Google Translate fun

Het bleef ijzig stil boven. Dax probeerde er zich niet te veel op te consenteren. Eigenlijk wilde hij helemaal nergens aan denken. Gewoon de handeling herhalen die hij deed. Dat denken kwam straks wel. Boven komen dat moest hij! En rap een beetje ook. Hij wist immers nog steeds niet of er vroeg of laat met het touw gesjoemeld zou gaan worden. “Ach Mindo toch! Je wilde toch niets met ons te maken hebben?” Klonk het van boven. Dax schrok er van. Mindo?! Wat deed zij hier? Wat als hij daar ook... Nee,niet aan denken. Gewoon door klimmen. Met trillende handen klom hij verder. Het leek tergerend langzaam te gaan. Er werd aan het touw getrokken. Dax klapte zich stevig vast en even dacht hij dat hij er geweest zou zijn tot de stem van Mindo klonk. “Wacht!” Het bleef weer stil. Dax had zijn ogen dicht en hield zich krampachtig aan het touw vast. Het enige wat hij kon doen was afwachten en hopen dat het goed kwam. Op de rest van het gesprek lette hij al niet eens meer. Zijn eigen gedachten leek al het geluid te overtemmen. Niet Dood gaan. Alsjeblieft niet dood gaan. Niet nu!Het was misschien nog wel erger hier zo te hangen dan naar beneden te vallen. Dan was het maar snel voor bij. Maar nee, het ergste moest eigenlijk nog komen. “Ik zie je wel weer.” Hoorde hij dat nou goed? Was dat de stem van zijn overvaller? Wat bedoelde hij daar mee? Snel hervatte hij het klimmen. Op hoop van goede zegen dan maar. Dat het boven de afgrond maar allemaal goed afgelopen zou zijn. Zijn hoop werd al snel vervuld toen hij Mindo boven aan de afgrond zag verschijnen. Blijkbaar was ze dapper genoeg om over de richel heen te kijken. Want met de diepte van de kloof was dat heus geen pretje. “Dax! Dax? Houd vol!” Hij wilde wel wat terug zeggen er kwam alleen geen woord naar buiten. Enkele seconde leek het alsof Mindo zelf ook naar benden kwam. Na een tweede hartverzakking vandaag drong het tot hem door dat ze zich ergens aan vast had geklemd en hem te hulp kwam. Trillend stak ze haar hand uit. Met veel moeite wist Dax die uiteindelijk te pakken te krijgen. Nu de krachten verdeeld waren ging het laatste stukje klimmen stuk sneller. En voor hij het wist stond hij weer boven op de berg. Zo snel als hij maar kon rende hij weg van de richel. Op veilige afstand van de richel begaven zijn benen het en lag hij lang uit op de stenen grond. Echter nam hij daar vreemde mee. Een vreemd soort misselijkheid kwam in hem naar boven en Dax wist niet zeker wat hij van zich zelf kon verwachten. Huilen of overgeven. Waarschijnlijk zou het wel beide gebeuren. En inderdaad, binnen no-time lag het ontbijt er uit. Vervolgens ramde het een na het andere vreselijke besef zich in zijn hoofd. Hoe erg hij het ook probeerde, het lukte hem niet zijn tranen binnen te houden. "V-verdomme."Fluisterde hij met trillende stem. Wat moest Mindo wel niet van hem denken? En de groep? Geweldig werk weer hoor Dax, bijna dood gaan. Dat konden we er ook echt bij hebben als jij dood ging.Nee, hij kon het ze nog niet vertellen. Hij wilde niet dat ze het wisten. Het was om zich kapot te schamen. Dat hij hier zo als een klein kind op de grond lag te janken voor iemand van zwart die nog geen drie weken terug van hem had proberen te stelen. Hij was dan ook niet van plan zich nog om te zullen draaien.    

Het is nog steeds op zijn steen stilte. Dax probeert te doen is niet veel te veel geld. In feite is hij nooit volledig wilde denken. Herhaal alleen de operatie, maar hij deed. Dit idee later. Verschijnt, is hij! Een ander punt rap. Hij wist immers nog steeds niet zeker, vroeger of later gaat touw een nep. "Ah Mindo it! Ze willen niets met ons te maken?" Klonk van boven. Dax erg overstuur. Mindo's? ! Wat doet hij het? ...... Als hij niet na te denken over wat het is. Alleen beklimmen. Met trillende handen, klom hij. Het lijkt tergerend langzaam te lopen. Iemand trok het touw. Dax kopen firma, terwijl dacht dat hij de stem van Mindo zou worden. "Wacht!" Dan niets zeggen niemand. Dax had zijn ogen gesloten, spasme pakte het touw. Hij kan doen is wachten en hopen dat het werkt goed. Een ander gesprek, hij keek alle delen dezelfde mening toegedaan. Zijn eigen idee lijkt te flauw stem. Schimmels. Niet sterven. Is het niet! Dit kan nog erger is als je hangen in de herfst. Dan is het snel. Maar nee, het is echt het ergste nog moet komen. "Ik zal je weer te zien." Hij hoorde haar toch? Op het moment, de stem van zijn aanvaller? Wat bedoelt hij? Hij nam snel de stijging. We hopen op een goede zegen voor te hebben. Daarom is in de diepte, maar ook het einde van het goed. Toen hij zijn wens uitkomen binnenkort. Mindo afgrond gepubliceerd op Blijkbaar had hij genoeg moed om te kijken naar de randen. Omwille van de afgrond, het is echt geen pretje diepte. "Dax! Dax? Wacht even!" Hij wilde iets zeggen, maar is slechts een woord. Tenminste het lijkt seconden Mindo is uitgegroeid tot een bende. Wanneer de tweede hartaanval is er gebeurd met hem vandaag, hij was een of andere manier verbonden en kwam haar te hulp. Beven, zijn uitgestrekte hand. Dax nauwelijks weet dat je uiteindelijk krijgt. Verdeling van de macht is nu veel sneller dan in het verleden korte klim snelheid. En voor hij het wist, ging hij terug naar de top van de heuvel. Omdat snel als hij kon, liep hij weg van de rand. Gesp veilige afstand van de rand van zijn benen, hij groeit in de stenen vloer. Echter, nam hij vreemd. Misselijkheid dan beschuldigen hem naar boven, Dax niet weten, hij wil naar eigen dingen. Huilen of braken. Het is te verwachten. In feite, in een zeer korte tijd voor het ontbijt. Toen, op een na de ander in zijn hoofd in botsing met een vreselijk gevoel. Hoe hard hij ook probeert, hij kan zijn tranen te houden op hem. "Toen V- veroordeeld." Hij fluisterde met een trillende stem. Mindo is dit hem? En een groep? Nice work als je Dax, dan sterven. We kunnen niet echt helpen als je ging.Nee dood, kon hij niet zeggen. Hij wilde niet dat te laten weten. Het is moeilijk te zeggen. Hij is hier, net als een klein kind lag op de vloer te huilen donker, te wachten om hem te pakken, en dat was drie weken geleden. Hij daarom van plan of lichten. valoja.

Het was hatelijk Dax zó te zien. In deze positie. Die jongen had het niet verdient. Zo lang als Hunter hem kende, had hij zijn hart altijd op de goede plek zitten. Behulpzaam. Vriendelijk. Waarom moest zo’n persoon in de ellende raken? Een wezen raakte er harder van. Dat zeker. Maar hij wenste het Dax niet toe. Dat hij zo kritisch op z’n vriend’s plannen in ging, maakte zijn gevoel er ook niet beter op. Oftewel; Hunter stond voor een lichtelijk tweestrijd. Dax zijn gang laten gaan en anticiperen op dat wat mogelijk kon gebeuren? Of de jongen volledig tegenwerken, tot er een waterdicht plan was ontstaan? Dat laatste zou onmogelijk wezen, ontdekte hij. Er waren dingen gebeurd waar ze nu geen grip meer op hadden. Het leek net een enorm schaakspel. Ze hadden hun pionnen verschoven. Paden waren bewandeld, waar de tegenstander op reageren moest. Zachtjes beet hij op zijn onderlip. Als iedereen achter tralies zou belanden was het haast niet te doen om elkaar te helpen. Alles moest zo sneaky. Zo geheim en dan ook nog te hopen dat de andere bajesklanten hun waffel zouden houden. De gevangenis was geen pretje. Wellicht was de wereld daar nog harder dan in de wereld daarbuiten. Hunter zuchtte zacht, maar vermoeid. Vermoeid door z’n eigen gedachten, die nergens heen leken te leiden. Geen oplossing wisten te bedenken. Nadat hij Dax hoorde zeggen dat er nog meer was, rechtte hij zijn rug. Daarbij de rugleuning ontmoetend. Wat meer? Afwachtend keek hij de jongen aan. Dax leek het er moeilijk mee te hebben. En daar kwam het. Het hele verhaal. ’Ik probeerde een ruzie op te lossen tussen een zwart en een wit wezen. Echter liep het uit de hand en begonnen ze samen op mij in te slaan.’ De zin herhaalde zich in zijn hoofd. Automatisch sloot Hunter zijn handen, lieten ze tot een vuist vormen. Hoe durfden ze?! De schoften! Hoewel stukje bij beetje zijn bloed begon te koken, bleef hij bij de les. Dit was belangrijk. Het ging immers om Dax. "Gelukkig werd ik uiteindelijk geholpen. Een paar weken daarna. . ." Er volgde een korte stilte. Een stilte die voor hem al veel te lang duurde. Ergens wilde hij het niet weten, aan de andere kant wel. Hij wist hoe kwaad hij kon worden, terwijl er niets aan te veranderen viel. Het enigste wat hij nu nog kon doen was schouder aanbieden aan Dax. Een luisterend oor. Woord na woord drong zijn oorschelpen binnen. De ongeloof groeide. Ongeloof waarom iemand zoiets zou doen. Bij hém . Hij, degene die een ruzie wou oplossen. Daarvoor in elkaar geslagen werd en toen dat op zijn bord geschept werd. Bijna was Hunter in de benen gekomen. Bijna had hij Dax een vriendschappelijke omhelzing gegeven. Echter zou hij hem daarmee pletten. Blij dat Dax, zelfs na dit alles, nog altijd in leven was. Maar hij hield zich met moeite op de stoel. "Ik kan me beter gelijk aan geven. Dan hebben ze wie ze hebben willen en hoeft niemand van jullie de bak in." Hunter liet een hand op de tafel vallen. ’Als je dat doet dan bind ik je daar meteen vast op die bank en hou ik je gegijzeld,’ sprak hij. ’De groep heeft je nodig. Je zou de laatste moeten zijn die in de bak beland.’ Met tintelende vingers van de klap trok hij zijn hand weer terug. ’Of van een ravijn word gegooid.’ Gromde hij vervolgens. Ruw kwam hij in de benen, begon onrustig te ijsberen. ’Een ruzie tussen wit en zwart zei je. Kan je je nog herinneren hoe ze eruit zagen?’ Kort wierp Hunter een blik door het raam, niet verwachtend er iets bijzonders te zien. ’Spionnen. Is dat geen optie? Eén of twee wezens bij iedere partij. Wit en zwart. Uitvinden wat ze van plan zijn. Wat voor stap ze gaan zetten. Wat ze tegen jou hebben.’ Gefocust staarde hij naar de grond, terwijl hij heen en weer bleef lopen. ’Je hebt bescherming nodig. Of in ieder geval iemand die bij je in de buurt is, voor als er weer wat gebeurd. Ik wil niet dat je zoiets weer moet doorstaan, Dax.’ Voor een moment hield hij stil, wetend dat hij te snel sprak. Toch was het oprecht, al wist hij dat Dax niet van hem te verliezen was. ’Ik ben.. Ben blij.. Meer dan blij dat je het hebt overleefd.’ Ongemakkelijk keek Hunter de andere kant op, zijn aandacht op iets te willen vestigen. Iets waarop hij kon vergeten dat hij zojuist iets persoonlijks had geuit. Ineens ging er een klein lampje branden, wat hem meteen weer deed zitten. ’Zou er een mogelijkheid zijn dat we een grote groep veedieren kunnen krijgen?’

Hij was zo afschuwelijk Dax zien. In deze stand. Deze jongen niet verdienen. Als de jager wist dat zijn hart was altijd op de juiste plaats. Punten. Welkom. Waarom een ​​persoon werd geraakt in de ellende? De meest getroffen. Zeker. Maar hij wilde niet uit Dax. zijn vriend zo kritisch over de plannen, hun gevoelens Hij was en is afgebroken. Met andere woorden; Hunter gezichten enigszins tegenstrijdig. Dax vooruit en voorspellen wat er zou kunnen gebeuren? Het kind volledig werken tot hij aankwam had een waterdicht plan? Het zou bijna onmogelijk zijn, ontdekte hij. Er waren dingen gebeuren dat ze geen controle. Het zag eruit als een groot schaakspel. Ze verhuisden hun pionnen. De paden, waar de tegenstander te reageren. Geleidelijk aan, beet ze haar onderlip. Als iedereen zou eindigen in de gevangenis geen haast om elkaar te helpen. Alles was zo ingewikkeld. Als het geheim en dan ook verwacht dat andere tekortkomingen te houden zijn mond. Gevangenis is niet leuk. Misschien de wereld was nog moeilijker dan in de buitenwereld. Hunter zuchtte zacht, maar moe. Moe van zijn gedachten, dat leek nergens toe leiden. Geen oplossing zou kunnen verzinnen. Na zijn Dax hij leerde er was meer, ik stond op. Die map vergadering. Wat anders? Er wordt verwacht van de jongens. Dax leek een probleem te hebben. En het gebeurde. Het hele verhaal. "Ik heb geprobeerd om een ​​geschil tussen de zwarte en witte schepsel op te lossen. Maar de zaken uit de hand gelopen en begon ik samen te verslaan." De uitdrukking herhaald op weg. Auto Hunter sloot zijn hand tot een vuist ingevoerd. Hoe durf je?! Sukkels! Hoewel geleidelijke zijn bloed begint te koken, bleef hij geconcentreerd. Dit was belangrijk. Immers, hij was in de Dax. "Gelukkig heb ik eindelijk geholpen. Een paar weken later ..." Er was een korte stilte. Een stilte die te lang duurde voor hem. Een of andere manier wist hij, aan de andere kant, echter. Ik wist dat hij boos was, en er was niets. Het enige wat je moet doen is altijd biedt een schouder om Dax. Een luisterend oor. Woord voor woord drong zijn binnenoor. In ongeloof groeide. Ongeloof waarom iemand zoiets zou doen. Met hem. Hij, die wilde het geschil op te lossen. Alvorens te worden geraakt, en daarna een schop op een bord. Hunter bijna bereikt in de benen. Bijna Dax is een vriendelijke knuffel. Maar dan breken. Blij Dax, zelfs na dit alles, was hij nog in leven. Maar hij stond op een stoel met moeilijkheden. "Ik kan niet overeen met de beste show. Dan hebben ze wat ze willen en nodig hebben van u in de gevangenis." De jager liet zijn hand op de tafel. "Als dan zal ik stropdas onmiddellijk gevangen in de bank en ik hou van je als een gijzelaar," zei hij. "De groep zou moeten zijn. Het zou de laatste eindigde in de gevangenis zijn." Met tintelende vingers opeens, trok hij zijn hand. "Of springen van de klif." Hij kreunde. In grote lijnen staan, pacing nerveus. "Een gevecht tussen zwart en wit, dacht ze. Kunt u zich herinneren wat het was? ' Licht vechter keek uit het raam, in de hoop om iets bijzonders te zien. Spies. Geen optie? Eén of twee dingen voor elk onderdeel. Wit en zwart. Zoek uit wat ze van plan zijn. Welke maatregelen zal duren. Wat ze hebben gedaan. "Het richt zich staarde naar de vloer tijdens het achteruit lopen." Je nodig hebt bescherming. Of in ieder geval iemand die dicht bij je, want als er iets wordt herhaald. Ik wil niet opnieuw te verduren, Dax. "Voor een tijdje stopte hij, wetende dat het te vroeg om te zeggen. Maar hij oprecht was, maar Dax wist dat het niet om te verliezen." .. .. Ik ben blij dat je meer dan tevreden overleefd. "Uncomfortable Hunter keek weg, willen uw aandacht. Iets wat hij niet kon vergeten wat hij persoonlijk iets had gedaan. Plotseling was er een beetje licht op wat we nu hebben." Is het mogelijk dat we een grote groep van huisdieren kunnen krijgen? "

Het was een lange tijd geleden sinds Baleno voor het laatst verscheen. Ze groeide vanuit een boom uit tot een prachtige eenhoorn merrie. Maar wat ze zag gaf een grote schok. Alles was verwoesd en verbrand, niks was nog groen. Het bos wat eerst zo vol groen was is nu alleen nog maar zwart en grijs. De boom waar ze uit ontwaakte was ook helemaal verbrand. Haar gouden manen zaten daardoor er helemaal onder. Ze voelde hoe de bos geesten huilde en pijn leden, Hoe kon dit gebeuren!? Ze bokte en sprong in alle kanten om haar woede kwijt te kunnen. Totdat haar oog op een klein dingetje viel. Het was een eikel, de eikel zou uitgroeien tot een boom en een boom tot een heel bos, alles zou zijn glorie weer terug krijgen. Ze raakte de eikel aan met haar hoorn, dit zou de eikel een eindje helpen, het groeide uit tot een klein maar sterk stekje. Baleno voelde de warmte van de geestem die haar bedankten. Ze kon niet te veel doen. Iets hield haar daarvan tegen... ze wist niet wat. Misschien was het wel de bedoeling dat het verbrand bleef. Ze was er half tevreden mee, maar om er zeker van te zijn dat dit niet nog eens gebeurde besloot ze te blijven in het groende deel van het bos. Het lag een paar kiometer vederop, iniedergeval dichtbij genoeg om net een groene gloed te zien. Met een drafje rende ze ernaartoe

Na een lange tijd geleden dat ik verscheen vorige Forenza. Het groeide uit een boom prachtige zee eenhoorn. Maar wat hij zag een grote menigte hem. Verwoesd geen grote capaciteit zonder verspilling en vernietiging, er is niets in het oor. Hij was de eerste zwarte groene bos vol nu. De boom werd uit zijn slaap vroeg in de ochtend, toen hij vond het allemaal verbrand. En goud van de ochtend, zat daar helemaal. Hij voelde de geesten van het bos, en begon te klagen en huilen, hoe het zal zijn, zoals je zegt? Sprong richting van de ontwikkeling om zich te ontdoen van woede. Totdat een kleine oog. Hij was het zaad van de aarde en een boom groeien op een boom, schoot in het bos met alle dingen terug alle eer. En hij raakte het hoofd van een kleine hoorn om hem te helpen, maar misschien groeide hij op in een kleine struik. Forenza voelde de warmte dank. Er kan veel worden. Sommigen van hen ... weet niet wat hield de vrede. Aliquam erat ziet, het was opzettelijk verbrand. Het was in het midden van het meer is aangewezen dat het gedaan moet worden, maar nogmaals, vestigden zij een besluit met hen te doen als onderdeel van het bos waar de bomen worden gefokt. Het was een paar vederop kiometer, iniedergeval genoeg om alleen een groene gloed te zien sluiten. Wanneer een run, hun rechttrekken, liep naar haar toe,