoek naar een bewe.. DAAR. Hij zette een snelle sprint in en zijn zware reusachtige lichaam vloog als een pijl uit een boog op zijn doelwit af. Na een maar 4 seconden sprint had hij een forse afstand afgelegd en hij zag de abnormaal grote haas recht voor hem langschieten. ‘shit, hij glipte langs. ’dacht hij geërgerd. Met een strakke bocht achtervolgde hij het beest weer wat nog net niet in de bosjes verdween.  ‘peace of cake.’ Gromde Lyall zacht terwijl hij op de forse haas sprong en met een haast achteloze bijt de nek dwars door midden brak. Trots op zijn snelle actie liep hij triomfantelijk met opgeheven hoofd terug naar het meisje met de bebloede haas. Hij legde het neer op een meter afstand van het meisje en schoof het met diens grote hoofd richting haar toe. Daarna ging hij weer op zn kont zitten en bleef naar het meisje toekijken. Ze zou dit gebaar toch wel herkennen. Of ze moet wel heel dom zijn. Dacht Lyall terwijl hij wachtte tot het meisje aanstalten maakte om het dier op te pakken en te eten. We hebben geluk dat ik een forse heb gevangen. Dan is er genoeg voor ons allebei. Dacht hij smakelijk. Deze winterhazen waren altijd het beste van  het beste. Hij besloot het nog wat dichterbij te leggen. En het lijk lag nu 3 centimeter voor haar voeten. Als ze nog langer zou wachten kon ze stikken hoor. Dan was dit malse stukje vlees van hem. Dacht hij brommend.

Toen hij zich als de bliksem omdraaide richting de prooi. Hoorde hij het meisje zeggen. "W-whats wrong." Er viel duidelijk angst te horen. Niks om bang voor te zijn hoor, laat me concentreren. Dacht hij een beetje geïrriteerd. Toen hij het arme haasje gevonden had schoot hij toe en hapte zonder moeite de nek van het dier door. Trots en triomfantelijk liep hij met grote passen terug naar het meisje. Waarom voelde hij zich zo trots? Vroeg hij zich af. Het is net of ik steeds meer wolven emoties krijg. Het gekef. Het krabben. Dit begint belachelijk te worden. Hij moest wel zelf controle houden over zijn emoties of er zou nog wat fout gaan. Hij legde de bloedende haas iets voor het meisje neer en keek haar bemoedigend aan. ”For m-me?” Na een tijdje geen reactie te hebben gekregen schoof hij het een paar centimeter voor haar voeten. Ze leek nog ook echt na te denken over wat ze ermee aan moest. Peinsde Lyall. Hij zag het meisje haar mond openen en weer dichtgaan. Hij hoorde nog een knorrend geluid maar merkte dat het van het meisje kwam. Zie je nou wel? Zelfs je maag zegt eet het op. Er is niks mis mee. Dacht hij nu vrij nijdig. Eindelijk kwam ze naar beneden en keek met een grimas naar de grote haas. Langzaam legde ze haar hand neer op het karkas en haar hand zat meteen onder het bloed. Hij zag met zijn rode ogen dat het meisje ervan rilde. Wat? Was het niet goed genoeg voor haar? Dan zou hij het wel alleen opeten hoor, dan kon ze ook gewoon stikken. Toch ging ze wel door. Bij de nek trok ze een flink stuk van de zij van het beestje af. Ah slimme keus. Het beste stukje wat ook goed vult. Waren zijn gedachtes terwijl hij een heel klein beetje kwijlde bij de gedachten van het verrukkelijke vlees. Toen het vlees los getrokken was keek ze nog even van het vlees, naar Lyall die ondertussen met zijn tong uit zn bek al helemaal klaarstond als ze de rest neer zou gooien er op te springen en het helemaal op te peuzelen. ”Here goes nothing,” zei het meisje waarna ze haar tanden in het vlees zette. Hij keek haar hoopvol toe. Hopend op erkenning dat het lekker was. Wild vlees was altijd het lekkerst. Je proefde gewoon dat het beest in top conditie was, geen vet. Alleen puur vlees. En dan dat bloed. Ohh als hij dat elke dag kon hebben. Daar zou hij moorden voor doen. Lyall werd een beetje ongeduldig omdat het lang duurde voordat ze het ophad, maar begreep het ook wel. Tenslotte waren mensen tanden niet gemaakt om vlees snel te eten zoals die van een wolf. ”Well.. That was something new,” Het meisje legde het karkas voor Lyall neer zodat hij er aan kon beginnen. ”It’s your prey, Thank you,” vanbinnen dacht hij geen dank. Maar hij keek het meisje alleen even in de ogen aan. Hij zag haar een ongemakkelijke beweging maken met haar handen, alsof ze haar handen wilde afvegen aan haar kleren. Nee heh, dat moet je niet doen, dat is super zonde! Dacht Lyall. Als mens zou hij het hebben uitgeschreeuwd maar nu stonden alleen zijn grote oren recht overeind. Toen ze geen aanstalten maakte om nog iets met het bloed te doen greep Lyall zijn kans. Hij kwam 2 grote passen naar voren en begon haar handen af te likken. Als Lyall nog een beetje als mens nadacht was dat nu wel weg. Zijn mensen gedachtes ver weggestopt en hadden plaats gemaakt voor wolven gedachtes. Hmm, dat bloed is echt heerlijk. Genoot Lyall. Met zijn grote ruwe tong likte hij eerst haar linkerhand helemaal af en daarna haar rechter. Toen dat op was begon hij aan het karkas. Het bloed was nu wat afgekoeld wat Lyall helemaal niet erg vond. Sterker nog, hij had het liever zo. Koud bloed en vlees had een betere smaak. Vond hij. Met zijn grote bek beet hij hompen vlees af van het haasje, en hij het heerlijke gevoel van botten die kraakten onder je tanden. Vermengd met de smaak van het bloed en het vlees. Wat had hij een geluk vandaag. Toen alleen nog de kop het hersenen en de voeten van de haas over waren keek hij weer zijn nieuwe vriend aan. Eenmaal samen prooi gedeeld, ben je vrienden. Dat is hoe wolven denken. Hij stond op en stapte weer op het meisje af. Met zijn bebloede neus tikte hij zachtjes tegen haar zij aan als teken dat ze hem moest volgen. Daarna draaide hij zich om en ging in de schaduw van een bosje op wat gras liggen. Alleen zijn kop was nog in de zon maar dat was niet erg. Met gesloten ogen genoot hij weer van de zon. Deze dag kon niet stuk.

Blijkbaar voelde het grappig terwijl Lyall het meisje haar handen aflikte. Ze grinnikte erbij. Grinnik maar raak, ik heb het bloed wel. Dacht hij blij. Nadat hij klaar was zei het meisje ‘’thank you.’’ Nee dank jou wel. Dacht hij blij. Daarna begon hij vrolijk aan te vallen op het karkas. Uit zijn ooghoek zag hij dat ze weg keek. En dat er een onprettig gevoel bij haar opkwam. Vanwaar dat? Vroeg hij zich oprecht af. Toen hij daar ook me klaar was drukte hij met zijn bebloede neus zacht tegen haar zij aan wat een afdrukje van zijn neus gaf op haar kleren. Lyall trok zich er verder niet veel van aan en hij liep vervolgens naar een struikje waar hij lekker op het gras kon gaan liggen in de schaduw. Het was verassend heet hier hoog in de bergen. Iets wat je niet verwachte. Even daarna volgde het meisje zijn voorbeeld en plofte naast hem neer op het gras. Hij deed gerustgesteld zijn ogen dicht en genoot van de warme zonnestralen. Hij voelde ogen aan zijn zijkant branden en wist dat het meisje hem aankeek. Hij negeerde haar compleet en bleef met ogen dicht genieten van de zon. ”My name is’’ na die 3 woorden deed hij zijn ogen open en keek haar aan. Hij wist zelf niet wat hem de neiging had gegeven haar aan te kijken maar zijn gevoel zei dat te doen. ‘’Kyteranne Nuntissa, but you just can call me Tissa, if you could talk..,” oke dat zou hij onthouden. Dacht Lyall met zijn ver weggestopte mensen gedachten. Zijn wolven gedachte leek meer een tamme gedachten aan te houden want nadat ze was uitgepraat gromde hij even met zijn zware klankkast. ”So what’s your name or can I give you a name?” Lyall reageerde er verder niet op maar keek haar eens diep in de ogen aan met zijn donker bloedrode ogen. hij kwam wat omhoog met zijn hoofd. Gaapte toen eens. En dan geen normale gaap. Nee meteen een gaap van 10 seconden. Zijn tanden blikkerden in het zonlicht fel. Zo prettig, scherpe tanden hebben. Dacht Lyall tevreden. Hij sloot zijn reusachtige bek weer en keek deze Kyteranne weer eens aan. Wachtend op een verdere reactie van haar.

Na zijn gaap bleef er een lekker geurtje hangen. Hmm niet slecht. Dacht Lyall. Het was het geur van wild. Kennelijk vond Kyteranne. Het een niet zo smakelijke geur want ze keek met een grimas weg. Toen hij zijn bek weer dicht had getrokken en hij haar weer aankeek, zei het meisje peinzend: ”How did you even get those eyes?” Kyteranne ging verzitten en trok haar benen op. ”I should be able to give you a name based on those eyes,” Wat vind je toch zo bijzonder aan mn ogen. Het zijn kijkers waarmee ik kan kijken, jij hebt exact dezelfde. Dacht Lyall wat geïrriteerd. Het meisje pakte een stok op en even dacht Lyall dat ze het weg zou gooien. Maar daarentegen begon ze in het gras te porren. Hij kwam half omhoog en keek aandachtig toe wat het meisje deed. Zelf maar half staand was hij groter dan het zittende meisje. Even viel ze stil maar daarna leek ze een idee te hebben. Terwijl ze bezig was kwam er weer een mensen gedachten op in hem. Waarom shift ik niet gewoon terug naar mensenvorm en kan ik weer normaal denken. Dit meisje laat me als een stomme tamme hond denken. Hé ze zit te schrijven. Dacht zijn wolvenkant weer, en zijn mensen gedachtes waren weer weg. R..H..E..T…T… Rhett? Wat was dat? En toen was het weg door de wind. ”Don’t you think that’s a nice name? Rhett?” Lyall moest even denken. Die naam liet hem ergens aan denken. Maar hij kon er niet opkomen. Ze keek hem aan met haar hoofd op haar knieën en glimlachte. Lyall zelf voelde niet veel voor de naam, maar het meisje leek er heel erg blij mee dus hij besloot maar enthousiast te zijn. Hij stond op en gaf een redelijke grom, om vervolgens mij zijn bek open wat te hijgen. Ten teken dat hij het geweldig vond. Alles om mijn vriend blij te houden. Dacht Lyall gelukkig. Lyall stond nog even blij te hijgen tot het moment dat hij ergens wat opving. Het was meer een reflex van hem dat hij op voelde. Hij hoorde of zag niks maar wist waar het vandaan kwam. Beneden bij de weg 200 meter onder hun voelde hij beweging. hij sprintte snel naar de afgrond toe en keek naar beneden met zijn speciale ogen. Hij zag 2 blacks langzaam naar boven komen. Ai. Die mochten hun hier niet vinden. Het waren stropers zo te zien. Ze hadden wat grote vogels op hun rug hangen en hadden gevaarlijke langbogen op hun rug. Ze zagen er wel arm uit en niet goed getraind. Misschien kon hij ze afschrikken met zijn grote wolven gestalte. Eerst moest hij zijn nieuwe vriend op de hoogte brengen en verstoppen. Hij keek om naar het meisje en gaf een waarschuwende grom waarna hij weer naar beneden keek. Daar sprintte hij terug naar het meisje en draaide een cirkeltje om haar heen. Waarna hij vervolgens naar het bosje toe liep. Hopelijk volgde ze hem en begreep ze dat ze daar veilig was. Tenslotte haatte blacks whites dus mochten ze elkaar echt niet tegenkomen. Als dit maar goed ging. Dacht Lyall bang dat zijn maatje wat zou overkomen.

‘’I’m glad you like it.’’ hij zag nog net voordat hij wegschoot dat ze haar hand uitstak om hem nog een aai te geven, maar Lyall was al weg naar waar zijn gevoel hem heengebracht. Hij zag de 2 vijandige mensen onder zich en raakte in een lichte paniek.’’Rhett?’’ vroeg het meisje toen hij wat verdwaasd rondkeek. Wat als ze mn maatje vinden. Nee dat mag niet gebeuren. Normaal zou Lyall dit rustig aangepakt hebben maar zijn wolvenmind dacht daar anders over. Hij sprintte terug naar het meisje en gromde waarschuwend waarna hij haar leidde naar een redelijk groot bosje. Gelukkig deed ze wat hij van haar verlangde zonder te treuzelen dus was ze op tijd het bosje in. Phew, nu is kijken waar ik het beste kan staan om ze op te wachten. Hij besloot iets voor het bosje te gaan staan. Niemand kwam daar door. ‘’hah die vogels waren echt geen partij voor me.’’ Hoorde hij een waarschijnlijk grote man bulderen. ‘’Ja jij wel oude dikzak.’’ Een vreselijk irritante 2e stem zei het laatste. Lyall’s haren gingen recht opstaan van het geluid. En donker gegrom kwam uit zijn borstkast en hij hoorde de voetstappen stoppen. ‘’hoor jij wat?’’ vroeg de zware stem aan de lichte. ‘’nee jij schijthaas die je bent.’’ De voetstappen kwamen weer dichterbij en Lyall wist dat dit het moment was. Met een grote sprong, sprong hij op het pad vlak voor de 2 mensen. Hij zag hun gezichten stomverbaasd staan en een seconde daarna hoorde je ze het allebei uitschreeuwen van angst. Daarop liet Lyall een enorm harde huil horen terwijl hij zijn hoofd in zijn nek gooide. Hij keek zijn 2 tegenstanders aan. Niet alleen hun soul color was slecht maar hij voelde dat ze net zo verrot vanbinnen waren. Hij kwam met een grote stap dichterbij en zou als hij het had gewild de 2 doormidden hebben gebeten. Maar hij hield zich in. Ze kregen 1 kans om te vluchten. Daarna zou het te laat voor ze zijn. Eentje was zo slim om te vluchten. De kleine dunne met de stomme stem. De brede bleef staan en trok een Ponjaard, die er verdomd scherp uitzag. Natuurlijk waren zijn tanden scherper. Hij zou dit vervelend mannetje eens laten zien wat hij kon. Met een grom die meer op een brul leek, viel hij aan. Hij sprong naar voren en als de man niet aan de kant was gestapt, dan was de man er nu niet meer. De man stapte op hem af en Lyall sprong ook op het nippertje aan de kant. De mislukte aanval maakte hem nog bozer, en de furie verscheen weer in zijn ogen. Lyall sprong nog een keer toe en dwong de man bijna van de berg af te springen. Met zijn poot drukte hij de man tegen de grond en ging met de helft van zijn gewicht op de man staan. Zijn nagel boorden zich diep in de borstkast en de man verbleekte. Hij voelde de levenskracht wegspoelen en het zou snel over zijn tot….. gefluit was te horen en het stopte opeens. Lyall had geen idee wat er aan de hand was. Wat was dat gefluit geweest. Zn furie was opeens weg. Hij wankelde opzij. Weg van de afgrond. hij voelde iets steken boven bij zijn linker voorpoot. Hij zag veren, en zijn mensengedachten kwamen weer boven. Oh nee. Dit zijn jachtpijlen, met weerhaken. Dit gaat zeer doen. Blijkbaar was de dunne weer terug gekomen en had een pijl op hem geschoten. Hij zou met ze afrekenen voordat ze bij zijn maatje zouden komen. Met zijn laatste krachten stormde hij op de kleine man af. Die gilde het uit en hield zijn handen voor zijn gezicht. Hij stootte hem met een frontale beuk van de berg af en vloog een meter of 10 van de berg af. De grote man was blijven liggen met 4 wolven nagel gaten in zijn borst. Hij zou het overleven maar wel nog problemen hebben met de gebroken ribben en wonden. En anders wel een eeuwig trauma aan wolven. Lyall had het steeds moeilijker om bij bewustzijn te blijven. Hij strompelde weer omhoog richting het bosje en voor de struik plofte hij neer met een pijnlijk maar gerustgesteld kefje. Zijn maatje was veilig gebleven. Lyall’s mensen gedachten kwamen weer naar boven en terwijl hij bewusteloos raakte, veranderde zijn Wolven gestalte terug naar zijn mensenvorm…….


pss. de 2 mannen zijn NPC

Lyall legde zich neer en dacht met geluk. Ik heb haar gered. Toen werd alles zwart. Hij werd wakker in een witte kamer. 'W-waar ben ik?' vroeg hij zich hardop af. Het echoede. 'dit kan niet echt zijn.' dacht hij weer hardop. Hij zag een beeld voor zich waar hij voor een meisje neerviel. Wie is zij? Vroeg hij zich af. Toen kreeg hij beelden waar ze hem meesleepte naar een klein stroompje waar ze een... Pijl uit zijn been trok? Opeens voelde hij zware steken in zijn been en zag er een verband zitten. Hij kreunde. Ze verbond hem ook en verzorgde de wond....alles werd weer zwart.... Een fel licht scheen in zijn ogen. Langzaam kreeg de wereld weer vorm. Lyall knipperde. 'W-waar ben ik?' vroeg hij zich opnieuw hardop af. Hij zag in zijn ooghoek stof en merkte dat hij met zijn hoofd hoger lag dan de rest van zijn lichaam. Hij keek naar boven en zag een gezicht. 'Het... Meisje..' bracht hij moeizaam uit. Hij probeerde haar gezicht aan te raken met zijn hand maar halverwege viel alle kracht weer uit en alles was weer zwart. Lyall hoorde enge echoende stemmen in zijn hoofd en hij werd met een schok wakker. Door de schok had hij zijn been bewogen en kromp hij in een van de pijn. 'aargh' bracht hij uit. Met veel moeite en pijn ging hij rechtop zitten. Hij bewoog langzaam zijn armen en keek daarna naar zijn benen. Hij merkte dat hij geen shirt aanhad en keek dus recht tegen zijn sixpack aan. Lyall keek langzaam op naar voren. Hij zag het meisje voor zich zitten en schrok.

Pss. Sorry voor korte en slordige post. Gepost vana ipad :')

Lyall’s ontwakening duurde niet voor lang en hij voelde zich weer wegvallen. ‘’Rhett?!’’ hoorde hij het meisje nog zeggen voordat hij het bewustzijn verloor…. Hij was weer een wolf, bezig met het afslachten van een arm hert toen plots.. het gesuis van een pijl. Weer werd hij geraakt. Verderop zag hij de man staan die het had gedaan. Deze keer met een gezicht als dat van een demon en hij lachte duivels. Dit is een droom. Dacht hij bij zichzelf, maar dat maakte het niet minder beangstigend. Met de lach nog in zijn hoofd schrok hij wakker. Een schok ging door hem heen en de stekende pijn in zijn been was weer terug. ‘aargh.’ bracht hij uit. Hij keek even naar de rest van zijn lichaam. En toen zat het meisje voor hem. Ze keek hem vragend en bezorgd aan. ‘’are you alright?’’ vroeg het meisje aan hem. Hij bleef stomverbaasd zitten. Wie was ze? Waarom kwam ze zo bekend voor? ”You need to take it easy and take your rest,” vervolgde ze. Het meisje probeerde waarschijnlijk rustgevende dingen te zeggen maar Lyall flipte hem vanbinnen helemaal uit. Met een ongelooflijke snelheid dacht Lyall aan de fragmenten die hij nog wist. Hij zat in de zon en er kwam een 2e persoon. Toen vertroebelde de gedachten. Alsof hij vanaf dat moment al niet meer zichzelf was. Wat. Wat was er gebeurd. Vroeg hij zich in zichzelf af. Lyall slikte eens en vroeg met een schorre stem: ‘wie.. ben jij?’ ergens had hij het gevoel dat hij om haar gaf. Maar hoe zou dat kunnen als hij het meisje niet kende of ooit eerder gezien had. Hij kroop nog een stukje naar achter tot nog een pijnscheut door zijn been schoot en hij het weer uitschreeuwde. Als ze geen goede verklaring heeft voor dit alles ben ik hier binnen een paar seconden weg. Dacht Lyall schuw. Rhett. Schoot het door hem heen. Hij zou zo wel vragen wie of wat Rhett was. voor nu wilde hij alleen weten wat er was gebeurd.

Hij slikte om zijn keel wat minder schor te maken maar zonder succes. ‘Wie.. ben jij?’ vroeg hij maar. Lyall vertrouwde hier niks van en schoof nog een stuk naar achter. Zonder succes en meteen schoot de pijn weer door zijn been. ”I’m Kyteranne Nuntissa, but like I’ve told you to just call me Tissa,” zei het meisje na even twijfelen. Lyall werd wat rustiger. Waarom wist hij ook niet. Iets in haar stem was gerustellend. Alsof ze hem eerder op die manier had gerustgesteld. ‘tissa.’ Herhaalde hij zacht. Meteen kwamen er weer beelden in hem op. Ze had hem over zijn wolvenkop geaaid… ze hadden samen van een haas gegeten. Waarom kon hij zich het niet precies herinneren. De herinneringen leken jaren oud en verweg. ”I don’t know what exactly happend. But I’ve met you as a wolf. We became friends. At least that’s how I see it. Two men came and you got in a fight with them. One of them shot you down and you then shifted to this human form. I picked you up and brought you here,” dat eerste stuk herinnerde hij zich nog. Hij veranderde in een wolf om haar als het moest weg te jagen, maar ze bleek ongevaarlijk. Lyall ontspande zijn spieren en liet zich plat op zn rug vallen. Hij merkte nu pas hoe erg hij zijn arm had verkrampt en betaalde daar nu de prijs voor. Weer herhaalde hij vaag ‘de mannen..’ en hij kreeg beelden van het gevecht. Lyall dacht even iets raars. Zou het kunnen dat mijn wolvengedachtes zich hadden afgesneden van mn menselijke gedachten? Langzaam mengden de gedachtes zich weer tot een geheel. ‘rot op.’ Zei hij hardop tegen zichzelf. Zou het toch zo zijn dat ze 2 verschillende persoonlijkheden waren? Hij keek het meisje in haar ogen en veranderde voor het eerst in zijn leven voor het zicht van anderen zijn ogen naar die van zijn Direwolf. Van donkerblauw waren ze de volgende seconde bloedrood. Hij keek haar ziel binnen en voelde dezelfde verwarring. Maar ze bedoelde het goed. ”So I’m not gonna hurt you.’’ Lyall nam een risico en besloot het meisje te geloven. Ze zou hem geen pijn doen. Anders had ze ook niet de moeite genomen hem hierheen te brengen. ‘ik.’ Begon de jongeman. ‘ik geloof je.’ Het was eigenlijk te veel waanzin om in 1 keer te kunnen geloven maar het moest wel. ‘’I thought that I was friends with the wolf, but I don’t know if the wolf is part of you,” de laatste stukjes vielen op zijn plek na die woorden. Hij herinnerde zich alles weer. Dat hij stukje bij beetje controle verloor over zijn wolvengedaante. En uiteindelijk een hersenloze wolf werd. Maar ook meteen bevriend raakte met deze persoon. Hij had de 2 stropers uitgeschakeld en haar gered. Waarschijnlijk had ze hem daarna hierheen gebracht. ‘ja. Je bent de vriend van de wolf in me.’ Bracht hij uit. Nog steeds overvallen door deze gedachtes. Hij had besloten. ‘je hebt me geholpen wanneer ik het nodig had, dus in wolvenvorm of niet. Je bent een vriend.’ Waarom hij dit zo hardop zei wist hij niet. Het was meer een stelling voor zichzelf. Lyall voelde zijn krachten langzaam terugstromen. Zijn been deed nog pijn maar zolang hij het niet al teveel bewoog zat het goed. Het was tenslotte alleen een vleeswond. Geen organen of botten geraakt. Zijn spieren waren wel kapot maar die zouden vanzelf aangroeien. Sterker nog. Het zou niet eens zo lang duren. Als het bloed eenmaal was opgedroogd zou het helemaal vanzelf gaan. ‘wil je me helpen opstaan.. Tissa?’ vroeg hij aan het meisje. Hij wilde zo snel mogelijk weer even bewegen of zijn been zo stijf worden. Dan kon hij nog minder en zou hij echt vastzitten. Hij voelde hoe meer hij zich herinnerde ook weer meer sympathie voor het meisje. Al moet ik voortaan echt mn kop erbij houden. Peinsde hij.

Lyall probeerde alles nog op een rijtje te zetten maar het was eigenlijk iets te veel voor hem op dat moment. Ach, het gene wat nu telde was veilig en wel uit black komen en ergens een beter verband te vinden. Hij zag het meisje wat bezorgt kijken naar zijn wond. Ik moet eigenlijk gaan bewegen voor mn been stijf word. Peinsde Lyall. Na even te overwegen besloot hij het meisje om hulp te vragen. ‘wil je me helpen opstaan.. Tissa?’ vroeg hij dan ook. Ze keken elkaar even recht in de ogen aan maar uiteindelijk stond ze op en liep naar hem toe. ”I think we need to find a doctor or something. The wound needs propper treatment, I think,” merkte Tissa op. Even was het stil maar daarna begon Lyall hard te lachen. Misschien kwam het door het bloedverlies, misschien nog door de schok. Maar vooral omdat het zo naïef was. Na een paar seconden te hebben gelachen probeerde Lyall het uit te leggen. Kennelijk had hij iets meer kennis van de situatie dan het meisje. ‘kijk.’ Begon hij zijn uitleg. ‘ik ben gewond aan mn been dus alleen lopen zal niet werken. Aan de andere kant kan jij me niet deze berg afdragen. Alleen er af gaan is al lastig. Maar stel dat het lukt om van deze plek af te komen en in bewoond gebied te raken. Dan zijn we nog steeds een grey en een white.’ Pas nadat hij dat had gezegd besefte hij dat hij zojuist iets had gezegd wat hij niet kon weten. Ach dat vertel ik misschien later nog wel. Dacht hij. ‘het enige wat nog zou kunnen werken is als we ergens geld vandaan kunnen halen om een doctor wat extra geld bij te stoppen, want doctor of niet. Black helpt meestal alleen black.’ Zo dit zou wel duidelijk hun situatie schetsen. Nadat ze samen wat wankelden vroeg het meisje: ”How is it feeling?” het liefst had Lyall het uitgeschreeuwd dat de pijn ondragelijk was maar hij zei het wat subtieler. ‘ach ik voel het wel, maar heb nog geluk gehad dat het alleen een vleeswond was.’ Na wat meters te hebben afgelegd merkte Lyall een klein boompje op. Perfect. Dacht hij. Als hij een manier zou vinden om die om te leggen en er een tak van af te halen zou hij een perfecte wandelstok hebben. Lyall liet merken dat hij er heen wilde en liet zichzelf los van haar zodat hij misschien iets te hard neerviel. Maar ach. Alles deed toch al pijn dus het maakte niet veel uit. Toen hij voor het boompje zat zag hij er links van de perfecte tak. Met een soort van Y vorm. Lyall verzamelde even kracht en shifte zijn kaken naar die van een wolf. Die waren een stuk sterker dan die van een mens en zouden met gemak dit takje afscheuren. Met een paar harde knarsen had hij de tak half doormidden. Mooi. Dacht hij. het laatste stukje zou hij zelf wel af kunnen breken. Nou zat het redelijk in de weg met zon wolven kaak dus shifte hij die eerst weer terug voordat hij het laatste stuk afbrak. ‘zo.’ Zei hij stellend. ‘nu hoef je me niet steeds meer te ondersteunen.’ Dat laatste zei hij met een glimlach. Hij vond het geweldig dat ze hem had geholpen maar hij ging toch liever van eigen krachten uit. ‘nu maar weg van dit rot oord.’ Zei hij met een grimas van pijn op zijn gezicht. Hij had even de tijd gehad om te bedenken wat ze straks konden doen en dacht dat met een beetje geluk een oude werkgever hem wilde helpen. Hij was een chirurg dus moest vast wel weten hoe je een been moest oplappen. Voordat hij weer in beweging wilde komen viel hem iets op. Hij voelde nog steeds bloed stromen door zijn been terwijl het… aah, dat was er. Er zat nog geen stof strak om zijn been om de bloeddoorloop drastisch omlaag te halen. Normaal zou hij zijn shirt hebben gebruikt om dat te doen, maar aangezien hij die blijkbaar niet had scheurde hij met ietwat moeite wat stof van zijn enkel tot onderbeen af van zijn broek. Hij vouwde het dubbel en bond het strak net wat boven de wond. Het zou gaan steken wist hij. Maar daardoor zou de wond sneller stollen. Lyall probeerde nadat hij weer opkeek te glimlachen om haar gerust te stellen. Maar of het meer voor zichzelf was of om haar gerust te stellen wist hij niet. ‘well, lets go.’ Zei hij. Hoe sneller ze hier weer weg waren hoe beter. Falen was geen optie. Hij zou hoe dan ook terug moeten zien te komen. Voor mijn vrienden, voor Mindo. En natuurlijk voor dit meisje.. Tissa. Zij moest in ieder geval hier veilig wegkomen. Hij voelde aan haar dat ze iets had om voor te leven. Een sterke wil. Die kon niet voor niks zijn. ‘’Hah, je dacht toch niet zo snel van mij af te zijn wolf?’’ even was het stil na die woorden. Lyall hoorde de stem achter zich. Waar kende hij die stem van. Was het niet…. De jager geweest? Hij draaide zich misschien iets te snel om en kreeg er meteen spijt van want een pijnscheut schoot door zijn been. ‘Maar.. maar hoe?’ bracht Lyall uit. Die man had dood moeten zijn. In zijn herinneringen zag hij nog duidelijk de diepe pootafdruk in de mans borstkast. ‘’niet iedereen is zo zwak als jij Shiftertje.’’ Nu pas herkende Lyall hem. Ooit had hij een klus voor de man gedaan maar was er zelf met de buit vandoor gegaan. Puur omdat de buit meer waard was dan zijn beloning. Hoe ver haat je kan laten gaan. Dacht Lyall nog wat geschokt. ‘we zullen zien wie zwak is.’ Was Lyalls antwoord op de man. Plotselinge woedde liet hem even zijn been vergeten. Zelfs zijn mensen gedachtes waren verbaast over de woedde. Maar lang hadden ze niet de tijd want ze werden weer weggestopt door de wolven Lyall. Die zat achter de woedde. Hij had nog een appeltje te schillen met deze man. Nog voordat hij het zelf doorhad stond daar weer de grote Direwolf. Steunend op 3 poten en de 4e wat los hangend. Niet nodig. Dacht de wolf. Die man daar is zwaar gewond. Hij is zo goed als dood. ironisch genoeg dacht de stroper hetzelfde. Na een angstaanjagende grom vol pijn en haat sprintte Lyall weer op de man af. ‘’Kom maar bij papa.’’ grinnikte de man. Ik kan hem deze keer niet laten gaan. Dacht de wolf. Anders pakt hij mn maatje van me af. Onder die gedachte sprong hij op zijn tegenstander. Deze was er blijkbaar op voorbereid want bijna stootte hij zijn ponjaard recht in het hart van Lyall. De afstand tussen zijn borst en de man was echter te groot en de man kon er simpelweg niet bij. In plaats daarvan stootte hij zijn mes bij de poot van Lyall. een grijns werd zichtbaar op de stropers gezicht, maar die vervaagde snel toen hij merkte dat hij alleen een nagel eraf gesneden had plus wat vacht. Een laatste krijs was te horen toen Lyall zijn tanden begroef in de mans nek. Mens smaakte vies wist hij uit ervaring dus at hij het niet op. De adrenaline stroomde langzaam weer weg bij hem en Lyall zakte door zijn poten door uitputting. Het kostte veel kracht om volledig te shiften en ook gewond te zijn. Toch voelde het.. beter? Hij wist zelf ook niet wat het was. Ergens voelde zijn poot beter dan in mensen vorm. Hij kon met moeite bij zijn flankwond en begon het te likken. Blijkbaar was het verband er tijdens het gevecht afgevallen want nu zat het er niet meer. Lyall keek nadat hij met het likken klaar was met vragende ogen naar zijn maatje.

pss. In het begin beetje powerplay door het mee laten lopen. Maar zag niet echt een andere manier om ze te laten lopen x).