The gift [Add]

Opgewekt liep Dax richting de Cupola Gardens. Hij had zich voorgenomen Add te zullen verrassen met een kleinigheidje. Daarvoor was hij naar het Lobster Lake gegaan. En had daar op de verschillende eilandjes bepaalde bloemen gelukt. En daar een boeket van gemaakt. Het waren diep rode en helder paarse Zinnia Lavender Queens in combinatie met zwarte Tacca chantrieri's geworden. Het moest namelijk niet een of ander snoezig boeketje worden. Nee, had moest iets duisters hebben. Een soort duistere schoonheid. Waarschijnlijk zou de jongen dat veel meer op prijs stellen. Echter was het daarmee nog niet klaar om gegeven te worden. Het had namelijk nog niet echt een waarde. Add zou ze in een vaas kunnen zetten. Maar meer ook niet. Daar zou de jongen dus maar bar weinig aan hebben. Dus was Dax, ondanks zijn hoogtevrees, terug gegaan naar het berg gebied. En had enkele dagen niets anders gedaan dan zoeken. Met kleine pauzes om te eten/drinken of slapen tussendoor. Met als resultaat: een stukje van het steen wat Add zocht. Deze had hij bij het boeket ingebonden. Al met al had het hem redelijk veel tijd gekost. Wat er voor had gezorgd dat hij Add nu al ruim een week of twee niet had gezien. Vooral het zoekwerk had veel tijd in beslag genomen. Maar vandaag was het dan toch eindelijk zo ver. Hij was er klaar voor om het cadeau naar Add toe te brengen. Het was niet makkelijk geweest om de jongen weer op te sporen. Maar uiteindelijk was het Dax gelukt een vers geurspoor te vinden. Dat was nu eenmaal het voordeel als je een shapeshifter was. Je hoefde niemand te zien, iedereen had een sterkte andere geur die hij zou kunnen volgen. Blijkbaar bevond de jongen zich in de Cupola Gardens. Dax zag de kassen al aan de horizon verschijnen. Hij had de neiging om het laatste stukje rennend te overbruggen. Net toen hij zich wilde afzetten voor de sprint kwam er iemand van rechts die het boeket uit zijn handen griste. En Dax vervolgens van zich weg duwde. Heel even kreeg hij het ijskoud van binnen en leek als versteend te staan. Maar zodra hij zag hoe de jongen die hem overviel naar het stuk steen in het boeket graaide kwam er een soort diepe woede in hem naar boven. Dax was er klaar mee om telkens maar neer gehaald te blijven worden door alles en iedereen. Hij kon beter, hij verdiende beter... Dax sprong op de jongen af en shiften midden in de sprong naar zijn dierlijke vorm. De jongen zetten het op een lopen maar het had weinig zin. Als vos was Dax vele malen sneller dan hem. Binnen enkele minuten had hij de jongen zijn enkel te pakken. Het voelde goed om zijn tanden in diens vlees te laten zinken. Echter besefte hij zich al snel dat hij als vos te licht zou zijn om de jongen tot stilstand te krijgen. De jongen zou hem zo van zich af kunnen trappen als hij daar de behoefde voor voelde. Met moeite wist hij deels zijn menselijke vorm aan te nemen. Echter bleven er zo als gewoonlijk een aantal dingen in dierlijke vorm hangen. En dat was precies wat hij wilde. Hij boorde zijn hoektanden verder de enkel in terwijl hij de scherpe nagels van zijn half dierlijke handen in het been van de jongen nagelde. Een schreeuw van pijn weergalmde door de omgeving. In een klap werd de jongen tot stilstand gedwongen door het gewicht wat plots aan zijn been was komen hangen. Met als gevolg dat de jongen voorover viel. Over het randje van de verhoogde straat heen en zo dwars door het glazen dak van de tuinkas. Zo snel als hij kon greep hij naar de jongen zijn heupen, trok zich zo hogerop en maakte zich klein. De jongen ving daardoor het meeste glas. Ook kwam deze als eerst op de grond terecht en brak daardoor de val van Dax deels. Voorzichtig liet hij zich van de jongen afrollen. Het zag er naar uit dat de beste man vroeg of laat wel zou doodbloeden. Ach ja, eigen schuld... Een beetje wankel stond Dax op en pakte het stuk steen uit de jongen zijn hand vandaan. Het boeket had de val wonderwel overleefd. Afgezien van dat het er wat rommelig uitzag, was het heel te noemen. Dax raapte de bos bloemen op en deed de steen weer op zijn oorspronkelijke plaatsje tussen de stelen. Gelukkig was hij in het zwarte gebied van de tuinen beland. Hij verwachte geen problemen te krijgen met het kapotte dak. Aangezien de zwarte wezens toch niet zo van het onderhouden van de tuinen waren. Even keek hij terug naar de jongen. Het zag er naar uit dat hij behoorlijk leed aan zijn verwondingen. Het voelde niet goed om hem hier zo langzaam te laten sterven. Voorzichtig knielde hij bij de jongen neer. De geur van het bloed steeg zijn neus binnen. Met een haast geobsedeerde blik staarde hij naar de jongen z'n hals. Het was al weer zo lang gelden. Zou hij... Het volgende moment zetten Dax zijn tanden in de jongen z'n keel. En beet door. Een schok trok door het lichaam van de jongen. Het bloed dan zijn mond vulde was nog warm. Rillingen trokken door de hals, het lichaam van de jongen vocht om adem te bemachtigen. Maar werd langzaam al rustiger. Dax voelde zich voldaan toen hij het leven uit het lichaam voelde wegvloeien. Op z'n minst was het nu over. Voorzichtig liet hij los en keek een beetje verbaasd naar het slachtoffer. Alsof hij het lijk voor het eerst aantrof en geen idee zou hebben hoe deze jongen om het leven zou zijn gekomen. Vluchtig veegde hij zijn mond af met zijn mouw. Het was al weer zo lang geleden dat hij zo iets gedaan had. Maar het wakkerde zijn geweten niet aan. Nee, het gaf een gevoel van voldoening en vrijheid. Wie wist was dit eer een, zo een waar hij dromen over had gehad. Dax stond op en liep weg van het lijk. Alsof er nooit iets gebeurd was. Dax liep richting de fonteinen en begon daar het bloed uit zijn mond te spoelen. De gedachten aan de jongen waren al snel weer uit zijn denken geschrapt. En maakte plaats voor andere dingen. Hij vroeg zich af waar Add zich precies bevond. Daarvoor was hij natuurlijk eigenlijk hier heen gekomen. Maar hij nam aan dat het antwoord niet lang op zich zou laten wachten. Die val door het dak had behoorlijk wat geluid veroorzaakt.

|Mood: Enthusiastic |Words: 1097 | Company: Add, hopefully soon  |

Hij stond op en liep richting de fontein om het bloed uit zijn mond te spoelen. Het was maar beter om de smaak van het mensen bloed zo snel mogelijk te vergeten. Voordat hij hang naar meer zou krijgen. Niet perse naar dat bloed, maar meer naar de kick die het gaf. Hij had zich nog niet opgericht of voedstappen kwamen al naderbij. Had hij anders moeten verwachten? Eigenlijk niet. Dax had behoorlijk de aandacht getrokken met het geluid van die val en daar was hij zich bewust van. "Dax? What are you doing here?" Klonk het. Hij glimlachte een beetje verontschuldigend naar de jongen die inmiddels voor hem zweefde. Add had bezorgd geklonken en dat kon hij zich voorstellen. De jongen wist namelijk niet precies wie er door het dak gestort was en waarom. En of Dax daarbij betrokken zou zijn geweest. Spijtig genoeg was dat dus wel het geval. Het was dan ook niet bepaald Dax zijn bedoeling geweest op deze manier binnen te komen. Liever had hij Add niet lastig gevallen met zijn eigen stommiteiten. Maar helaas, het was nu eenmaal zo en dus kon hij zich er maar beter voor verontschuldigen. Net toen hij zijn excuses wilde aanbieden viel het hem op dat de jongen langs hem heen keek. Dax volgde zijn blik en zag dat Add naar de dode jongen keek die een eindje verderop tussen het glas op de grond lag. "What the fuck happend?"Werd hem dan ook gevraagd. Dax grinnikte een beetje verontschuldigend en zocht naar de juiste woorden voor een uitleg. In het begin waren de kleine glassplinters die hij tijdens de val had opgelopen hem niet tot last geweest. Hij was zich er dan ook niet van bewust geweest dat er enkele glassplinters waren blijven hangen. Daarbij had hij wel andere dingen aan zijn hoofd gehad. Maakte hem het wat uit of hij zou bloeden? Nee, het belangrijkste was dat Add zijn gift zou ontvangen. Maar nu hij in beweging was gekomen hadden de glassplinters kleine wondjes veroorzaakt. De meesten waren te klein om zich om te bekommeren. Het bloed was toch met te weinig aanwezig om zich door zijn kleding heen zichtbaar te maken. "Ik was op weg hier heen en toen dacht hij daar." Dax wees naar het lijk. "Dat het wel een slim plan was om mij te overvallen. Mijn gift voor jou af te pakken. Dat liet ik natuurlijk niet toe. En ik ben hem in dierlijke vorm achterna gerend om de gift terug te halen. En toen ik hem daarvoor in zijn enkel beet werd hij in een keer afgeremd waardoor hij naar voren viel, zo het dak door. Ik heb hem als een soort schild gebruikt. Veel keus had ik niet, het was hij of ik."Vertelde hij. Dax keek naar het lijk. Zijn blik bleef hangen bij de doorgebeten hals. Dat zou hij toch ook wel moeten vertellen. Anders zou Add zich vast gaan afvragen hoe dat dan kwam. Dax keek de jongen weer aan. "Echter was die helaas niet dood na die klap. En ik vond het nog al ongepast om hem daar zo te laten liggen. Dan zou die zo langzaam dood gaan. Dus em... heb ik hem maar de hals doorgebeten."Het klonk vreemd om het zelf zo te zeggen. Dan besefte hij zich weer dat het toch niet zo normaal klonk als hij had gedacht. Maar wat had hij anders kunnen doen? Een dolk of zo iets dergelijks had hij niet bij zich gehad. En om die vent daar zo te laten liggen vond hij echt geen optie. Dax voelde iets nats op zijn bovenbeen. Verbaasd keek hij naar beneden. Inmiddels had er zich een rode vlek van bloed op zijn broek gevormd. Blijkbaar zat daar dus toch een groter stukje dan hij had gedacht. Toch vond hij het beter dat hij het er niet direct al had uitgehaald. Nu was het bloed langzaam uit de wond gekomen omdat dat stukje glas er nog in zat. Anders had al het bloed er gelijk langs gekund. Dat had er al helemaal niet uit gezien. Dax besloot er voorlopig nog geen aandacht aan te willen besteden. "Des al niet te min heb ik dus alsnog een gift voor je."Zei hij en pakte het boeket van de rand van de fontein af. Deze reikte hij de jongen aan. "Alsjeblieft, ik hoop dat je ze mooi vind."Zei hij er op verlegen toon bij. En keek Add hoopvol aan. Dax wist niet of de jongen bloemen wel iets vond. Vandaar dat hij er voor de zekerheid maar een stukje van dat steen bij gedaan had. Dan gaf hij er tenminste nog iets bij waarvan hij zeker wist dat Add het mooi zou vinden.  
   
   

   |Mood: Shy |Words: 788 | Company: Add |

   

Het had vreemd geklonken om er zelf zo openlijk over te praten. En ondanks dat hij het niet anders verwacht had maakte Add's reactie dat hij zich er nog onzekerder over voelde dan voor heen. "You what?"Had het geklonken. Gewoon verbaasd, wat eigenlijk niets meer dan logisch was. Maar toch het raakte Dax op een of andere manier een beetje. "Het was niets meer dan mijn instinkt om hem op deze manier om het leven te brengen." Zei hij zachtjes. Maar zo zeker had het niet geklonken. Was het zijn instinkt? Of had het te maken hebben met die afwijking in zijn hoofd waar ze het vroeger zo vaak met hem over hadden gehad op school. Eerlijk was eerlijk, hij had het wezen op duizenden andere manieren kunnen doden. Een giftige plant uit de kas halen bijvoorbeeld was veel logischer geweest. Maar Dax had hem op zijn manier gedood zonder er verder over na te denken. Het had goed gevoeld om het op deze manier te doen. Het enige vreemde was dat hij het in menselijke gedaante had gedaan. En dus technisch gezien kannibalistisch gedrag had vertoond. Maar zo ver wilde hij helemaal niet denken. Het was gewoon gebeurd, klaar. Al snel kreeg hij door dat hij er toch minder goed vanaf was gekomen dan hij oorspronkelijk gedacht had. Of hij was gewoon te koppig geweest zich iets van de steken in zijn benen aan te trekken en gewoon te doen alsof de wond er niet was. Hij had immers belangrijkere dingen te volbrengen. En ook nu, ondanks dat hij door had dat Add zijn blik had gevold en de wond dus ook moest hebben opgemerkt, was hij nog niet van plan toe te geven aan het feit gewond te zijn. Alsof er niets aan de hand was ging hij veder met zijn zegje. "Des al niet te min heb ik dus alsnog een gift voor je."Dax pakte het boeket van de rand van de vijver af. "A gift?" Klonk het lichtelijk verbaasd. Hij knikte glimlachend en reikte het boeket vervolgens aan de jongen aan. "Alsjeblieft, ik hoop dat je ze mooi vind."Het had ietwat verlegen geklonken. Aangezien hij er nog altijd onzeker over was of Add deze gift wel waardig genoeg zou vinden. Vrijwel meteen begon Dax in gedachten te twijfelen. Was dit wel het goede soort gift? Had hij het niet bij voorbaat al verpest door zo onhandig binnen te komen? Een beetje onbewust wierp Dax een hoopvolle blik naar de jongen. Alsof het in zijn ogen doorscheen hoe vurig hij hoopte dat Add deze gift van hem zou accepteren. En niet af zou haken vanwege het vreemde voorval : het feit dat Dax het wezen doodgebeten had. Maar tot zijn opluchting pakte de jongen het boeket van hem over. "They’re beatifull,"Zei Add, zijn glimlach maakte dat Dax zijn laatste onzekerheden als sneeuw voor de zon verdwenen. Ergens had de jongen zijn stem een beetje verbaasd geklonken. Hij ging er maar van uit dat het was omdat Add de gift niet had zien aankomen. Maar al snel werd het hem duidelijk waarom er verbazing in zijn stem geklonken had. "Though I don’t know what I deserve it for,"Een flauw glimlachje volgde. "Omdat je de liefste jongen bent die ik ooit ontmoet heb."Voor hij er ook maar erg in had waren de woorden er al uit. Een vergissing? Ach, het was wel de waarheid. Dus liet hij het er maar bij. Ondertussen had Add het stukje Elshard uit het boeket gehaald en in het paarse kristal laten verdwijnen. Het voelde goed bij te hebben gedragen aan iemands anders diens geluk. Vroeger had hij nooit verwacht dat er ooit nog iemand zou zijn die dat toe zou laten. Hem zodanig vertrouwde dat zo iets oké was. Veel tijd werd hem niet gegund om aan het verleden terug te denken, wat eigenlijk maar beter was ook. Het volgende moment werd hij namelijk door Add omhelsd. Vrijwel meteen werden alle nare gedachten weggevaagd en maakte plaats voor slechts een gevoel. Hij voelde zich diep gelukkig. "Thank you,"Hoorde hij Add fluisteren. Een tevreden glimlach verscheen op zijn gelaat terwijl hij zijn hoofd tegen de plaats tussen diens sleutelbeenderen in aan legde. Hij luisterde naar de hartslag die er te horen viel. En maakte daarbij onbewust een zacht snorrend geluid. Dat in vos ongeveer zo iets betekende als 'ik ben blij dat je er nog altijd voor me bent'. Zo bleven ze een minuutje of twee staan. Tot dat Add hem los liet en een stap terug deed. Het bloeden was ondertussen rustig doorgegaan. Daar was hij zich wel van bewust maar hij had het uit zijn gedachten verbannen zodat hij net kon doen alsof er niets aan de hand was. Dit om het gehele voorval niet nog erger te maken dan het eigenlijk was. Al hoe wel: vanuit zijn oogpunt dan. Add leek daar anders over te denken. "Maybe we should clean you up. Before it gets infected,"Stelde de jongen dan ook voor. Dax haalde een beetje onverschillig zijn schouders op. Maar in zijn blik en houding was te zien dat hij er behoorlijk tegen op zag. Hij was nog al een pluisje als het om het schoonmaken van wonden ging. Daar zat eigenlijk gewoon geen logica in. Omdat zo'n wond oplopen meestal nog veel pijnlijker was dan het schoonmaken en hij daarbij kon doen alsof hij zich er niets van aan trok. Dus waarom dan zo opzien tegen de pijn van het schoonmaken als hij de ergere pijn al lang overwonnen had? En toch zag hij er vreselijk tegen op. "Maar waar dan?" Vroeg hij. In de hoop op uitstel. Als ze nog een stuk ergens heen zouden moeten lopen dan had hij nog even de tijd. "Ik ben al in geen tijden meer bij zo'n officiële hulp post geweest. Die school stuurt zo'n dossier natuurlijk overal heen in de hoop hun gekken nog weer terug te vinden." Voegde hij er aan toe. Echter was dit wel een dingetje om zich echt zorgen over te moeten maken. Elke hulp post van wit kon inderdaad informatie over hem hebben en hem terug sturen omdat hij nog niet voor honderd procent gezuiverd was. En hier in de stad stonden al die kleuren hulp posten kriskras door elkaar. Het kon zelfs zo zijn dat er verschillende soul colours samen op een hulppost werkte. Kort gezegd: de stad daar was het risico te hoog. Een beetje hopeloos keek hij Add aan. Misschien dat hij nog enigszins een oplossing voor dit probleem wist. . .  

|Mood: Nervy |Words: 1089  | Company: Add |

 Op de woorden die hij gaf klonk slechts een spontaan lachje. Daar was niets verkeerds aan geweest mits de opvolgde woorden niet uitgesproken zouden worden. "Liar,"Ondanks dat de zin spontaan in hem op was gekomen wist Dax zeker dat hij niet gelogen had. Er was nog nooit iemand geweest die hem net zo veel respecteerde als dat Add deed. En daarmee was hij wel degelijk het liefste persoon dat Dax kende. Echter kon hij zich goed voorstellen dat dit nauwelijks te geloven viel. Vandaar dat hij er ook maar niet verder op in ging. Deed alsof het nooit gezegd was en het hem niet geraakt had. Al schemerde in enkele ogenblikken een gekwetste uitdrukking door op zijn gelaat. Gelukkig werd deze al snel weer weggevaagd door de omhelzing en woorden van dank. De gehele tijd had hij zijn verwonding genegeerd. En dat was niet zonder reden. Voornamelijk had hij het belangrijker gevonden dat Add zijn gift zou ontvangen. Maar nu die opdracht voltooid was betekende dat nog niet dat hij er geen problemen meer mee had zijn wond te zullen laten verschonen. Het was eeuwen gelden geweest dat hij zich voor het laatst bij een hulppost gemeld had. Al zijn gegevens waren namelijk in handen bij die mensen. De kans zou groot zijn dat ze hem aan zouden houden en terug naar die vreselijke school zouden sturen. Daarbij had hij er gewoon een bloedhekel aan als onbekende even zijn persoonlijke ruimte overschreden. Al was het om hem van een verwonding af te helpen. Dan nog, leuk was anders. Hij haalde dan ook onverschillig zijn schouders op toen Add voorstelde de wond te laten verzorgen. Doen alsof het hem niets kon schelen om zo een beetje tijd te rekken. Het was zijn manier van typisch uitstel gedrag. Zo lang hij het negeerde was het er niet, toch? Helaas dacht zijn lichaam daar anders over. In middels was het behoorlijk lastig geworden om de stekende wond te negeren. Dax begon te twijfelen of het dan misschien toch niet beter was om mee te werken. Maar die gedachtes werden al snel weer weg gevaagd door het feit dat als hij het toe zou laten hij zo meteen zou moeten overgeven aan de wezens die hij zo vreselijk haten. Het idee alleen al daar naar binnen te stappen en hun vriendelijk gedrag te gunnen alsof er nooit iets gebeurd was. Nee, hij bleef toch echt liever hier. "Maar waar dan?"Vroeg hij, slechts om tijd te rekken. Al was het wel aan hem te zien dat hij zich nog al verloren voelde in deze situatie. "It shouldn’t be a problem,"Klonk het. Dax zuchtte. Het zou inderdaad geen enkel probleem zijn een hulp post te vinden. Je hoefde maar naar het centrum te lopen of de straat zat er vol mee. Nee, dat zou hem niet helpen dit uit te stellen. De waarheid vertellen dan maar? Dat was de beste optie voor nu. Dus daar ging hij dan ook maar voor. "Ik ben al in geen tijden meer bij zo'n officiële hulp post geweest. Die school stuurt zo'n dossier natuurlijk overal heen in de hoop hun gekken nog weer terug te vinden."Vertelde hij en wierp de jongeman een miserabele blik toe. Opzoek naar hulp en houvast. Iemand die hem begreep. Een spottende lach volgde. Iets wat Dax niet geheel begreep. Maar hij probeerde er van uit te gaan dat Add het goed bedoelde. Ergens een beetje hulpeloos bleef hij de Soulless aankijken. Wachtend op een nadere uitleg. De jongen keek hem geruststellend aan. "It will be alright," Klonk het. Ondanks dat hij geen idee had wat de jongen daarmee precies bedoelde ging Dax er van uit dat hij daar op kon vertrouwen. Als Add zei dat het goed zou komen dan was dat waarschijnlijk ook wel zo. Het volgende moment kwam de jongeman dichterbij en zakte iets door zijn knieën. Nog voor Dax ook nog maar kon vragen waar Add mee bezig was werd hij al opgetild. En lag in de jongen diens armen. Enigszins verbaast keek hij de Soulless aan.  Vanwaar deze plotselinge handeling? Wat was de jongen van plan? Diens charmante glimlach deed hem lichtelijk blozen. "And don’t worry about the health care. They need to take care of you and if they don’t, I will kill them,"Sprak Add op geruststellende toon. Dax glimlachte dankbaar naar hem. Hij had gelijk. Die wezens van die school zouden geen schijn van kans maken. Er was op zich niets om bang voor te zijn. Zolang als hij maar in de buurt van Add bleef. Dax kreeg de bos bloemen terug aangereikt en nam deze voorzichtig aan. "Hold them tight alright? I don’t want to lose them,"Werd er bij gezegd. Dax gaf een knikje ter teken dat hij dit verzoek zou na komen. Pas nu werd hem duidelijk wat de Soulless eigenlijk van plan was. Dax zijn eerste reisje door tijd en ruimte was werkelijk een van de meest bizarre ervaringen ooit geweest. Maar wie wist dat nu de omstandigheden totaal anders waren het deze keer een wat betere ervaring zou opleveren. Vooralsnog vond hij het best eng. Dat reizen door portals was dan ook niet de meest normale zaak van de wereld en met nog maar een voorgaande reis op zak had hij geen enkel idee wat hij er van moest verwachten. Hij voelde hoe Add hem wat steviger vast hield. Het gaf iets van zekerheid mee. Het zou goed komen. De jongeman wist wat hij deed. De reis zelf drong maar half tot hem door en zou hij zich ook maar slechts vaag herinneren omdat zelfs of misschien wel juist zijn gedachtegang het niet kon omvatten. Het volgende moment kwamen ze uit op Core Peace Center. Verschillende wezens keken vrijwel meteen kun kant op. Het gaf Dax iets van onzekerheid. Maar dat werd al snel verdrukt door nieuwe gedachtes. Want waar zat van af hier de hulppost ook al weer? Hij kon zich heugen dat het dicht in de buurt van het gemeentehuis moest zijn. En dat kolossale pand viel niet te missen. "Do you know any healthcare near by?" Vroeg Add hem. Dax knikte. "Vlak bij het gemeentehuis zit er een. Het gemeentehuis is dat grote witte pand met die grote optrek en pilaren er voor."Beschreef hij het zo goed en kwaad als dat ging vanuit zijn inmiddels vervaagde geheugen van de stad toen hij daar voor het laatst geweest was. Het leek inderdaad eeuwen gelden dat hij die buurt betreden had. De laatste keer moest bij de rechtszaak over wat hij op zijn school geflikt had zijn geweest. Niet veel later kwamen ze inderdaad in het voor Dax vaag bekende gemeentehuis buurtje. En inderdaad, in de straat voor het gemeente huis zat een hulppost. Een vrij groot wit stenen pand met blauwe dakpannen. "Dat is het." Zei hij zachtjes terwijl hij naar het gebouw wees. Alle dingen die hij herkende bestookte zijn heugen op een nare wijze. Hij werd er zwijgzaam van. Hij hoopte dan ook maar dat ze hier niet al te lang zouden moeten verblijven.

|Mood: Taciturn |Words: 1175 | Company: Add |