Feel the death (+Kai)

Deze plek was echt naar. Alles hier was dood. En als er iets is waar Jay een hekel aan had, dan was het de dood. Zo keek hij liever niet naar lijken of dode dieren. En zelfs niet naar de natuur. Dus was dit geen geweldige plek voor hem. Hij was te ver het bos in gelopen en had toen dit afgebrande bos gevonden. Het had gewoon zijn nieuwsgierigheid getrokken en daarom was hij nu op deze plek. Blue bewoog wat zenuwachtig heen en weer op zijn hoofd. Jay's hand raakte een van de bomen aan welke ruw onder zijn hand voelde. Toen hij zijn hand terugtrok bleef er een zwarte kleur op zitten. Hij veegde zijn hand af aan zijn broek en liep toen weer verder. Bij elke stap die hij zette kraakte de verdorde takken onder zijn voeten. Even bleef Jay stilstaan, wachtend op de komende stilte. Echter horde hij nog steeds het knakken van takjes. Dat was niet van hem afkomstig, dat wist hij zeker. Vlug keek hij achterom om daar een vreemde aan te treffen. 'Hoi.' begroette Jay de jongen kort terwijl hij deze aankeek.

Jay was niet alleen geweest. Plots had daar een andere jongen gestaan. Ook leek er van zijn armen licht te komen. Dat kon niet goed zijn. Echter voordat Jay het had opgemerkt had hij de ander al gedag gezegd. De arm zakte weer omlaag en het bleef even stil. 'waar ben ik.' vroeg de andere jongen. Die vraag had Jay even niet zien aankomen. Meestal zeggen andere gedag terug of weten ze op zijn minst waar ze zich bevinden. 'Je bent in The Burned Region. Een plek waar het bos verbrand is.' legde hij uit, niet zeker wetend of de ander dit wel bedoelde. Hij kon zich ook afvragen in welk land hij zich bevond. Dat was niet echt duidelijk. Zou de jongen dan wel weten hoe hij hier kwam en waar hij vandaan kwam? Jay besloot wijselijk zijn mond te houden en wachtte maar op de jongen om iets te zeggen. Als hij niet goed geantwoord had dan kon hij specifieker zijn. Hij wilde de jongen niet overhoop gooien met vragen, zoals hij wel vaker deed door zijn veel te nieuwsgierige karakter.

eindelijk gepost sorry ;p

De jongen keek Jay even aan voordat hij weer verder begon met spreken. ‘wat is je naam?’ vroeg hij en vervolgde: ‘En waar kan ik rustig mezelf controleren?’ Jay keek hem met een lichte verbazing aan. Controleren? Wat bedoelde hij daar nou mee. Alhoewel... De jongen zag er nou niet echt menselijk uit mijn zijn soort van robotarm. Misschien had hij het daar over. 'Mijn naam is Jay, en wat is jouw naam?' vroeg Jay vriendelijk als altijd. Vreemde of bekende, vriendelijk was hij altijd. Al had hij ook zo zijn uitzonderingen. 'En ik weet niet precies wat jij onder controleren verstaat?' vervolgde hij aarzelend. Wat was hij dan allemaal van plan? Al wist Jay zeker dat hij zichzelf hier niet 'rustig kon controleren' zoals de ander het noemde.
Plots had er een geluid geklonken en Jay had zich er niks van aangetrokken. De jongen tegenover hem wel. Hij tilde zijn arm omhoog en richtte op het stel nog levende bosjes. Plots schoot hij iets wat hijzelf niet goed kon plaatsen. Nu was het bosje ook dood net zoals de rest van het bos. Fijn, het enige levende was nu ook gewoon dood. Met ongeloof keek hij nu naar het... Het stammetje. Oh, en naar het konijn met een nu verbrande staart. Arm beestje. Vlug pakte Jay Blue van zijn schouder en stopte de vogel in de zak van zijn sweater. Hij wilde Blue in ieder geval op een soort veilige plek hebben. 'Wat doe je? Arm konijntje! Die moet nu pijnlijden omdat jij hem hebt verbrand.' zei Jay met gemengde stem van medelijden en beschuldiging. En die jongen voor hem had het konijntje pijn bezorgd, en het enige leven in dit dode bos verbrand! 'Daarbij heb je het enige levende van dit dode bos verbrand!' ging hij verder met beschuldigen. Toen de jongen weer verder richtte om het konijn neer te knallen greep Jay in. Hij rende op de jongen af om diens arm te verplaatsen zodat hij op de lucht richtte in plaats van op dat arme beestje wat nu verder hupste. 'Ben je wel goed bij je hoofd?!' riep Jay uit terwijl hij de jongen zijn arm probeerde weg te duwen. Hij was nu niet erg vrolijk en vriendelijk meer.

‘Kai.’ had de jongen zichzelf kort voorgesteld. Jay wachtte op antwoordt van zijn tweede vraag alleen die kwam nooit. Nee, Kai was afgeleid door een onbekend geluid. Hij richtte zijn arm op een stel levende bosjes en voordat Jay hem kon tegenhouden was het al te laat. Er bleef alleen nog een zielig stammetje over met daarachter een arm konijntje wiens staart bijna was vergaan tot as. Jay vond dat niet kunnen en dat liet hij duidelijk weten ook. ‘'Wat doe je? Arm konijntje!’’ riep hij uit tegen Kai. Deze jongen was onbegrijpelijk. 'Daarbij heb je het enige levende van dit dode bos verbrand!' ging hij verder, maar hij werd gewoon genegeerd. ‘hij sloop naar ons toe.' zei Kai alleen. 'Niet waar, hij zat daar alleen. Een konijn doet niks hoor.' zei Jay een beetje van zijn stuk gebracht. Had deze jongen nog nooit van een konijn gehoord? Ondertussen ging hij gewoon verder. Zijn arm richtte zich op het arme konijntje. Jay greep naar zijn arm in de hoop deze weg te duwen. Kai keek hem niet begrijpend aan en met een simpele ruk viel hij alweer van de arm af. Great, dit ging niet werken. Echter was het konijntje al weg. [ ‘dat beest had ons wel kunnen do.. kijk wat je nu hebt gedaan, nu is hij ontsnapt.’ Jay keek hem niet begrijpend aan. 'Konijnen doden geen mensen. Daar zijn ze te zwak voor.' legde hij uit. Kai snapte blijkbaar niks van konijnen. Hoe kon hij het überhaupt denken? Zag zo een fluffy beestje er nou uit om een mens te gaan vermoorden? Hij zelf dacht van niet. 'Jij hebt nooit een konijn gezien of wel?' vroeg Jay voor de zekerheid. Misschien kwam Kai van een totaal andere planeet en was het normaal daar om konijnen te doden omdat ze serieus mensen konden verwonden.

'niet?' vroeg Kai op een bijna kinderlijke toon toen Jay hem uitlegde dat konijnen niet gevaarlijk waren. Jay schudde met zijn hoofd. ''Jij hebt nooit een konijn gezien of wel?'' vroeg hij vervolgens, voor de zekerheid. 'nou..' begon Kai en Jay keek hem afwachtend aan, benieuwd wat hij te zeggen had. Waarschijnlijk niet veel. 'ik heb erover gehoord maar had de intentie dat het gevaarlijk was.' Hij wist dus alleen wat een konijn was en hoe het er uit zag. Hij had maar gewoon aangenomen dat het gevaarlijk was. Jay schudde kort met zijn hoofd voordat hij Kai weer aankeek, die leek na te denken over iets. Jay bedacht zich nu pas dat hij de hele tijd op de grond was blijven zitten. Voordat hij overeind kon komen reikte Kai zijn hand naar hem uit en trok hem overeind. Vervolgens stak hij zijn hand weer uit. 'ik sta erop dat wij een alliantie sluiten.' voegde hij er dit keer aan toe. Een alliantie? Ze waren nu dus bondgenoten! Of eigenlijk vond hij vrienden een toepasselijker woord. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en met licht enthousiasme pakte hij de hand van Kai vast. 'Mee eens,' voegde hij er aan toe.

ik vind dit een mooi einde voor een topic xD