Unleash hell

Ergens wat lusteloos schopte hij tegen wat kleine keien aan. Die daardoor de grot uitrolde. Het leek al weer zo lang terug dat hij hier ruzie had staan maken met het andere vossen meisje. En waarover eigenlijk? Het had zijn leven er niet bepaald beter op gemaakt. Was het wel nodig geweest? Dax slaakte een vermoeide zucht terwijl hij naast de tegen de wand staande schop ging zitten. Zin hebben in het leven was moeilijker dan hij gedacht had toen hij had besloten verder te willen. Die zin kwam niet van zelf terug. En helaas hielpen de omstandigheden ook niet bepaald om de zin weer terug te halen. Hij zou er heel hard zijn best voor moeten doen. Iets waar hij momenteel nauwelijks de wilskracht voor had. Maar Dax besefte ook dat er geen andere optie was. Hij had zelf gekozen om te blijven leven. En dus moest hij die belofte aan zich zelf op z'n minst enige tijd na komen. Een week terug was hij naar het gebied van mis shifters gegaan. Daar had Vincent, die wonder boven wonder dus nog bleek te leven, Dax zijn wonden verschoond en hechtingen er uit gehaald. Een tweede wonder was dat alles redelijk tot goed geheeld was op hard op weg was dat te doen. Hij accepteerde het als een wonder van het leven dat aangaf dat hij echt nog even langer op de wereld moest blijven rond lopen. Ook had Dax er flink bijgepraat met zijn oude bijna vriendje. En was er achter gekomen dat de meeste mis shifters waar hij destijds veel mee was opgetrokken nog bleken te leven. En zelfs nog in Separa woonde. Hij had dan ook aangeven het prima te vinden zich opnieuw voor enige tijd bij hun groep aan te sluiten. Waarop hij gelijk een baan in de handen geschoven had gekregen. Eentje waarmee hij al heel wat ervaring had: het zoeken naar mineralen en edelstenen in de Crystal Mountains. En vandaar dat hij nu ook hier zat. Echter betekende al deze positieve gebeurtenissen niet meteen dat hij weer vrolijk zou zijn. Laat staan gelukkig. Niet dat Dax ontevreden over de vorderingen was. Zeker niet. Hij voelde zich er opgelucht door. Maar durfde zich nog niet bepaald vrolijk of vol goede moet te voelen. Aangezien, zijn leven kennende, het waarschijnlijk toch niet voor lang zou zijn. Kort gezegd, Dax durfde er niet op te vertrouwen dat hij zorgeloos vrolijk zou kunnen zijn. Ja, hoe scheef het ook klonk, hij was bang om vrolijk te zijn. Overdacht constant hoe de dingen mis konden gaan. Zodat hij ze wellicht nog zou kunnen voorkomen. Het maakte het er niet bepaald beter op. Hoe meer tijd er verstreek hoe meer paranoïde hij werd voor zijn eigen leven. Even gleed zijn blik over de schop heen. Hij zou nummer zesentwintig kunnen opzoeken en diens hoofd in slaan. Zodat er nog een jaar van rust en isolatie bij zou komen. Mochten ze hem vinden... Dax wilde net een tweede diepe zucht slaan toen een akelig geschreeuw door de bergen galmde. Meteen stonden zijn zintuigen op scherp. Helaas herkende hij de 'soort' schreeuw. Dit was geen normale pijn. Nee, niet iets dat nog goed zou komen. Hier werd iemand vermoord. De schreeuw zetten een naar soort domino van herinneringen op gang in zijn geheugen. De een na de andere schreeuw weerklonk. Allemaal verschillend en toch hadden ze een ding gemeen. Alle werden ze vermoord. En wel door hem. Een nerveus glimlachje tekende zijn gelaat terwijl hij zijn nagels in zijn handpalmen drukte. Zich afvragende hoe lang het wel niet duurde voor dat deze man het eindelijk zou begeven. Zijn handen begonnen te trillen en een ongekend soort frustratie kwam in hem naar boven. Waarom bleef die schreeuw zo vreselijk lang door gaan? Misschien was het wel niet eens zo verschrikkelijk lang achteraf. Alleen voor Dax voelde het als uren. Hij hield zijn handen tegen zijn oren en bleef zo als een bolletje op de grond zitten. Vechtende tegen de drang om het leven van de schreeuwende man eigenhandig te stoppen. Het zou een ramp zijn als hij opnieuw de controle zou verliezen op dit moment. Dan zou hij weer van voor af aan moeten beginnen. Iets wat hij alles behalve wilde. Hij had dit kleine bestaan niet voor niets weer opgebouwd. Gelukkig stierf het geschreeuw weg. En daarmee was ook zijn drang als sneeuw voor de zon verschenen. Voorzichtig liet Dax zijn handen zakken en stond op. De situatie was al met al wat vreemd. Maar ergens was hij nieuwsgierig geworden. Wie was de moordenaar? Zou het wellicht iemand met de zelfde drang kunnen zijn? Of had hij een ander motief om de man te vermoorden? En hoe ging hij te werk? Wellicht dat Dax er nog wel van zou kunnen leren ook. Hij zou dit slim moeten aanpakken. Aangezien die gene absoluut niet opzoek zou zitten te wachten. Wie je ook was, zodra de ander een lijk bij zich had zou je als vijandig over komen. Dax keek even naar de schop die hij bij zich had. Hij zou kunnen komen aanlopen en rustig aangeven dat hij wel wilde mee helpen met het begraven van het lijk. Voor een gift natuurlijk. Anders zou het alsnog verdacht overkomen. Hij vond dat dit plan op z'n minst het proberen waard was. Dax stond op, pakte de schoffel en begon richting de plaats van misdaad te lopen. Ergens voelde het wel goed om weer eens een totaal ondoordachte keuze te maken. Het had wel iets nostalgisch. Maar naarmate hij dichterbij zijn plaats van bestemming kwam nam die nostalgie een andere betekenis. Vrijwel meteen hield hij zijn pas in. Bleef geschokt voor zich uit staren. Hij had veel personen in gedachten gehad die deze daad zouden kunnen uitvoeren. Maar niet Hunter. Niet zijn beheerste vriend. Hunter was een meester in het binnen houden van gevoelens en frustratie. Deze actie was niets voor hem. Dax raakte lichtelijk in paniek door de beredenering dat zijn vriend in gevaar moest zijn geweest. Het moest haast wel een zelfverdedigingsactie zijn geweest. Hunter zou nooit zonder reden moorden. En aangezien Dax geen aanval voelde opkomen was dat ook niet het geval. Er moest dus wel iets aan de hand zijn. Iets ergs. Zo goed en kwaad als dat ging begon Dax naar de plaats van bestemming te rennen. De geur van vers bloed stoof zijn neus binnen. Gelukkig was het niet van Hunter afkomstig. Maar daarom maakte hij zich nog niet minder zorgen om zijn vriend. Wat kon er in vredesnaam gebeurd zijn?! Zijn benen leken nog wel erger te branden dan de dag na zijn aanval. Toch bleef hij stug door rennen. Nog maar een paar meter, een bochtje om en dan zou hij er moeten zijn. Nog twee meter, een... Zodra hij de bocht om was liet hij de schop uit zijn handen vallen. Die daardoor met een hoop kabaal op de stenen kletterde. Totaal geshockeerd staarde hij naar zijn vriend. Die al even geschokt terug staarde. Op de grond lag het lichaam van een man. Onthoofd en wel. Maar het was niet zomaar een man. Nee, Dax wist maar te goed wie daar lag. Enkele seconde viel er een stilte. Een zeer pijnlijke stilte. Dax had geen idee hoe hij dit aan moest pakken of wat hij überhaupt kon zeggen. Natuurlijk was het goed nieuws maar toch ook weer niet. Het was geweldig maar het zou zo vreselijk verkeerd zijn er om te juichen. En dus bleef het stil. Het gevoel dat hij iets moest doen nam toe. Echter kon hij niet bedenken wat. De situatie was niet meer te bevatten. Het was niet menselijk meer. Elke beweging en elk woord zou een fout zijn. Het was zo onwerkelijk dat er geen ongesproken regels meer bestonden. Er was geen kader meer van goed of fout handelen. En dat maakte elke handeling fout. Maar alles was beter dan niets doen. Alles was beter dan deze pijnlijke stilte. Voorzichtig en ergens ietwat wankel stapte hij op zijn vriend af. Een uit alle macht onderdrukte ongemakkelijke glimlach tekende zijn gelaat. Voorzichtig spreiden hij zijn armen. Klaar voor een omhelzing mocht daar voor gekozen worden. "Het is over niet waar?"Vroeg hij zachtjes. Al was het eigenlijk meer een bevestiging. "Kom hier alsjeblieft, ik kan me niet voorstellen dat je zo iets totaal alleen zou verwerken. Dat wil ik je eigenlijk ook niet aan doen."Sprak hij met trillende stem. Het liefste zou hij de jongen in zijn armen nemen en hem zo goed mogelijk troosten als hij kon. Maar aangezien hij niet wist wat er aan de onthoofding vooraf was gegaan kon hij het zich ook voorstellen als de jongen voorlopig even met niemand in aanraking wilde komen. Hij liet die keuze dan ook geheel bij Hunter. Zo bleef Dax staan en wachtte af. Gehuld in een vreemd soort angst voor de opvolgende momenten. Angst om op een of andere manier afgewezen te worden. Angst om wat verkeerds te hebben gezegd. Angst om ook maar iets fout te zullen doen. Ondanks dat er geen goed bestond in deze situatie. De spanning van het moment was haast tastbaar. En de seconde kropen tergerrend traag voorbij.  

|Mood: ⊙_☉ |Words: 1532  | Company: Hunter |