Just when i thought friendly people didn't exist anymore [Jay]

Na een lange tijd door het bos gedwaald te hebben ging Dax langs de rand van een of ander klein meertje zitten. Hij kwam graag op de kleine bossen van de eilandjes op Lobster Lake. Bijna altijd waren ze verlaten op wat andere dieren na. Meestal waren dat dan knaagdieren of vogels. Die hem maar liever uit de weg gingen. Kort om, hier lukte het hem om uren lang alleen te kunnen zijn. En dat kon hij goed gebruiken. Dax had de laatste tijd veel uren nodig om te overdenken welke stappen hij zou moeten zetten om de juiste keuzes te maken. Of beter gezegd, om wat fout was gegaan terug te draaien. Hij was de gene die graag had gewild dat hun groepje bij elkaar zou blijven. Maar had tot zijn spijt het omgekeerde bereikt. Het was niet gemakkelijk geweest om te verwerken dat hij van af nu af aan alleen zou moeten wonen. Enkele uren alleen had hij wel nodig ja, maar zonder gezelschap zou het toch echt bergafwaarts met hem gaan. Dat had hij in zijn jongere jaren maar al te goed geleerd. Zonder zich er echt bewust van te zijn had hij zijn menselijke gedaante aangenomen. Een beetje verveeld pakte hij een steentje op en liet deze over het water ketsen. Misschien dat hij het voorlopig maar moest laten zo als het was en weer eens wat nieuwe wezens zou moeten leren kennen. Dan zou hij dat wat er gebeurd was een beetje meer kunnen los laten. Nu was dit niet de beste plek om nieuwe wezens op te zoeken. Aangezien zich hier bijna nooit iemand bevond. Maar nu zou hij wel kunnen nadenken over een plan van aanpak. Hij zou bijvoorbeeld zijn oude vrienden van het straattheater kunnen opzoeken. Of wat jongere wezens aanspreken en samen een soort mini zwendel clubje op richten. Daarvoor zou hij bij de Harbour of Sins of in de City of Peace kunnen gaan kijken. Plotseling klonk er van achter een geluid. Dax, die nog al diep in gedachten verzonken had gezeten, schrok zodanig op dat hij voorover het meertje in tuimelde. Zodra hij zich er van bewust van werd zich in het water te bevinden nam de angst voor water bezit van hem. In lichtelijke paniek greep hij in de rondte in de hoop de kant vast te grijpen. Per toeval greep hij raak en had zich binnen enkele minuten al weer op de kant gehesen. Al met al had hij maar een minuut of drie in het water gelegen. Maar dat was lang genoeg om hem behoorlijk van zijn stuk te brengen. Totaal overdonderd staarde hij naar de richting waar het geluid vandaan was gekomen.

|Mood: What happened ?! |Words: 448 | Company: i don't know |

Eigenlijk had hij niet meer dan een minuut of drie in het water gelegen. Toch was dit lang genoeg geweest om hem behoorlijk van zijn stuk te r brengen. Vluchtig richtte hij zijn blikveld naar de richting waar het geluid vandaan was gekomen. Echter was daar niets anders te zien dan gewoon wat boompjes en struikjes zo als voorheen. Verwarring kwam in hem op. Had hij het geluid zich dan verbeeld? Of was het toch ergens anders vandaan gekomen? "Gaat het?"Klonk het plots. Een beetje geschrokken keek hij de kant op waar de stem vandaan was gekomen en krabbelde haastig overeind. Voor hem stond een jongen, misschien net iets ouder dan hij zelf. Met sneeuwwit haar en strak blauwe ogen. Hij had bezorgd geklonken. "Wat gebeurde er?"Vroeg de jongen hem. Het duurde even voordat Dax zo ver was te zullen antwoorden. Aangezien hij zelf ook niet in een keer antwoord op die vraag wist. Want inderdaad, wat was er gebeurd? "Ik..."Begon hij aarzelend. Opnieuw weerklonk het geluid. Alleen ditmaal harder. Het klonk als iets van machines. Iets wat door mensen moest zijn gemaakt. Was men hier toevallig op jacht? "Ik schrok van dat geluid. En ben daarbij blijkbaar voorover gevallen. Eigen stommiteit, het gaat wel weer." Zei hij en grijnsde een beetje verlegen. Vervolgens keek hij om zich heen. Maar kon opnieuw niet goed plaatsen waar het geluid vandaan was gekomen. Misschien bevond de gene die het had veroorzaakt zich wel op een van de andere eilanden. Zijn blik bleef echter al snel weer bij de jongen hangen. Hij keek de jongen vragend aan waarbij de argwaan in zijn bik doordrong. Was dit serieus? Stond hij gewoon met iemand van wit dood leuk een praatje te maken? Die jongen zou toch beter moeten weten dan hier voet te zetten? Zou hij er een reden voor hebben? Dat moest haast wel. Iemand ging zomaar op weg naar grijs gebied. Niet wit nog zwart. Hij had niet bepaald een goed beeld van zwart, wat er mede mee te maken had dat hij er niet was opgeroeid. Maar soms leek het alsof ze daar grijs nog meer verafschuwde dan wit. Ach wat zou het ook eigenlijk? Hij zou zich er voor mogen schamen er zelf zo over te gaan denken. In hokjes. Nee, zo laag wilde hij zich niet laten zinken. Iedereen had het recht op een eerste indruk ongeacht waar ze vandaan kwamen. "Dus um... wat brengt jou hier eigenlijk, als ik vragen mag?" Probeerde hij het op een zo luchtig mogelijke toon over te brengen. Sommige grijzen waren er fanatiek in andere ziel kleuren te negeren of vrijwel meteen te verjagen. Echter was hij daar niet een van. Want waarom iemand verjagen als je hen ook zou kunnen gebruiken? Al was het maar voor een kleine opdracht. En er dan uiteraard een eerlijke daad voor terug doen. Iedereen bezat verschillende kwaliteiten en er was niets mis deze zo nu en dan eens voor een opdracht met elkaar uit te wisselen zodat je toch nog verschillende doelen zou kunnen bereiken.

|Mood: suspicious |Words: 509 | Company: A guy from the white area? |

Het geluid riep enigszins zo z'n twijfels bij hem op. Want wat was het? En zou het gevaarlijk kunnen zijn? Echter trok een ander aspect zijn aandacht nog meer. De jongen die voor hem stond was namelijk niet iemand met een grijze zielkleur. Maar wit. Het was hem nog bijna nooit eerder overkomen een normaal praatje met zo'n iemand te kunnen maken. En hij vertrouwde de jongen dan ook voor geen meter. Wat enigszins doorschemerde in zijn vragende blik. Want wat deed iemand met een witte ziel kleur zo ver van huis? Niemand ging voor de fun zo ver grijs gebied in. Nee, de meeste witte zouden er vreselijk van walgen. Het kon dan ook haast niet anders dan dat deze knul er een goede reden voor had hier te komen. Even wilde hij de rem er op zetten, zich zelf dwingen niet in hokjes te denken. Maar deze keer lag het anders. Het was niet meer perse dat hij wit tegen over grijs stelde. En zich opstandig zou gedragen voor het feit wat zijn verleden hem had aangedaan. Deze keer was het geen spelletje meer dat hij zo nog even recht zou kunnen zetten. Nee, hij voelde zich werkelijk ongemakkelijk in de buurt van de andere jongen. Hij voelde zich beken en betrapt op eigen terrein. Ondanks dat de jongen geen idee had wie hij was en dus ook geen bedreiging zou vormen. Alsof de ander de mogelijkheid had zijn gedachten te lezen. Het viel hem gewoon verkeerd iemand van een andere ziel kleur op het plaatsje waar hij echt alleen was als hij over serieuze belangrijke zaken nadacht tegen het lijf te lopen. Hij zou er niets mee doen. Dax zou juist alles er aan doen om dit niet te laten merken. Maar het bleef een feit: het vertrouwen in de andere zielkleuren was bij hem weg. "Dus um... wat brengt jou hier eigenlijk, als ik vragen mag?"Zo onschuldig als het geklonken had zo veel mogelijkheden zaten er achter. Zodra het gevoel van wantrouwen hem puur en alleen om het feit dat de gene voor hem een witte zielkleur bezat was overvallen beviel het hem niet. Dax wilde er dan ook zo snel mogelijk van af. Hij wilde bewijzen hebben. Bewijzen dat de jongen hier toevallig was en ook niets achter de hand had. Zodat het gevoel van wantrouwen zou verdwijnen en hij weer tegen zich zelf zou kunnen zeggen: zie je wel, niet alle witte zijn zo. "Ik ben op een soort ontdekkingstocht. Het is nogal saai om alleen maar naar je eigen stad te kijken en dan negens te komen."  Antwoordde de jongen. Zie je wel, niets aan de hand. De jongen voor hem was gewoon nieuwsgierig naar dit gebied. En dus waarschijnlijk wat meer openstaand voor grijs dan de meeste witte deden. Dax knikte even en wist nog net aan een vriendelijke glimlach op zijn gelaat te toveren. "Kom jij hier vandaan?" Werd hem plots gevraagd. Enigszins geschrokken keek hij de jongen aan. Hij opende zijn mond om wat te zeggen maar het bleef stil. Ondertussen, in gedachten, voerde hij een tweestrijd met zich zelf. Informatie over zich zelf verstrekken. Het was niet iets wat hij nog zomaar deed. En al helemaal niet bij iemand van wit. Maar dat was het punt juist. Zo kende hij zich zelf helemaal niet. Was hij niet juist die jongen geweest die hen die dit soort gedachtes hadden verafschuwde? Iedereen een eerste kans gaf? Met veel moeite wist hij zich zelf tot een antwoord te dwingen. Zich zelf over te halen de jongen die voor hem stond te vertrouwen. Ondanks de gaals in zijn hoofd bleef hij er bijzonder rustig onder. Het enige wat op te merken zou zijn was de wantrouwige blik en het nerveuze glimlachje. "Ik ben in wit gebied geboren. Maar hang inderdaad al sinds mijn vijftiende in grijs gebied rond. En aangezien dat langer voelt dan mijn tijd bij wit, kom ik hier inderdaad vandaan."Antwoordde hij naar de waarheid. Toch wakkerde ook zijn nieuwsgierigheid naar de jongen meer aan. Wie had hij precies voor zich? Hoe lang was hij al op reis en wat wilde de jongen er mee bereiken? Vond hij het misschien fijn wit gebied te kunnen mijden voor een tijdje? "Dus je blijft hier wel een tijdje? Als je een soort van gids nodig hebt... ik heb toch niets beters te doen de komende tijd." Voor hij er erg in had waren de woorden er al uit. Aanbod eenmaal gedaan zou hij niet meer terug kunnen. En ergens was het ook zo erg nog niet. Vroeger had hij vaak voor gids gespeeld. Met als resultaat verschillende keren iemand met een witte ziel kleur zo erg bij grijs betrokken te hebben dat die vroeg of laat naar grijs gebied vertrokken. Verbannen en wel, uiteraard. En zo erg was het niet, wat tips en tricks geven om het in grijs gebied goed vol te houden. Zo lang hij maar niet te veel over zich zelf weg zou geven zat het wel prima.
   
   

   |Mood: Paranoid |Words: 840 | Company: A guy from the white area. |

   

Dax maakte van de situatie gebruik door zich zelf als gids aan te bieden. Dat was in meerdere opzichten een voordeel. Hij zou de jongen zo beter kunnen leren kennen. Hem wie wist wel van enige belangrijke informatie over het thuisfront ontdoen. En hem wie wist wel interesseren om hier vaker over de vloer te komen. Dat leek hem namelijk wel wat. Niet alle wezens van wit waren even triest. Deze jongen zou zich nog tegenover hem kunnen bewijzen, besloot hij. En andersom natuurlijk net zo. Dax zou kunnen bewijzen dat niet alle Grijze wezens waren wat ze leken. Nou ja... het positieve aspect daarvan. Want de geruchten over dat ze niet waren als hoe ze zich voordeden die gonsden inderdaad al eeuwen door de straten van Wit. Maar helaas de jongen voor hem antwoordde met:"Ik denk niet dat ik hier heel lang blijf. Anders krijg ik nogal last van problemen in mijn eigen gebied." Hij had een punt, dat was zeker. Ook Dax wist zich nog goed te herinneren hoe streng de Witten daar op waren. In de problemen komen was dan ook een grote no go.  "Maar bedankt voor je aanbod."Vervolgde de jongen met een klein glimlachje. Dax glimlacht een beetje terug. Ondertussen een manier bekend om toch zijn zin te kunnen krijgen. Zou de jongen bezwaar hebben op een mini rondleiding? Een waarbij hij beloofde de jongen weer op tijd over de grens te zullen afleveren? Of zou het misschien een optie zijn om met de jongen mee terug te lopen? Zodat ze elkaar vooralsnog wat langer zouden kunnen spreken. "Ik ben trouwens Jay, en wat is jouw naam?" Sprak de jongen plots en stak een hand naar hem uit. Enkele seconde staarde Dax de jongen verbaasd aan. Het was nog al uit het niets gekomen. En tussen Wit en Grijs was het, tenminste voor zo ver hij wist, niet gebruiken je naam te zeggen. Nou ja, je echte naam dan. Maar deze Jay leek er eerlijk over. "Aangenaam Jay, ik ben Dax."Zei hij terwijl hij de hand van de jongen schudden. Het leek er op dat deze jongen er zo een was die tot Dax zijn opluchting niet zwaar bevooroordeelde op zielkleuren. Dat was een van de redenen waarom Dax wel nieuwsgierig was naar deze jongen en hem graag wat beter zou leren kennen. Zijn uiteindelijke doel zou natuurlijk zijn om de jongen over te halen naar Grijs. Maar dat deed er nu niet toe. Dax liet de hand van de jongen los en sloeg zijn armen over elkaar. Met een kleine grijn op zijn gelaat liet hij zijn blik nog een maal over de jongen gaan. "Zeg Jay, hoe laat moet jij precies em... 'thuis' zijn?"Vroeg hij de jongen. Natuurlijk niet van plan zijnde om zijn eerdere idee nu al op te geven.  
   
   

   |Mood: sneaky  |Words: 470 | Company: Jay |

   

Dax had er rekening mee gehouden dat de jongen de gevraagde informatie vooralsnog niet zou geven in verband met de regels thuis. Maar tot zijn verbazing werd hem op grond van zijn ziel kleur deze informatie niet onthouden.  "Eigenlijk binnen 1 dag. Maar dan red ik net de grens van het witte gebied. Dan moet ik nog 1 dag lopen om thuis te komen."Legde de jongen hem uit. Hieruit maakte Dax op dat de jongen lopend dus al een dag te laat thuis zou komen. Dan was het inderdaad niet handig om hem nog langer van zijn terug reis te zullen weerhouden. Maar dat betekende nog niet dat hij zijn doel niet zou bereiken. Dax knikte eens terwijl hij een mogelijk nieuw plan overdacht. Een die voor hen beide voordelig zou zijn, dat was wel zo eerlijk. In zijn dierlijke vorm zou hij de jongen binnen een halve dag of minder naar de grens kunnen brengen. En misschien nog wel een klein stukje daarover. Dan zou Jay op tijd thuis kunnen komen mits de jongen dat laatste stukje een beetje door liep. Doorgaans liet Dax zich niet als een soort paard gebruiken. Maar deze keer had hij het er wel voor over. Wat had hij dan ook nog te verliezen? Bijna zijn gehele vroegere groep was weg. Vermist of dan nog wel weg gegaan. Het merendeel had de pest aan hem. Dus wat zou er op tegen zijn deze dienst aan te bieden en wie wist zo langzaam een kleine vriendschap op te bouwen? Daarbij kreeg hij toch ook wel degelijk zijn zin: ze zouden vooralsnog wel even onderweg zijn. En in die tijd viel er genoeg te bespreken. Ja dit voorstel was het wel waard om uit te spreken. Jay leek hem wel een vriendelijke jongen. Als hij met het voorstel akkoord ging zou een interessant gesprek beginnen toch niet zo moeilijk gaan? Hoe dan ook, hij had er wel hoop voor. "Stel dat ik je in een halve dag naar de grens breng, zou dat mogen? Misschien zelfs nog een stukje over de grens. Het zou wel mooi zijn als je op tijd kwam niet? Maar ja dan moet dat wel kunnen in verband met thuis natuurlijk." Legde hij het voor. De keuze op zich totaal in het midden latende. Hij wilde Jay namelijk nergens toe dwingen. Hoe mooi het aanbod ook leek, de keuze moest aan de jongen zelf zijn. Dax sloeg zijn armen over elkaar en keek de jongen afwachtend aan. Natuurlijk zou hij hem de tijd gunnen om de ins en outs van dit voorstel te overdenken. Al hoopte hij dat het na denk moment niet al te lang zou duren. Die geluiden van eerder vertrouwende hij niet en hij wilde er eigenlijk dan ook zo snel mogelijk vandoor gaan.

|Mood: Curious |Words: 467 | Company: Jay |