Act normal [Silva]

Na dat hij bij de afgesproken plaats in de stad was geweest dwaalde hij af naar de stadstuinen. Hij had zijn geld binnen en kon nu maar beter niet door de drukke straten slenteren. Echter had hij nog geen zin om terug op huis aan te keren. Aangezien de situatie daar nog al sober was. Dus zouden de stadstuinen de plaats hij waar hij voor nu even rond slenterde. Hij liep over de smalle paatjes en keek naar de slecht onderhouden natuur. Slechts het witte gedeelte van de stadstuinen verkeerde in goede staat. Aangezien hij zich nu in het deel bevond waar zwart het zeggenschap over had was dat alles behalve zo. Dax hield zijn pas in en knielde neer voor een maf uitziende plant. Het leek een beetje op zo'n plant die vliegjes kon vangen. Alleen dan groter en met echte tanden. Hij vroeg zich af of het ding het nog zou doen. Aangezien de plant er enigszins verdord uitzag. Heel langzaam stak hij zijn wijsvinger uit naar de plant. Echter gebeurde niets. Een beetje teleurgesteld keek Dax de plant aan. Hij had er dus echt wel even wat meer van verwacht. Nou als dat ding dan toch niets deed kon hij het ook best aanraken toch? Dax klemde zijn wijsvinger achter zijn duim. Zetten daar meer kracht op zodat die over zijn duim heen kwam, zo tegen het plantje aan. Dat bleek al snel geen slim plan te zijn geweest toen het plantje naar voren schoot en zich zonder pardon in Dax zijn gehele hand vast beet. "AHAU!"Riep Dax geschrokken uit en probeerde zijn hand terug te trekken. Dat ging minder makkelijk dan gehoopt. De plant had zich diep zijn zijn hand verankerd. Zelfs na een paar keer hard zijn hand naar achter te hebben getrokken liet de plant nog niet los. Pas toen hij met zijn volle gewicht naar achter leunde gaf het ding het onverwachts op. Met als gevolg dat hij achterover viel en de bosjes in rolde. Pas toen drong het tot hem door dat hij waarschijnlijk behoorlijk de aandacht had getrokken met zijn geschreeuw. Even bleef hij zitten. Verbijsterd starende naar zijn hand die ondertussen behoorlijk aan het bloeden was. Wat nu als iemand hem gehoord zou hebben?

Snel krabbelde hij overeind en keek om zich heen of iemand hem gezien had. Gelukkig leek dat nu nog niet het geval. Dax liep weer terug naar het pat en bekeek zijn hand. Die was intussen behoorlijk aan het bloeden. Hij vroeg zich af of het een giftige plant zou kunnen zijn geweest. Al dacht hij dat hij dat dan nu toch echt wel zou moeten merken. Plots drong het geluid van voedstappen tot hem door. Verschrikt keek Dax op. Een ijskoude rilling trok over zijn ruggengraat. Dit , dit kon niet waar zijn. Vol ongeloof keek hij naar de gene die een stukje verder op stond. Het was de elf waarvan hij haar pijlenkoker zo juist voor een aardig prijsje in de stad verkocht had! De elf van het bos. Dax trok wit weg. Wat nu? Ze zou hem toch niet herkennen? Nee, dat kon niet. Gewoon kalm blijven, doen alsof ze elkaar voor het eerst tegen kwamen. Hij zag dat ze hem aan keek maar geen stap dichterbij kwam. Ergens voelde hij zich schuldig. Zou hij haar vertrouwen in de mensheid hebben aangetast? Dax keek een klein stapje in haar richting. "S-sorry voor mijn lawaai. Ik um..." Deed hij een poging tot een verontschuldiging. Echter wist hij niet goed hoe hij haar moest vertellen dat hij het er naar gemaakt had gebeten te zijn door een plant. Het klonk nog al dom. En eigenlijk was het dat ook natuurlijk. "Ik dacht ik kijk even of ie het nog doet, die plant zag er zo verdort uit. Maar hij deed het nog steeds...een beetje te goed...."Langzaam stierf zijn stem weg. Hij stelde zich zelden aan als het om pijn ging. Maar zelfs Dax moest toegeven dat de wond op zijn hand nu toch echt gemeen pijn begon te doen.