I was eating that.. [Dax]

Het was al weer een best tijdje gelden dat hij het lef had gehad zich hier te bevinden. Sinds het bal was dit wel de laatste plek waar hij zich graag zou willen begeven. Maar hij had geen keus vandaag. Hij was opzoek naar Callem om haar te vragen of zij misschien iets aan de vloek die een andere heks over Hunter had afgeroepen kon doen. En daarvoor zou hij geheel Separa moeten uitkammen. Dus ook deze plaats. Hij had het ook wel later kunnen doen, zodra hij de kans had gekregen het met Lyall en Mindo uit te praten. Maar hij wilde Hunter niet onnodig langer laten wachten. Het was een drukte van jewelste op het plein vandaag. Hij viel dan ook niet bepaald op. Wat de gehele situatie ietwat gemakkelijker maakte. Voor zo ver hij kon ruiken waren ze geen van beide in de buurt. Maar ook Callem leek hier niet aanwezig te zijn. Jammer, nu was hij hier helemaal voor niets heen gegaan. Ah well, misschien was ze hier nog ergens in de buurt. En zo niet, dan had hij hier iniedergeval gezocht zonder Mindo en Lyall tegen het lijf te zijn gelopen. Dat had het leven hem deze keer dan maar weer mooi bespaard. Dax draaide zich om om naar een van de zijstraatjes toe te lopen toen hij daarbij iemand aanstoten. Het was een jong meisje dat door zijn onhandige actie een broodje op de grond liet vallen dat vrijwel meteen vertrapt werd door de menigte. Verschrikt keek hij haar aan. Dat meisje, die had hij eerder gezien! Toen in het bos met Lyall. Dax kreeg het ijskoud van binnen. Zou ze hem herkennen ondanks dat hij zich in zijn menselijke vorm bevond?  "Hey!"Riep het meisje verontwaardigd uit. Hij deed een stapje achteruit voor zo ver dat ging. De menigte die aan alle kante voorbij liep hielden hem op zijn plaats. "S-sorry. Um... wat voor broodje was het? I-ik wil wel een nieuwe voor je halen?"Stelde hij haastig en nog altijd lichtelijk geschrokken voor. Hij kon maar beter zo vriendelijk mogelijk tegen haar zijn. En doen alsof ze elkaar nooit eerder hadden gezien. Dan zou de kans dat ze hem zou gaan verdenken het kleinst blijven.    

Het meisje wat hij aanhad gestoten was de gene die hij en Lyall zo opgehitst hadden in de Burned Region. Niet bepaald handig. Nog meer problemen kon hij er nu echt niet bij hebben. "S-sorry. Um... wat voor broodje was het? I-ik wil wel een nieuwe voor je halen?"Stelde hij haastig voor. Even bleef het stil. Het meisje, waarvan hij nog had onthouden dat ze Kitt heten, wierp hem een wantrouwige blik toe. Dax slikte zachtjes. Zou ze hem herkennen? Ondanks dat hij wat gespannen was door de gehele situatie wost hij dat qua gezichtsuitdrukking goed te verbergen. Slechts een gluiperig glimlachje was zicht baar, zo als doorgaans indien hij zich tussen onbekende bevond. "Nee, dat hoeft niet."Reageerde Kitt. Gelukkig, dan was hij daar iniedergeval geen geld aan kwijt. "Ik had er toch al niet voor betaald."Vervolgde het meisje. Dax zijn glimlach ging over in een klein grijnsje. Ze had nog geen ziel kleur. Dat wist hij nog. Maar het leek er op dat ze, tot zijn opluchting, minder kans had om bij te wit thuis te zullen horen. Ondanks dat het meisje er zelf van geschrokken leek te zijn en dit daarmee een uitstekend moment was om haar daarmee in het nauw te kunnen drijven stond hij er op haar te prijzen. Wie wist stond er wel een toekomstig zielkleurgenoot voor hem. "Ah zo, een jong talent dus."Zei hij en keek haar met vonkelende ogen aan. Ja hij had wel een leuk plannetje in gedachten. Daarmee zouden ze wie wist nog wel een soort vriendschap kunnen sluiten ook. Dat zou goed uitkomen. Naar wat hij wist voor beide eigenlijk wel. "Een weddenschap: wie het snelste drie verschillende broodjes heeft gesloten? Wie het lukt heeft ze allemaal. Gewoon voor de fun, wat zeg je er van?"Vroeg hij haar een klein knikje gevende richting de kraampjes waar honderden verschillende broodjes lagen uitgestald. Het zou niet makkelijk worden. Aangezien de kraampjes in het bezit waren van eigenaren met een witte ziel kleur. Maar dat was juist de uitdaging. En wie wist wat voor talenten Kitt wel niet bezat.     

Toen hij er eenmaal achter was dat het meisje gestolen had veranderde zijn houding tegenover haar. Wie wist kon ze het wel hartstikke goed en met stelen was in zijn ogen niets mis. Alle talenten waren welkom toch? Waarom vijandig doen als ze er net zo goed een leuke middag van zouden kunnen maken? Hij had al een idee hoe dat dan in zijn werk zou moeten gaan en ging er van uit dat het meisje wel van een uitdaging hield. "Een weddenschap: wie het snelste drie verschillende broodjes heeft gesloten? Wie het lukt heeft ze allemaal. Gewoon voor de fun, wat zeg je er van?"Vroeg hij haar. Een klein grijnsje was op zijn gelaat zichtbaar. Ja, Dax hield wel van dit soort spelletjes. Het meisje keek hem verbaasd aan maar iets in haar blik vertelde hem dat ze het wel zag zitten. "Oké!"Stemde ze dan ook in. Dax zijn grijns verbrede zich ietwat. Mooi dat was dan geregeld: een middag entertainment en gratis voedsel. Zo zou een ongemakkelijke ontmoeting toch maar weer mooi omgekeerd worden in een leuke middag. Nou ja, zo lang ze niet ontdekte wie hij werkelijk was natuurlijk. Maar dat gaf een mooie afleiding. "Waar ontmoeten we elkaar weer?" Vroeg het meisje hem. Even dacht hij na. Wat zou eens een handige plek zijn. Voor hun terug te vinden maar niet te opvallend. Hij wilde haar natuurlijk dit spelletje wel onder veilige omstandigheden laten uitvoeren. Voordat had hij die problemen ook nog weer op zijn dak zou krijgen. "Op het achterom." Zei hij. Het achterom was een klein zij pleintje een stukje van dit grote plein vandaan. Een beetje dief kende de plek wel. En hij ging er dus ook maar van uit dat het meisje de plaats kende. Vervolgens mengde hij zich tussen de wezen massa. Hij zou wel op mogen passen niet gezien te worden. Voor hem lag er namelijk wel meer op het spel dan wat uurtjes voor niets werken vanwege een gestolen broodje. Nee, als ze hem aan zouden houden had hij echt een groot probleem. Even nam hij diep adem voordat hij zich richting een van de kraampjes begaf. Het was er druk en men was zo te zien al behoorlijk ongeduldig geworden. Her en der was wat gesjor en getrek in de rei over wie er nu eerder stond. Achter de verkoop stond een onervaren cashsier die het zo te zien erg lastig had met de drukte. Perfecte omstandigheden dus. Ongezien naderde hij en wist net toen twee klanten die voor de neus van de jongen achter het kraampje klaar stonden om elkaar de hersens in te slaan een broodje weg te grissen. Meteen stopte hij het broodje in zijn tas en liep rustig verder alsof er niets aan de hand was. Eenmaal ietwat verderop keek hij om zich heen voor nieuwe mogelijkheden. Hij zou wel op mogen schieten. Dat naderbij sluipen bij die rij had hem nog al wat minuten gekost. En aangezien er bij het meisje minder gevaar op het spel stond zou ze wel sneller handelen. Twee wezens stonden nog geen twee meter van hem vandaan een druk gesprek met elkaar te voeren. En alsof het geluk hem niet op kon had een van hen een broodje vast. Ietwat vluchtig liep Dax langs en pakte daarbij ongemerkt het broodje mee. Kwam dat even mooi uit, nu hoefde hij er nog maar een! Niet dat hij het erg zou vinden als het meisje zou winnen. Enigszins gunde hij het haar ook wel weer. Dax waande zich naar de zijkant van het plein. Om opnieuw in het midden toe te slaan zou te riskant zijn. Er stonden inderdaad wel wat wezens met broodjes die gemakkelijk te pakken zouden zijn. Maar helaas zaten er geen nieuwe soort broodjes tussen. En ondertussen begon de tijd te dringen. Nou ja, er stond wel iemand met een ander broodje. Maar die zou hij nooit ongezien te pakken kunnen krijgen. Dax wierp een vluchtige blik naar de klok aan de overkant van het plein. Het was nu of nooit. Vluchtig keek hij om zich heen. Spotten een uitweg, deed de situatie eens een keer voor in zijn gedachten en besloot deze in de echte wereld uit te zullen voeren. Het volgende moment sprong hij naar voren richting het wezen met het broodje, veranderde in een vos en nam tijdens de goed gerichte sprong het broodje in zijn bek. Het wezen verloor daardoor zijn evenwicht en viel op zij. Zodra Dax zijn poten de grond weer raakte maakte hij dat hij weg kwam. Hij schoot een steegje in dat zo smal was dat hij er zelfs in deze vorm nauwelijks door paste. De omstanders keken hem verbaasd na maar lieten het voor wat het was. Op vol tempo rende hij naar het achterom. Hij had de drie broodjes. Maar de vraag was nu of hij nog wel op tijd zou zijn.