Hallo en welkom op Separa!
Als je hier nieuw bent, raden we je aan even de regels en de informatie door te nemen,
ben je hier al bekend, dan welkom terug! Smile

-Het team

Hallo en welkom op Separa!
Als je hier nieuw bent, raden we je aan even de regels en de informatie door te nemen,
ben je hier al bekend, dan welkom terug! Smile

-Het team




 
IndexPortalZoekenLaatste afbeeldingenRegistrerenInloggen

Deel

Bloody Chocolate

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden
AuteurBericht
Edan Blood Colonel
Aantal berichten : 28

Character sheet
Age: 29 years
Species: Partly vampire
Partner:: No no honey, I'm good.~
Edan Blood Colonel
BerichtOnderwerp: Bloody Chocolate Bloody Chocolate Emptyma nov 16, 2015 5:13 pm






Edan

The Blood Colonel

Zo werd hij genoemd. The Blood Colonel. Gelukkig wisten maar enkelen van zijn bijnaam. Die wezens gingen hem ook liever uit de weg. Dus ergens hoefde hij er niet bang voor te zijn dat hij hier zo genoemd werd. Des tijds had hij in een geheimen dienst gewerkt. Hij was moordlustig geweest en had om geen enkele dood hoeven twijfelen. Enkel en alleen omdat hij een contract had gemaakt met een zwaard die destijds zijn leven over leek te nemen. Het zwaard was een monster. Het had bloed nodig om te overleven. Edan was naïef geweest en had een contract met het monster gemaakt. Edan zou de kracht krijgen die hij nodig had en het monster het bloed die hij nodig had. Totaal nutteloos bleek het achteraf. Zijn broertje, die hij wou vinden, was weg. Leek totaal van de aardbodem verdwenen te zijn. Hij voelde zich gefrustreerd en wou niks meer van al dat geweld af weten. Toch kon hij geen manier vinden om het contract te doorbreken. Bloody Accel, zoals het zwaard heette, dreigde zijn lichaam over te nemen elke keer als hij geen bloed zou krijgen. Edan had het al eens te ver laten komen. Zijn ogen waren daarbij rood gekleurd en dat was zo gebleven. Bloody Accel liet hem lijden van de honger. Het knaagde in zijn keel. Echter zou normaal voedsel die honger niet doen verdoezelen. Alleen bloed zou dat oplossen. Bloody Accel dwong hem om bloed te drinken. Op die wijze zouden ze immers sterker zijn, maar Edan dacht er niet aan. Nee. Hij wou een zo’n normaal leven leiden. Of in ieder geval een gelukkig leven. Toch kon de honger hem soms te veel worden. Gelukkig had hij daarvoor zijn manieren om dit op te lossen.
Met zucht liet hij Bloody Accel in het hert vallen. Hij had het dier neer gehaald. Het had wat moeite gekost, maar met de honger die zo sterk aanvoelde, werd hij gedreven om tot het uiterste te gaan. Uiteindelijk had hij het dier dan dood gekregen. Edan hoopte er maar op dat, na zijn vertrek, een dier het zou vinden die het overige vlees nog kon benutten. Bloed zou er dan niet meer in zitten. Nee dat werd op het moment uit het dier gezogen door het zwaard. Edan keek er kort naar, waarna hij zich op een omgevallen boomstam neer zette. Hij sloeg zijn benen over elkaar.
Misschien was het een wat raar gezicht. Een nette man, in een lange nette zwarte jas met gouden en rode details, zwart lang haar, een uitdrukking op zijn gezicht die charmant stond, naast een karkas waar zijn zwaard in zat. Tja. Twee werelden verschil. Maar toch bestond Edan uit beiden werelden. ”Edan give me something more than this rotten blood. It’s not enough!” sneerde de stem van het zwaard die overigens alleen Edan kon horen. Edan slaakte een zucht. Hij voelde hoe de honger weer brandde. ”Just accept it,” mompelde hij. Hij zou dan ook zeker geen wezens neerhalen voor bloed. Nee. Edan pakte uit zijn binnen zak een reep chocolade. Zijn ogen glunderde lichtjes. Hij haalde de wikkeling erom vandaan en stak de reep in zijn mond. Met een genietende glimlach begon hij er van te eten. God wat kon hij genieten van chocolade.

[&’nd Arno]
© Sykes
Terug naar boven Ga naar beneden
Arno
Aantal berichten : 152
Woonplaats : In a jar

Character sheet
Age: 29
Species: Halfling (Vampire/Human)
Partner:: Home is everywhere your heart is. I can be that home, if you please
Arno
BerichtOnderwerp: Re: Bloody Chocolate Bloody Chocolate Emptyza nov 21, 2015 8:27 pm

Arno Victor Dorian Grey

Je vois le chaos en dessous

Het was wederom weer zover. Dat helse gevoel van dorst, dat eeuwig bleef aanhouden als je het niet gauw stilde. Dit was geen gewoon gevoel van dorst. Dat soort waarmee water al voldoende was. Nee, enkel water zou aan dit gevoel niet voldoen. Bloed. Zijn lichaam schreeuwde om bloed dat niet afkomstig was van zichzelf. Wanneer dat soort dorstigheid aanklopte, begon Arno zich afschuwelijk te voelen. Altijd had hij geprobeerd te leven naar de normen en waarden van een gewoon mens. Hij at groenten en fruit. Dronk wijn en water, zoals ieder ander. Maar toch was hij altijd anders geweest.  Diep in zijn aderen stroomde het bloed van een vampier rond in zijn lichaam. Het zorgde voor een grotere snelheid, grotere spierkracht dan enig ander mens. Dat waren de voordelen ervan. Echter vond Arno de nadelen van groter belang. Ze overheersten het positieve en daarom had hij moeite met zichzelf accepteren. Accepteren zoals hij was. Een bloedzuigend monster. Toch moest het. Toch moest hij zich overgeven aan de monsterlijke kant om te kunnen blijven leven. Van alle zielen die zich bevonden op deze aardkloot, was er slechts één die hem nodig had. Ofwel, eerder andersom. Zijn zoon. Edward was de drijfveer die hem de kracht gaf door te gaan. Dat kon hij simpelweg niet negeren.

Dus Arno ging op weg, richting de bossen om te gaan jagen. Met mensen doden -voor een goede reden- had hij minder problemen dan met het drinken van dierenbloed. Het was moeilijk te beschrijven waarom. Wellicht omdat hij zo graag normaal mens wou zijn, voor z'n zoon. En ja, hij moordde. Maar met goede redenen. Nooit zomaar voor de lol. Dat hij nu een onschuldig dier moest doden voor zijn eigen verlangen, zat hem absoluut niet lekker. Onplezierig stond zijn blik dan ook, terwijl hij door het bos haastte. Zijn scherpe neus had een geur opgevangen. Een geur van een hert. Goed dan. Met een groot dier zou hij wel een tijdje zoet wezen. Zeker een week of twee. Dat viel uit te zitten. Ondanks de dikte van het bos, wist Arno zijn pas te versnellen. Des te eerder hij gedronken had, des te eerder hij terug naar huis kon. Arno naderde de geur. Tot het besef kwam dat hij zich niet alleen in dit bos bevond. Niet alleen achter het beest aan ging.  Oh hell no! Niemand pakte zijn prooi af! Echter wou Arno niet dat iemand hem spotten zou, dus besloot hij de jacht via de bomen voort te zetten, daar waar hij het veiligst was.

Het leek haast een race. Een race die hij verloor. Verslagen hield Arno stil op een dunne, kale tak. Vanaf zijn positie kon hij zien hoe een zwart harige man het dier neerhaalde met diens zwaard. De geur van vrijkomend bloed drong zijn neusgaten binnen, wakkerde zijn dorst enkel meer aan. Verloren en de tijd tikte maar. Tijd dat hij kon spenderen met Edward. Arno gromde gefrustreerd. Bijna wou hij zich wegdraaien, tot iets hem opviel. De man die het dier had neergehaald was er rustig bij gaan zitten, terwijl het zwaard in het karkas bleef steken. Waarom zou iemand gaan zitten na een jacht? Moest er geen vlees aangesneden worden? Huiden geveld? Bloed gedronken? Wist hij veel. Enkele minuten had Arno stilgestaan, steunend tegen de boomstronk. In een ruk draaide de Fransman zich om, met de intentie zich te gaan richten op een andere jacht. Echter liep die actie niet zo gesmeerd zoals hij gehoopt had. Door de plotselinge beweging begaf de dunne tak onder zijn voeten het. Zonder enige waarschuwing brak de tak volledig af en stortte als een baksteen naar beneden. Gevolgd door Arno zelf. De kans om zich ergens anders aan vast te pakken leek hem niet gegund. In een fractie van een seconde lag de man op de grond, samen met enkele andere afgebroken stukken natuur. 'It just had to be today,' bromde Arno, starend naar de lucht, het feit negerend dat hij zichzelf nu sowieso verlult had.

♦.♦
Terug naar boven Ga naar beneden
Edan Blood Colonel
Aantal berichten : 28

Character sheet
Age: 29 years
Species: Partly vampire
Partner:: No no honey, I'm good.~
Edan Blood Colonel
BerichtOnderwerp: Re: Bloody Chocolate Bloody Chocolate Emptyzo nov 22, 2015 8:14 pm






Edan

The Blood Colonel

Edan wou net zijn ogen sluiten en genieten van het overheerlijke chocolade dat op zijn tong weg smolt, totdat er plots een gedaante neer viel. Uit een reflex schoot Edan overeind. Zijn ogen schoten naar de plaats waar de gedaante was gevallen. Zijn chocolade reep hing half uit zijn mond. Edan fronste lichtjes. Was dat een lichaam? Nu merkte hij dan ook de afgebroken takken op. Wie of wat het ook was, het had wat natuur met zich mee genomen. Nieuwsgierigheid begon op te spelen. Langzaam zette Edan een paar stappen naar het lichaam toe. Hij wist dat hij moest op kijken. Immers kon hij vrij weinig zonder zijn zwaard. Normaal zou hij het zwaard met een simpele handbeweging tot zich roepen, maar nu kon hij het wel vergeten dat het zwaard naar hem zou luisteren, aangezien het zwaard zich aan het voedden was.
Naarmate Edan dichterbij kwam merkte hij op dat het een persoon was. Hij was gekleed in het zwart. Je kon zien dat hij bewapend was. Maar daar ging Edan's aandacht nog niet eens naar toe. Nee zijn aandacht ging eerder naar het feit dat de jongen, ondanks de val, er behoorlijk knap uit zag. 'It just had to be today,' mompelde de jongeman. Edan grinnikte lichtjes. Iets wat je moeilijk kon horen, aangezien de chocolade nog altijd in zijn mond lag. Edan besefte zich dan ook en haalde met een hand de reep uit zijn mond. Met zijn andere hand legde hij nonchalant een lok haar achter zijn oor. "Well today isn't even my birthday and hot guys are falling from the sky," zei Edan met een flirterige toon in zijn stem. Tja, Edan kon het niet helpen. Hij wou het niet verhelpen. Hij was nou eenmaal gay en had zeker geen moeite met dat te verbergen. Als anderen er moeite mee hadden, moesten ze maar op donderen. Edan deed zoals hij deed en deerde zich vrij weinig aan de normen en waarden van anderen, als dien zich niet aanstonden. Edan stak een hand naar de jongeman uit. "So what are you doing here in the woods handsome?" vroeg Edan de jongeman. De hand was uiteraard zodat de jongeman zichzelf recht kon trekken. In Edan's rode ogen kon je een lichte glundering zien. Nee deze ontmoeting vond hij nog niet zo verkeerd.
© Sykes
Terug naar boven Ga naar beneden
Arno
Aantal berichten : 152
Woonplaats : In a jar

Character sheet
Age: 29
Species: Halfling (Vampire/Human)
Partner:: Home is everywhere your heart is. I can be that home, if you please
Arno
BerichtOnderwerp: Re: Bloody Chocolate Bloody Chocolate Emptyma nov 23, 2015 2:36 pm

Arno Victor Dorian Grey

Je vois le chaos en dessous

Aanstalten maken om overeind te komen gebeurde niet. Onbewogen bleef Arno liggen, kalm aan proberen bij te komen van de zojuiste val. Innerlijk ging hij zijn lichaam bij langs. Had hij wat gebroken? Wat deed pijn en wat functioneerde nog prima? Een soort scan. Hij kende zijn lichaam immers het beste. Het werkte niet geheel zoals een volbloed vampier. De mogelijkheid om snel te helen van verwondingen was hem ontzegd. In plaats van een mooie egale huid, zoals een vampier hoorde te hebben, tekende littekens enkele lichaamsdelen. Veel deerde het Arno niet. Het deed hem een klein beetje menselijk voelen. Een schaduw viel over hem heen. Juist ja. Hoe kon hij dat in die paar seconden ook alweer vergeten. Een tweede persoon bevond zich in dit bos. De overwinnaar van de jacht. Arno zette zich schrap. Schrap voor iets, al kon hij niet precies zeggen wat. Maar in plaats van een negatieve reactie, keek hij op naar een vriendelijk gezicht. Verbaasd knipperde Arno met zijn ogen. "Well today isn't even my birthday and hot guys are falling from the sky," drong zijn oorschelpen binnen, al leek het nog niet helemaal aan te komen. Verbouwereerd bleef hij naar de persoon kijken. Waarom bleef het toch zo'n verrassing dat lang niet iedereen onplezierig reageerde op een onaangekondigd bezoek. Hij slikte eens, voordat hij zijn mond opendeed om te reageren. 'Is that.. What you usually get then?' Zijn stem klonk wat voorzichtig. De positie waarin hij zich bevond stelde hem alles behalve op zijn gemak. Puur om het feit dat de onbekende man hem op deze manier gemakkelijk overmeesteren kon. Hoewel Arno zijn gedachten graag neutraal hield, kon hij zich nu niet inhouden om zich te laten leiden door die gedachte. Moeizaam drukte hij zijn bovenlichaam omhoog, tot een zittende positie. Daarbij hield hij z'n blik straks op de ander gericht. Niks fouts te zien. De man bleef diens vriendelijke gezicht behouden. Een ontspannen houding. Ineens werd een hand naar hem uitgestoken. "So what are you doing here in the woods handsome?" Van de hand gleed Arno's blik via de arm omhoog, terug naar de ogen van de onbekende. Vertrouwen of wantrouwen? De keuze was snel gemaakt. 'The same as you.' Bij die woorden pakte hij de man's hand vast en kwam omhoog. Hij glimlachte dankbaar. 'Hunting. We were aiming for the same target.' Kort richtte hij een blik op het gevallen hert, waar dat zwaard nog altijd uitstak. 'But you won. Congratulations I guess.' Een scheve grijns verscheen op zijn gezicht. Well, in zijn opinie was het een wedstrijdje geweest. Echter betwijfelde hij of de man het ook door had gehad, dat ze beide achter dat hert aan waren gegaan. Intussen had hij de hand losgelaten, om vervolgens de troep van zijn kleding te kloppen. 'And bon appetit, of course,' sprak Arno, licht grijnzend, terwijl hij met een paar stappen achteruit een kleine buiging maakte. Alsof hij de butler was geweest en zojuist het eten had geserveerd.

♦.♦
Terug naar boven Ga naar beneden
Edan Blood Colonel
Aantal berichten : 28

Character sheet
Age: 29 years
Species: Partly vampire
Partner:: No no honey, I'm good.~
Edan Blood Colonel
BerichtOnderwerp: Re: Bloody Chocolate Bloody Chocolate Emptyma nov 23, 2015 3:19 pm






Edan

The Blood Colonel

De jongeman keek Edan aan alsof hij zo’n reactie niet had verwacht. Logisch. Edan was niet naïef. Hij wist dat niet iedereen even openlijk en vriendelijk was als hij. Ergens hoopte hij dat dat ooit eens zou veranderen, maar hij wist dat dat verstoken energie was.
'Is that.. What you usually get then?' vroeg de jongeman voorzichtig. Edan grinnikte wat. ”I wish,” reageerde hij en gunde de jongeman een knipoog. Zijn verjaardag had hij in een lange tijd al niet meer gevierd. Bijna niemand wist het ook. Zeg maar gerust niemand. Daarbij was het inmiddels geen leuke gebeurtenis meer geworden om een verjaardag te vieren. De dood kwam altijd onverwachts, maar een jaar ouder, betekende toch meestal een jaar dichterbij de dood.
De jongeman zette zichzelf recht op. Edan glimlachte wat, waarna hij een hand naar de jongeman uitstak en hem vroeg wat hij in het bos deed. Zijn gezichtsuitdrukking stond vriendelijk. Waarom zou hij niet vriendelijk doen? Hij zag geen reden tot. Daarbij, hij loog niet. De jongeman leek behoorlijk knap. Wie was hij om zo onbeschoft te doen tegenover een jongeman? Dat zou haast tegen zijn nature in gaan. Natuurlijk zou hij het wel doen als de jongeman de verkeerde dingen deed, maar op het moment verliep alles nog goed. De jongeman leek echter nog te twijfelen of hij Edan moest vertrouwen. Ook logisch. Een vreemde vertrouwen kon je niet zomaar. De jongeman keek van de uitgestoken hand naar Edan. Edan keek hem nog altijd met een vriendelijke glimlach aan. 'The same as you.' antwoordde de jongeman. Edan keek daardoor wat verbaasd. De jongeman nam zijn hand aan en trok zichzelf recht. Een dankbaar glimlachje werd hem geschonken. Edan glimlachte al snel wat erdoor, maar snapte nog niet veel van de reactie. Waar duidde de jongeman op? 'Hunting. We were aiming for the same target.' legde de jongeman nu verder uit en keek kort naar het hert. ”We were?” herhaalde Edan licht verbaasd. Hij had het helemaal niet door gehad dat er nog iemand achter het hert aan had gezeten. Kennelijk leidde Bloody Accel’s instincten hem meer als hij op jacht was dan anders. Edan besloot zich maar weer op de jongeman te richten. Hij liet zijn hand weer los. Edan besloot de chocolade terug in zijn mond te leggen. 'But you won. Congratulations I guess.' zei de jongeman met een scheve grijns. Edan grijnsde lichtjes. Hij zou er verder maar geen woorden aan vuil maken. Hij nam nog een hapje van de chocolade, waarna hij de wikkel tevoorschijn haalde en deze terug om de chocolade deed. Ondertussen klopte de jongeman zijn kleren schoon. Plots zette de jongeman een paar stappen naar achteren, waarna hij een kleine buiging maakte. 'And bon appetit, of course,' voegde hij er aan toe. Opnieuw keek Edan wat verbaasd, maar al snel grijnsde hij wat. ”Well well, handsome, french ánd you’ve got manners, how more perfect can you be?” Edan grinnikte eens. Hij zou zich niet snel binden aan iemand. Dus de jongeman hoefde niet bang te zijn dat Edan echt iets voor hem voelde. Edan besloot zich daarom maar op het hert te richten. Hij liep naar het hert toe en legde zijn vingers om het handvat van het zwaard heen. Met een ruk trok hij het zwaard uit het karkas. Het karkas had nog een beetje bloed. Bloody Accel stribbelde daarom ook tegen. Toch schoof Edan het zwaard terug in koker aan zijn riem. Hij zou later eventueel wel nog een dier neer halen. Hij richtte zich op de jongeman. ”Well if you want to, you can have it. I don’t need it anymore,” zei Edan en maakte een uitnodigend gebaar naar het dode dier. Hij hield zijn charmante glimlach voor. ”My name is Edan by the way,” besloot hij zichzelf maar even voor te stellen.
© Sykes
Terug naar boven Ga naar beneden
Arno
Aantal berichten : 152
Woonplaats : In a jar

Character sheet
Age: 29
Species: Halfling (Vampire/Human)
Partner:: Home is everywhere your heart is. I can be that home, if you please
Arno
BerichtOnderwerp: Re: Bloody Chocolate Bloody Chocolate Emptyzo nov 29, 2015 1:21 pm

Arno Victor Dorian Grey

Je vois le chaos en dessous

Nadat Arno was opgestaan en het viezigheid van zich had afgeklopt, liet hij z'n rug kraken. Poeh. Dat voelde meteen een stuk aangenamer. Wellicht had hij nooit achter dat hert aan moeten gaan. Had hij nooit aan dat wedstrijdgevoel moeten toegeven. Er liep genoeg wild rond. Tenminste, daar ging hij vanuit. Nu moest hij zich hier onderuit gaan werken. Nah, dat klonk zo negatief. Arno kon niet ontkennen dat deze ontmoeting onplezierig was. Tot nu toe ging het prima. Geen vijandelijke houding. Geen onvriendelijke gezichten. Geen onaardige woorden. Niks van dat. Nee, hij was ontvangen met een glimlach en een uitgestoken hand. Iets wat hij zou moeten koesteren in deze tijden. En dus besloot de Fransman zich opener op te stellen. Minder krampachtig. Minder serieus. Hij wilde de andere man niet verneuken door zich gesloten te houden. Tenslotte was het fijn zich eens normaal te kunnen gedragen, in plaats van de hele tijd op je tenen lopen, bang te wezen of iemand op het punt stond te ontploffen.
Arno keek op naar het eerst verbaasde gezicht, dat vervolgens overliep in een grijns. ”Well well, handsome, french ánd you’ve got manners, how more perfect can you be?” Over los gesproken. Voor een moment wist hij niet hoe hij zich erbij voelen moest. Ongemakkelijk of juist gevleid? In al zijn levensjaren had hij zoiets nooit gehoord. Zo spraken rijkelui niet onder elkaar. Zelfs de geliefden niet. Jarenlang had hij aangekeken tegen geplamuurde gezichten, met deftige taal die geen enkel kind begrijpen zou. Complimenten waren schaars. Zeker als mannen onder elkaar. Ze moesten, koste wat het kost, elkaar overtreffen, op elk vlak. Arno glimlachte wat onwennig. 'I always thought that French was more a flaw.' Hij wist hoe "buitenlanders" tegen hen aankeken. Heethoofdig, koppig, arrogant. Gewoon gezien als kut volk. Daar besloot hij het maar op te gooien. Een betere reactie kon hij momenteel er niet op verzinnen. Out of the comfort zone was niet altijd gemakkelijk. Arno keek toe hoe de jongeman richting het hert liep. Wat nu? Hij verwachtte dat vlees gesneden zou worden. In plaats daarvan werd het zwaard losgetrokken en veilig opgeborgen in diens bijbehorende schede. ”Well if you want to, you can have it. I don’t need it anymore.” Verrast keek hij de ander aan. 'Are you serious?' Zelf jagen was nog niet zo'n probleem geweest. Bijna wou hij het weigeren. Zeggen dat het absoluut onnodig was om de "prijs" af te staan. Maar hij liet het. Het karkas was aangeboden met de boodschap dat diegene het niet langer nodig had. Daarnaast zou hij de man kunnen beledigen met zoiets te weigeren. Toch zou Arno wachten. Zichzelf voedden terwijl er iemand bij was leek hem nogal ongemakkelijk. 'Well.. Merci. I mean, thank you.' Corrigeerde hij zich, met een scheef grijnsje. Hij kon er niet vanuit gaan dat iedereen hier Franse woorden kende. Zo langzamerhand moest hij z'n moedertaal vergeten en aanpassen aan de maatschappij hier. ”My name is Edan by the way.” Natuurlijk! Namen. Dat maakte het communiceren gemakkelijker. 'Arno. Arno Dorian Grey. Pleasure to meet you, Edan.' Dat was echter geen leugen. Deze ontmoeting had een positieve invloed op hem. Het liet hem even voelen als een "normaal" iemand, die niet in een constante strijd bevond. 'Nice sword you have actually. Handmade?' Lichtjes steunde hij tegen een boom. 'And it even fits your outfit.'

♦.♦
Terug naar boven Ga naar beneden
Edan Blood Colonel
Aantal berichten : 28

Character sheet
Age: 29 years
Species: Partly vampire
Partner:: No no honey, I'm good.~
Edan Blood Colonel
BerichtOnderwerp: Re: Bloody Chocolate Bloody Chocolate Emptyzo nov 29, 2015 2:10 pm






Edan

The Blood Colonel

De man glimlachte wat onwennig. Edan keek er niet raar van op. Hij wist dat hij zich opener en kwetsbaarder opstelde dan anderen. Het was waar dat hij zich zo zwakker voor deed dan hij eigenlijk was, maar eigenlijk was hij gewoon een sociale man die van connecties hield. De man had zijn aandacht gekregen en een nieuwe vriend kon nooit kwaad. Daarbij zag Edan wel enige potentie in de man. Edan wist echter hoe zijn persoonlijkheid anderen ongemakkelijk konden laten voelen. Echter liet de man nog niet blijken dat hij niks hoefde te weten van het geflirt en van de complimenten. Om die reden zette Edan er geen remmen op en wachtte hij op een reactie.
'I always thought that French was more a flaw.' sprak de man. Edan keek hem kort verbaasd aan. ”A flaw? Oh darling please! French is the best country you could possible come from! The accent is just magnificent,” reageerde Edan enthousiast. Hijzelf had een paar Frans klassen gehad in het verleden. Helaas had hij zijn studie door omstandigheden niet kunnen afronden. De Franse taal leren stond echter nog wel hoog op zijn bucketlist. Immers was Frankrijk ook het land van de zoetigheden, toetjes en op prof niveau patissier gerechten. Een hemel waar Edan zeker nog eens wou belanden. Echter was het de vraag of hij in zijn huidige omstandigheden daar kon zijn. Bloody Accel had bloed nodig en Edan betwijfelde het of er enig wild was in Frankrijk. Zeker niet in Parijs.
Edan richtte zich bij die gedachtes op het karkas. Hij besloot zijn prooi te delen. Immers kon de man het karkas misschien beter benutten dan Edan. Zo liep hij terug naar het karkas en haalde het zwaard eruit. Het zwaard werd terug gestopt waar het hoorde, waarna hij zich richtte op de man en hem zei dat hij de prooi mocht hebben. Een charmante glimlach sierde rond zijn lippen. Verrast keek de man hem aan. Opnieuw leek hij de woorden niet te verwachten. 'Are you serious?' vervolgde het dan ook. Edan knikte eens en kwam terug bij de man staan. Bloody serious,” zei Edan. Hij glimlachte zelf wat om zijn woordgrap. Hij ging er immers vanuit dat hij de enige was die er iets van begreep. Nog even leek de man te twijfelen. Een korte stilte viel, maar uiteindelijk gaf de man dan toe. 'Well.. Merci. I mean, thank you.' zei de man. Edan knikte eens. ”You’re more than welcome,” zei hij kalm met een knipoog.
Vervolgens stelde hij zichzelf voor. Een nieuwe vriend begon immers met een nieuwe naam. Althans, Edan ging er vanuit dat de man voor hem een onbekende was. Hij had toch niet stiekem in de geheime dienst gezeten waar Edan destijds kolonel van was geweest, toch? Nee die toeval was te doordacht. 'Arno. Arno Dorian Grey. Pleasure to meet you, Edan.' stelde de man zich voor. ”The pleasure is all mine,” reageerde hij met eveneens een charmante glimlach. Hij voelde zich ergens toch opgelucht. Het zou immers niet de eerste keer zijn dat hij wezens af schrok door zijn gedrag. Dat wezens er vandoor gingen en hem nog weirdo noemde. Gelukkig leek Arno te begrijpen dat Edan echt enkel goeds in de zin had. Hij zou nooit een wezen aanvoelen zonder een goede reden tot te hebben.
'Nice sword you have actually. Handmade?' Edan keek op. Met een lichte glimlach keek hij van de man die nu wat leunde tegen een boom naar zijn zwaard. Edan haalde lichtjes zijn schouders op. ”Might be. I don’t know to be honest,” gaf hij toe met een licht glimlachje. Zijn blik ging terug naar Arno. 'And it even fits your outfit.' Edan grijnsde spontaan wat. Hij zette een stap in Arno’s richting zodat hun lichamen een stuk dichterbij elkaar waren. ”Oh you like my outfit?” vroeg Edan nu op een plagende toon met een flirterige grijns. Echter besloot hij Arno niet te veel plagen. Immers kende hij Edan nog maar net en hij wou hem niet weg jagen. Zo nam hij al snel weer twee stappen afstand. ”But thank you, I think,” Zijn laatste woorden voegde hij toe omdat hij niet zeker wist of hij de woorden als een compliment moest opvatten. Het zal wel niet.
Edan besloot zijn aandacht terug op Bloody Accel te richten en pakte het zwaard weer tevoorschijn. Hij hief het op in zijn hand en keek er kort na. Opvallend was dat er geen bloed meer aan zet. Desondanks dat het nog geen twintig seconden geleden in het karkas had gezeten. ”Not even one drop of blood,” mompelde hij. Een grijns begon rond zijn lippen te sieren. Eén die misschien wat verdacht kon worden gevonden. Edan zag enkel wat plezier in de situatie. Hij kreeg nu dan ook een idee. Hij richtte zijn blik op Arno. Een plezierige twinkeling lag in zijn rode ogen. ”Have you heard of the Bloody Accel?” vroeg Edan nu. De legende van het zwaard was bij sommigen bekend. Het was in boeken geschreven, maar sommigen daarvan waren verloren gegaan. Je had er interesse in moeten hebben, wou je iets te weten komen over het zwaard. Aan de ene kant praatte Edan niet graag over het contract dat hij met Bloody Accel had. Immers kon hij deze niet meer verbreken, maar aan de andere kant vertelde Edan graag over het verhaal achter het zwaard. Hij hield ervan om verhalen te vertellen. Om een goed gespreksonderwerp te vinden. Om een goede vriend te kweken door een goed gesprek.
© Sykes

Terug naar boven Ga naar beneden
Arno
Aantal berichten : 152
Woonplaats : In a jar

Character sheet
Age: 29
Species: Halfling (Vampire/Human)
Partner:: Home is everywhere your heart is. I can be that home, if you please
Arno
BerichtOnderwerp: Re: Bloody Chocolate Bloody Chocolate Emptywo dec 02, 2015 1:52 pm

Arno Victor Dorian Grey

Je vois le chaos en dessous

A   flaw? Oh darling please! French is the best country you could possible come from! The accent is just magnificent.” Arno glimlachte. Blij met het feit dat er eindelijk eens iemand was die de Franse taal niet afkraakte. Geen commentaar had op het volk. Frankrijk had het zwaar te voorduren gehad de afgelopen jaren. Het beeld dat mensen ervan hadden was niks vergeleken met de realiteit. Ze zagen Parijs als de lichtstad. Well, ze hadden het eens moeten zien. Hoe zwaar gehavend de stad eruit had gezien. Hoe de huizen waren vervallen. Hoe de straten waren bevuild. De chaos, de troep. De herinnering eraan liet zijn glimlach verdwijnen. Parijs had al lang geen licht meer gezien. Hij hoopte hevig dat ze langzaamaan opkrabbelde. Herstelde naar de voorgaande status. De bijnaam “de lichtstad” weer waarde aan deed. ’France thankes you for that compliment,’ reageerde Arno, extra formeel. Gespeeld natuurlijk. De sfeer voelde open aan, dus waarom zou hij er dan stijfjes op gaan reageren? Nee, voorlopig mocht hij deze Edan wel. Vooroordelen was verkeerd. Maar dit was geen negatieve vooroordeel en Arno hoopte sterk dat deze niet verkeerd was. Al enkele jaren bevond hij zich in Separa, zonder écht vriendschappelijk contact te hebben gehad. Iets wat hij wel miste. Natuurlijk hield hij contact met bekenden in Frankrijk. Toch bleef dat anders. Geen avonden gezellig samen drinken. Geen geouwehoer.  Naarmate je ouder werd, nam dat sowieso al af. Maar hij vond zichzelf nog te jong om zoiets aan de kant te schuiven. Bijna dertig en jong. Hah. Door die innerlijke gedachte grijnsde hij lichtjes. Waarschijnlijk zou hij dat blijven zeggen, als hij zestig zou worden. Echter verraste het hem dat de zwartharige man hem het hert aanbood. Bijna had hij zich er schuldig over gevoelt. Alleen was dat aanbod gemeend. ”Bloody serious.” Werd er dan ook gezegd. Bloody. Instinctief snoof Arno de lucht op. De ijzige geur van bloed. Dat deed hem niet veel beter voelen. Dat branderige gevoel laaide op. Alsof er benzine over een brandje was gegooid. Via zijn mond ademde hij diep in en uit, langzaam en wat ongezien. No way dat hij zich op dat dier zou stortten voor de ogen van de ander. Bloody. Had de man die opmerking expres gemaakt? Nee, vast niet. Zo ver moest hij niet gaan denken. Dus Arno bedankte hem. ”You’re more than welcome.” Hij knikte eenmaal glimlachend, een soort reactie op de gegeven knipoog.
Eindelijk kwamen ze achter elkaars namen. Edan. Well, dat maakte het communiceren een stuk gemakkelijker. Het was fijner de naam van de ander te weten. Diegene normaal te kunnen aanspreken. ”The pleasure is all mine.” Arno sloeg zijn armen over elkaar heen, waarna hij meer gewicht tegen de boom aanlegde. Naar zijn mening stond hij ultra ontspannen. Dat was hij in een lange tijd niet zo had kunnen doen, in het bijzijn van onbekenden. Ineens voelden de wapens als extra ballast. Niet langer meer als bescherming. Hij besefte dat ze er afschrikwekkend eruit zagen. Het zwaard ging nog. Maar al die kleine extra's. De hoeveelheid die hij bij zich droeg, ieder verborgen op diens eigen plek, was abnormaal. Daarom besloot Arno het maar op te gooien op het zwaard van Edan. Hij had er een blik op geworpen, nog voordat het zwaard verdween in de schede. Mooi was het zeker. Dat kon hij niet ontkennen.  ”Might be. I don’t know to be honest,” was het antwoord dat hij op z'n vraag kreeg. 'Hmn,' verliet Arno's mond. Geen ramp om zoiets niet te weten. Hij kon niet van iedereen verwachten interesse te hebben in hun wapens. Zodra Edan dichterbij kwam staan, liet Arno zijn armen weer losjes langs zijn bovenlichaam hangen. Elke centimeter aan afstand werd gewaardeerd. Men had een persoonlijke cirkel, dat voor iedereen verschillend bleek. Naast zijn zoon had in de afgelopen 6 jaar geen ziel zijn cirkel op een goede manier benaderd. ”Oh you like my outfit?” Zwijgend gleed zijn blik over Edan's outfit, zodra er twee passen terug werden gezet. Ja, hij vond het wel wat hebben. Lelijk was het zeker niet. ”But thank you, I think.” Lichtjes knikte hij. 'Yeah, I meant it.' In Frankrijk zou zo'n combinatie van kleren wel gewaardeerd worden. Plots werd het bijpassende zwaard hertrokken. Vanwaar dat ineens? Arno rechte zich wat op. Zo subtiel mogelijk. Op zo'n manier waarvan hij hoopte dat Edan het niet door zou hebben. ”Not even one drop of blood." Arno's ogen verwijdden zich voor een moment. Inderdaad. Nog geen vijf minuten geleden had het zich in een hert geboord en er was niks op dat stuk metaal te zien. Wat was dat voor magie? Had Edan dat ding schoon gemaakt zonder dat hij dat gezien had? Onmogelijk. ”Have you heard of the Bloody Accel?” Bloody Accel? Het plezier dat in Edan's gezicht af te lezen was, bracht hem gemengde gevoelens. Net zoals het moment dat hij daar op de grond had gelegen. Wantrouwen of  vertrouwen? 'No I haven't,' gaf Arno daarom toe. 'What about it? Am I supposed to know it?' Wist hij veel. Er zou vast wel wat informatie achter na komen. Of wel, dat verwachtte hij. 'Wait. Is it the name of your sword?'





♦.♦
Terug naar boven Ga naar beneden
Edan Blood Colonel
Aantal berichten : 28

Character sheet
Age: 29 years
Species: Partly vampire
Partner:: No no honey, I'm good.~
Edan Blood Colonel
BerichtOnderwerp: Re: Bloody Chocolate Bloody Chocolate Emptywo dec 02, 2015 4:56 pm






Edan

The Blood Colonel

Het zwaard werd weer getrokken. Licht aandachtig keek Edan ernaar. Niet door hebbend dat zijn nieuwe vriend zijn rug wat rechte. Als Edan het had opgemerkt had hij er waarschijnlijk niks van gezegd. Terwijl hij normaal wel iemand was van de goede geplaatste opmerking. Dat zou de reden zijn waarom hij niks zei. Het zou niet goed geplaatst zijn. Nadat ze het in een vluchtige woorden over zijn kleren hadden gehad, begon Edan over het zwaard. Het was een verhaal op zich. Een enkeling kende het. Hij vroeg zich af of Arno ervan af wist. Edan pronkte niet graag met het zwaard en al helemaal niet met de erge dingen die hij er mee had gedaan, maar het verhaal erachter was nog altijd iets. Het gaf een sprakeloze uitdrukking op iemands gezicht. Edan hield ervan om iemand sprakeloos te laten. Om een indruk achter te laten. Daarbij was het zwaard een goed gespreksonderwerp. Echter kon Edan ook begrijpen dat zijn plezierige houding en het getrokken zwaard, wat verkeerde gedachtes konden op brengen. Toch hoopte Edan erop dat Arno hem min of meer vertrouwde en hem de waarheid vertelde. Edan zou hem toch niks aan doen.
'No I haven't,' gaf Arno toe. Edan knikte eens. Het was begrijpelijk dat Arno het niet kende. Het was een mythe in vele gebieden. Het was maar de vraag of de mythe in Frankrijk bekend was, daarbij werden mythes niet meer zo snel verspreid als voor heen. Ze werden als een taboe en onserieus gezien. Het zorgde ervoor dat ze er grapjes gingen over maken. Toch kon je beter niet sollen met de Bloody Accel. 'What about it? Am I supposed to know it?' werd er vervolgens gevraagd. Edan glimlachte lichtjes. Hij schudde zijn hoofd. Vervolgens opende hij zijn mond om antwoord te geven, maar Arno was hem voor. 'Wait. Is it the name of your sword?' gokte Arno nu. De puzzelstukjes leken op hun plek te vallen, ook al ging Edan er vanuit dat Arno niet alles kon gokken. Edan knikte eens. ”Yes it is,” bevestigde hij. Hij liet zijn blik over het zwart met rode zwaard heen gaan. ”Well actually it’s name of the beast inside of it,” zei Edan nu. Schuin keek hij Arno aan. In zijn ogen lag opnieuw een twinkeling van plezier. Hij hield ervan om dingen te ontrafelen. Om anderen in spanning af te laten wachten. ”Bloody Accel is a beast that lives inside this sword. It needs blood to survive. That’s why there isn’t any blood on it,” besloot Edan uit te leggen. Echter wou hij één ding enkel uit ervaring laten spreken. Edan bood het zwaard aan voor Arno. ”Hold it. It will be able to talk to you,” zei Edan met een lichte bemoedigde glimlach. Het deerde hem dan ook niet dat Bloody Accel nogal pissed off was.
© Sykes
Terug naar boven Ga naar beneden
Arno
Aantal berichten : 152
Woonplaats : In a jar

Character sheet
Age: 29
Species: Halfling (Vampire/Human)
Partner:: Home is everywhere your heart is. I can be that home, if you please
Arno
BerichtOnderwerp: Re: Bloody Chocolate Bloody Chocolate Emptyzo dec 06, 2015 4:28 pm

Arno Victor Dorian Grey

Je vois le chaos en dessous

Nieuwsgierigheid borrelde bij Arno omhoog. Zijn ogen waren strak gericht op het wapen, dat Edan in diens hand droeg. De hand hield het nu een aantal seconden dat ding vast. Misschien enkele minuut al wel, en in die periode was er geen aanstalten gemaakt voor een aanval. Daardoor leek zijn vertrouwen in Edan te groeien. De wantrouwen drupte stukje bij beetje af. Het liet hem voelen als een normaal mens. Iemand die leefde voor het gezin en de kost verdiende met een normale baan. Iemand die zich van geen kwaad bewust was en zijn kijk op de wereld positief hield. En dat was zeer zeker geen slecht gevoel, om dat eens te hebben. ”Yes it is," bevestigde Edan zijn vraag. Dus het zwaard heette Bloody Accel. Arno wist dat er genoeg wapendragers rondliepen die hun wapens een naam gaven. Om het te personaliseren. Of om geheel andere redenen. Net als schippers die hun schepen omdoopten met een naam. Eerst had hij nooit de reden ervan geweten. Tot een kapitein hem het enkele jaren terug had uitgelegd. Vaak benoemden ze hun schepen naar een vrouw. Een schip voerde naar bevelen van de kapitein. Dat was hoe een vrouw moest zijn, naar hun mening. ”Well actually it’s name of the beast inside of it.” De verbazing was op zijn gezicht te lezen. Een beest, in het wapen? Er was behoorlijk wat magie in de wereld. Dingen die voor het normaal menselijk ras bestempeld werd als onmogelijk. Maar dat een wapen een soort ziel hebben kon, was voor hem zelfs een verrassing. ”Bloody Accel is a beast that lives inside this sword. It needs blood to survive. That’s why there isn’t any blood on it.” Van het zwaard, gleed zijn blik naar het hert. Dus dat was de reden geweest waarom Edan had gejaagd? Om het zwaard te voedden? Arno glimlachte. 'Like a vampire?' Sprak hij. 'Does it have a face? Or like.. A body? I mean, well, it sounds strange. A beast inside a sword.' Normaal gesproken bestookte hij anderen niet met dat soort vragen. Vaak accepteerde hij het gewoon. Zo van: 'Oh echt? Nou mooi.' Echter kon hij het nu niet inhouden.  De vragen waren oprecht. Arno was werkelijk nieuwsgierig naar het zogeheten "beest".  Zou het een uiterlijk hebben, naast het zwaard. Ineens werd het zwaard naar hem uitgestoken. ”Hold it. It will be able to talk to you." Zijn blik gleed over het wapen heen, en eindigde bij Edan's ogen. 'You're kidding me, right?' Een overbodige opmerking. De andere man keek absoluut niet toe alsof hij loog. Eerder enthousiast. Vrolijk. Twijfelend stak hij z'n hand uit, maar bleef even vlak boven het wapen hangen. 'How is it gonna talk to me? I don't hear him, she, right now. Or any moments back.' Kom op Arno, sprak hij zichzelf toe. Hij had voor hetere vuren gestaan dan dit. En met die gedachte pakte hij het zwaard bij diens handvat vast.


♦.♦


Laatst aangepast door Arno op za dec 12, 2015 10:13 pm; in totaal 1 keer bewerkt
Terug naar boven Ga naar beneden
Edan Blood Colonel
Aantal berichten : 28

Character sheet
Age: 29 years
Species: Partly vampire
Partner:: No no honey, I'm good.~
Edan Blood Colonel
BerichtOnderwerp: Re: Bloody Chocolate Bloody Chocolate Emptyma dec 07, 2015 4:15 pm






Edan

The Blood Colonel

'Like a vampire?' was de reactie. Edan knikte eens. Hij zou er nog net niet trots uit zien. Hij voelde zich alsof hij een puppy liet zien aan zijn beste vriend, ook al was dat natuurlijk niet de realiteit. Nee hij stond op het een punt om een vreemde voor te stellen aan een bloeddorstig monster. 'Does it have a face? Or like.. A body? I mean, well, it sounds strange. A beast inside a sword.' Edan kon het mis hebben, maar bij bespeurde enige nieuwsgierigheid in Arno’s woorden. Het deed Edan lichtjes grijnzen. Het was leuk om iemand nieuwsgierig te maken. Zeker als jij meer wist. Edan haalde vervolgens lichtjes zijn schouders op. ”That’s unknown. Nobody really knows where it came from or what it used to look like. On top of that, Bloody Accel doesn’t want to tell me about it,” beantwoordde hij. Bij zijn laatste woorden trok hij een kort pruillipje. Hijzelf was dan ook een nieuwsgierig typetje en hij kon er niet tegen dat iets hem niet werd verteld.
'You're kidding me, right?' Edan grinnikte spontaan. ”No I’m not honey,” reageerde hij met een grijns terwijl hij het zwaard aanbood. Natuurlijk mocht Arno het zwaard vast houden. Zo kon Bloody Accel met hem praten. Natuurlijk had Edan dit niet overlegd met Bloody Accel, maar Bloody Accel was soms net als een chagrijnige oude man. Eén die nooit iets tolereerde en enkel kon klagen. Hij moest er maar mee leven, want als Edan het contract kon verbreken, had hij dat allang gedaan. Betwijfelend stak Arno zijn hand uit. Edan keek er naar en ging er vanuit dat Arno het handvat zou vast pakken, maar toen stopte de hand abrupt. Verbaasd keek Edan weer op naar Arno. 'How is it gonna talk to me? I don't hear him, she, right now. Or any moments back.' weerklonk de twijfeling. Edan glimlachte licht geruststellend naar hem. ”Don’t worry. It’s just a little chit chat. He won’t bite,” sprak Edan Arno nog bemoedigend toe, waarna Arno het handvat vast pakte.
”Don’t touch me with those filthy paws!” Edan keek kort wat verbaasd door de manier waarop Bloody Accel sprak. ”Bloody be nice!” strafte hij het zwaard dan ook meteen af. Als contracthouder was hij de enige die Bloody Accel ook kon horen als iemand anders hem vast had. Die gene die het zwaard vast had kon overigens de stem natuurlijk ook horen. ”I don’t like him one bit Edan! He’s not what he says he is!” klonk het nu. Opnieuw keek Edan wat verbaasd. Kort ging zijn blik naar Arno, maar al snel ging zijn blik terug naar het zwaard. ”Shut up you,” mompelde Edan nog, waarna hij vluchtig het zwaard weer overnam en terug stopte in de schede. Kort week hij zijn blik af. Hij wist dat Bloody Accel moeite had met anderen te vertrouwen. Al helemaal vreemden. Maar nu reageerde hij wel heel erg overdreven. Uiteindelijk richtte hij zijn blik weer op Arno. ”What was he talking about?” vroeg Edan nu. Het klonk raar om te vragen. Alsof hij er vanuit kon gaan dat hij alles wist van Arno. Natuurlijk was dit niet het geval, maar nu begon wantrouwen ook bij hem te knagen. Waar had Bloody Accel over gepraat?
© Sykes
Terug naar boven Ga naar beneden
Arno
Aantal berichten : 152
Woonplaats : In a jar

Character sheet
Age: 29
Species: Halfling (Vampire/Human)
Partner:: Home is everywhere your heart is. I can be that home, if you please
Arno
BerichtOnderwerp: Re: Bloody Chocolate Bloody Chocolate Emptyzo dec 13, 2015 2:27 pm

Arno Victor Dorian Grey

Je vois le chaos en dessous

De nieuwsgierigheids level lag hoog. Vanaf de buitenkant leek het wapen op niets meer dan een mooi versierd zwaard. Echter scheen daar aan de binnenkant een monster in te schuilen. Weer zo'n moment van; oordeel niet op uiterlijk. Maar wie had dan ook gedacht dat er wat bijzonders in een dodelijk wapen zou bevinden? Kort gleed Arno's blik naar beneden, naar de verbogen messen die zich rondom zijn polsen bevonden. Het was dat men moest weten dat ze daar zaten, anders vielen ze totaal niet op. Ze hadden een emotionele waarde. Voor geen goud zou hij ze inruilen. En ergens was hij blij dat er zich niet wat in schuil hield. Extra zielen die zich met zijn "werk" zou bemoeien, zou het slechts moeilijker maken dan het al was. Hij vroeg zich af hoe Edan daarmee omging. Of hoe de "relatie" tussen die twee sowieso verliep. Arno had werkelijk geen idee wat hij daarbij voorstellen moest. ”That’s unknown. Nobody really knows where it came from or what it used to look like. On top of that, Bloody Accel doesn’t want to tell me about it.” Arno keek op, richting het zwaard. Dus het had nog een attitude ook nog. Een kleine grijns speelde op zijn lippen. Hij ging er op het moment er simpel weg vanuit dat Edan de waarheid sprak. Dat dat hele zwaard-monster verhaal geen fabeltje was. En daarom amuseerde het hem wel zoiets aan te horen. Ergens zag hij het voor zich. Hoe zwaard en eigenaar tegen elkaar liepen te kibbelen. Een vreemd beeld was het, als je het hem vroeg. Vluchtig drukte Arno dat beeld weer aan  de kant. Het sloeg werkelijk nergens op. 'Alright then,' was zijn reactie. Veel meer viel er ook niet over te zeggen. Het was nou eenmaal zoals het was. Schijnbaar zou niemand erachter komen hoe Bloody Accel er écht uitzag, behalve het wezen zelf.
Onverwachts werd het zwaard uitgestoken. Enige tijd had Arno ernaar gekeken. Ongelovig. Prima, hij wou Edan wel geloven. Zo op het woord. Voor hem hoefde niet persé iets bewezen te worden. Er heerste eenmaal magie in deze wereld, dat besefte hij. Maar dat het wapen tegen hem kon praten ging weer een stapje verder. ”No I’m not honey.” Hoorde hij Edan nog zeggen. Geen grap dus. Die man verwachtte werkelijk dat hij het zwaard ging aanpakken. Ach ja. Waarom ook niet? Tot nu toe leek Edan honderd procent eerlijk te zijn geweest. Hij zoiets niet toestaan als het gevaarlijk was, toch? Zolang het zijn einde niet zou worden, had Arno er vrede mee. Hij had zijn hand al uitgestoken. Toch hield één ding hem tegen. En dat liet hij Edan dan ook meteen weten. ”Don’t worry. It’s just a little chit chat. He won’t bite.” Daar moest hij dan maar vanuit gaan. Hij pakte het handvat vast, zijn vingers erom heen wikkelend. ”Don’t touch me with those filthy paws!” Klonk het vrijwel meteen. Verrast trok hij een wenkbrauw op. Vieze poten, pardon? Even was Arno verbouwereerd. Niet geheel wetend waar hij nou zijn aandacht op vestigen moest. Moest hij verrast zijn dat Edan niet over Bloody gelogen had? Of moest hij zich focussen op de manier waarop het wezen tegen hem sprak?  Hij was en bleef immers een man. Iemand die ongeschikt was voor multitasken. ”Bloody be nice!” Stilletjes hoorde hij hen aan, zich geen houding weten te geven. Het werd duidelijk dat dit wezen, deze Bloody Accel, hem voor geen meter mocht. Een lichte frons verscheen intussen in zijn voorhoofd. ”I don’t like him one bit Edan! He’s not what he says he is!” De frons werd dieper. Er kwam een vaag voorgevoel van waar Bloody op doelde. Maar dan nog, hoe kon zoiets dat doorhebben? Zag Bloody de zielkleur van iemand? Kon het mensen inschatten? Of was het gewoon diepgewortelde wantrouwen tegenover de rest van de wereld? Hoe dan ook, prettig was het niet. Zijn grip verzachte rondom het handvat. Klaar om het los te laten, alleen niet om te laten vallen. ”Shut up you,” sprak Edan, waarna het zwaard werd overgenomen. Arno liet zijn arm zakken, zacht zuchtend. Wat nu? Betekende dit meteen het einde van het gesprek? Zou vanaf nu de ontspannen sfeer verdwijnen? Het leek erop. ”What was he talking about?” Er waren twee manieren om erop te reageren: 1, weglopen en nooit weer terug keren of 2, al zijn geheimen op tafel gooien. Showen wie hij was. En bij beide manieren waren de kansen op een mogelijke vriendschap vergooid. Arno week voor kort zijn blik af. 'Well, I didn't lie a word here,' begon hij. Dat was immers de waarheid. Tenzij verzwijgen onder liegen viel. Maar wie verzweeg nou tegenwoordig niks? Moest hij het van de daken schreeuwen wat hij was, nee natuurlijk niet. Hij sloot zijn ogen, waarna hij ze weer opende en Edan recht aankeek. Ze waren niet langer bruin meer. Nee, ze waren goud gekleurd. Daarbij waren zijn hoektanden gegroeid. 'We where hunting for the same thing: the blood of that deer over there. I am a vampire. Partly. I'm not immortal. I do not heal faster and I do not shine or die because of the sun.' Nu hij toegegeven had aan zijn monsterlijke instincten, werd het alsmaar moeilijker om zich in te houden. Hij dwong zichzelf ertoe, al was het hem onbekend hoelang hij dat vol zou kunnen houden. 'But I have a slight idea that that was not what Bloody Accel ment.' Dit keer sloeg Arno weer zijn blik af. Wat hij ging vertellen viel hem zwaar. Van het ene monsterlijke ging hij over naar het andere, alsof het vampier wezen nog niet erg genoeg was. Echter besloot hij door te zetten. Vechtend voor acceptatie. Vechtend voor een kennis, voor misschien zelfs een vriendschap. Hij besefte dat het eerder in Separa nooit gekund had, omdat niemand wist hoe hij in elkaar stak. 'Some work in the dark to serve the light,' hervatte Arno het verhaal. Sommigen wisten van die zin af. Sommigen wisten wie daarachter zaten. Wat voor broederschap daarmee bedoelt werd. De Assassin's. 'Some fight a war throught politics, hoping it will succeed. However there are dirty jobs that need to be done. That is what we do. I belong to a brotherhood. A creed. We fight for what is right, but are doing that in the shadows. We give the people, the volks a voice, without them knowing it.' De broederschap was niet iets om trots op te wezen. Ja, ze vochten voor het goede. Voor een betere toekomst zonder criminaliteit en andere lugubere dingen maar de manier waarop ze het deden viel niet goed te praten. Levens werden afgenomen, zelfs al waren het van mensen zonder goede bedoelingen. De broederschap was een waarschuwing. Niets meer en niets minder.   'So now you know.' Besloot hij het daarmee maar te eindigen. Een zucht verliet zijn mond. 'If you want me to be gone, I'll go. If you want to kill me, you can try.'


♦.♦
Terug naar boven Ga naar beneden
Edan Blood Colonel
Aantal berichten : 28

Character sheet
Age: 29 years
Species: Partly vampire
Partner:: No no honey, I'm good.~
Edan Blood Colonel
BerichtOnderwerp: Re: Bloody Chocolate Bloody Chocolate Emptywo dec 16, 2015 12:15 pm






Edan

The Blood Colonel

Verbouwereerd had Arno toe gekeken. Overduidelijk had hij dit nog nooi mee gemaakt. Logisch natuurlijk. Edan wist ook geen ander zwaard of wapen die bezeten was door een monster. Toch had Edan gehoopt dat Arno er enthousiast door was geworden of dat de kennismaking tussen de twee wat soepeler was gelopen. Natuurlijk kon Edan er vanuit gaan dat Bloody knorrig zou zijn. Het monster was immers net een kibbelige vrouw af en toe, maar op het moment van de waarheid was hij werkenlijkwaar onbeschoft geweest. Het gaf Edan iets van wantrouwen. Waarom deed Bloody Accel immers zo tegen Arno? Waar sprak hij over? Het waren vragen die Edan liever niet voor zich hield, want dan zou hij niet meer de spontane vrolijke jongeman kunnen spelen.
Arno leek zich te beseffen dat Edan antwoorden wou hebben. Een paar seconden gleden voorbij. In die paar seconden werd Bloody Accel terug in de schede gedaan en keek Edan Arno wat bedenkelijk aan. 'Well, I didn't lie a word here,' begon Arno en week zijn blik af. Edan sloeg zijn armen over elkaar. Hij kreeg de neiging om de woorden op een vragende toon te herhalen. Waarom zou Bloody immers zo wantrouwend reageren als Arno nergens over had gelogen? Edan weigerde om nog meer wantrouwen te voelen en zweeg om die reden. Arno sloot zijn ogen. Edan ging erdoor vanuit dat hij hem iets zou zeggen wat hem zwaar lag, maar zodra Arno zijn ogen opende en hem terug aankeek, stond Edan voor een verrassing. Overdondert keek Edan Arno aan. De bruine ogen waren goud gekleurd. Edan liet zijn armen zakken. Hij herkende de transformatie uit duizenden. De scherpe hoektanden bevestigde zijn gedachtes. Zijn mond opende zich. Hij wou een stroom vragen en dingen zeggen vol ongeloof, maar geen geluid kwam uit zijn keel zetten. Het was maar goed dat Arno verder sprak.
'We where hunting for the same thing: the blood of that deer over there. I am a vampire. Partly. I'm not immortal. I do not heal faster and I do not shine or die because of the sun.' Langzaam begon het besef in te dalen. Een enthousiaste glimlach begon rond zijn lippen te sieren. Hij had een halfvampier gevonden! Een wezen waar hij zijn leed mee kon delen. Een wezen die de brandende honger in zijn keel begreep. Edan’s ogen twinkelden. Zijn mond, die nog altijd open stond, bewoog. Ditmaal wou hij echt een reactie geven, maar toen begon de sfeer een andere wending te krijgen. 'But I have a slight idea that that was not what Bloody Accel ment.' De glimlach verdween van zijn gelaat. Eveneens de twinkeling in zijn ogen. Een onbegrijpelijke blik kwam er voor in de plaats. ”What do you mean?” vroeg Edan dan uiteindelijk. Arno had zijn blik afgeweken en ditmaal leek het er niet op alsof hij Edan weer iets wou laten zien. Nee ditmaal leek iets hem oprecht zwaar te liggen. Een bezorgde uitdrukking kwam op zijn gelaat. Hij wou dan ook niet dat Arno zich in een zwaar verleden ging zwoegen om uitleg te geven. Edan hoefde het verleden niet te weten. Hij vertrouwde Arno, desondanks het feit dat ze elkaar net leerde kennen.
'Some work in the dark to serve the light,' Edan keek op van die woorden. Die zin had hij eerder gehoord. Zijn blik werd vragend. Waar had hij dat eerder gehoord? 'Some fight a war throught politics, hoping it will succeed. However there are dirty jobs that need to be done. That is what we do. I belong to a brotherhood. A creed. We fight for what is right, but are doing that in the shadows. We give the people, the volks a voice, without them knowing it.' legde Arno nu uit. Edan knikte eens. Hij voelde enige opluchting. Echter bleek dat niet wederzijds te zijn. 'So now you know.' Edan keek daardoor wat vragend op. Dat klonk alsof Arno van plan was om te gaan. Alsof hij het besloot al had genomen. Een zucht werd geslagen. 'If you want me to be gone, I'll go. If you want to kill me, you can try.'
Edan zweeg voor een moment. Hij snapte de wantrouwen van Bloody Accel. Immers waren er wezens geweest die hem om het leven hadden willen brengen met de redenen die Arno zojuist had gegeven. Destijds was Edan immers ook niet de beste geweest. Edan slaakte een zucht. Hij liet een hand door zijn haren gaan, waarna hij een glimlachje rond zijn lippen wist te toveren. Hij keek Edan met dat glimlachje aan. ”You really think I want you to leave? I don’t know about you, but I really like it that I finally can talk with someone about that burning feeling in my throat,” Zijn woorden klonken als een grapje. Het was zijn intentie om de sfeer wat losser te maken. Het was veel te serieus naar zijn mening. Het was dan ook zeker niet nodig. ”Look Arno, I appreciate it that you were willing to tell me all this, but it’s not gonna change my few on you. You’re still a very handsome french guy. I’m not gonna let you go because of this,” voegde Edan er nu aan toe met een flirterige knipoog. Hij draaide zich vervolgens weg van Arno en richtte zich op het karkas. ”If you want you can feed yourself on it. I know how the hunger tortures you. Especially when it just lays there,” Hij keek kort om naar Arno. ”I won’t watch if you don’t want me to,” voegde Edan eraan toe met een knipoog.
© Sykes
Terug naar boven Ga naar beneden
Arno
Aantal berichten : 152
Woonplaats : In a jar

Character sheet
Age: 29
Species: Halfling (Vampire/Human)
Partner:: Home is everywhere your heart is. I can be that home, if you please
Arno
BerichtOnderwerp: Re: Bloody Chocolate Bloody Chocolate Emptyza dec 26, 2015 4:59 pm

Arno Victor Dorian Grey

Je vois le chaos en dessous

Arno had zijn ogen neergeslagen, wetend dat het voorbij zou zijn. Wederom iemand die hij van zijn lijstje van contacten kon strepen. Een lijstje dat stukje bij beetje steeds kleiner, en kleiner werd. Want wie waren er nou nog precies van over? Moeder, Jacque, en... Niemand. Wellicht nog verre familie, verspreid over Europa. Maar er daadwerkelijk contact mee hebben? Hij begon te beseffen hoe belangrijk familie en vrienden eigenlijk altijd waren geweest. Hoe moest het wel niet zijn voor Edward? Een zachte zucht ontsnapte aan hem. Hij kon slechts wachten. Wachten op hoe Edan erop reageren zou. Tijdens het gesprek had hij de ander z'n gezicht proberen te lezen. Elk spoortje van emotie in zich opnemend. Iets wat niet positief had geleken. Er speelde niet langer meer een glimlach rondom diens lippen. Geen vrolijk staande ogen. Niks van dat. Dat was voor Arno al meer dan een antwoord geweest. Het doem scenario leek tot leven te komen. Een scenario waarop dit kon eindigen in een drama. In een drama van woede, afschuw. Daar waar een nieuwe haat ontstond, in plaats van een vriendschap. Hij was geen persoon dat vaak "doem" dacht. Nee, hij bereidde zich gewoon voor op het ergste. Echter leek de neergeslagen sfeer om te keren. Draaide het de goede kant wat op. Zodra Arno opkeek, nog altijd afwachtend op Edan's reactie, zag hij dat een glimlach was weergekeerd. Zag hij dat nou echt goed? Een glimlach? ”You really think I want you to leave? I don’t know about you, but I really like it that I finally can talk with someone about that burning feeling in my throat."  De woorden hadden alles behalve serieus geklonken. Meer als een grap dan als sarcasme en het duurde even voordat Arno het begreep. Edan oordeelde niet op wat hij was, of op wat hij deed. De man leek hem gewoon te accepteren, zoals ze nu voor elkaar stonden. Geen bevooroordeling. Dat liet zijn mondhoeken wat voorzichtig optrekken, daarbij een glimlach tonend. Het was wat zwakjes geweest, simpel doordat hij het gewoon niet kon bevatten. Niet kon bevatten dat er nog wezens rondliepen zoals Edan. ”Look Arno, I appreciate it that you were willing to tell me all this, but it’s not gonna change my few on you. You’re still a very handsome french guy. I’m not gonna let you go because of this.” Een opluchting trok door hem heen, lichtelijk gerustgesteld door deze woorden. Al kon Arno niet voorkomen dat zijn wangen wat onwennig kleurden. Dat wat hij meteen probeerde te verdoezelen door z'n brandende keel te schrapen en zich te richten op de volgende woorden; 'Never really expected to hear that out here. Perhabs not all the people of Separa are that rigid as I thought.' Al die tijd had daar zijn fout in gezeten. Alle mensen één kant op scheren. Verwachten dat ze allemaal slecht waren. Nooit wat van hem af wilde weten. Dat besef liet hem verontschuldigend kijken, wetend dat het compleet zijn fout was. Wellicht moest hij nodig zijn houding gaan aanpassen. Een rug werd naar hem toegekeerd. De verandering van positie bracht een geur met zich mee, dat meteen zijn geprikkelde zenuwen extra op scherp zette. Het leek zijn zicht voor een moment aan te tasten. Waarbij alles even in slow motion gebeurde. Waarbij hartslagen, van alles wat in het bos bevond, in zijn oren leek door te dringen. Dat moment was slechts kort. Maar duurde lang genoeg voor hem. Het was een teken. Langer dan dit moest hij ook niet gaan wachten, voordat hij zich zou gaan vergrijpen aan de verkeerden. ”If you want you can feed yourself on it. I know how the hunger tortures you. Especially when it just lays there." Kort knikte Arno. ”I won’t watch if you don’t want me to." Een dankbare glimlach verscheen, terwijl hij naar voren stapte. 'I must thank you, Edan. But right now, in this state, I truly can not care if you're watching or not,' sprak hij naar waarheid. Bij het karkas zakte hij neer op zijn knieën. Zodra hij volgens zijn instinct het beste plekje gevonden had, boog hij zich er overheen. Direct liet hij z'n scherpe tanden in de huid zakken, een tevreden geluid slakend bij het proeven van dat geruststellende bloed. Bij elke slok werd de brand geblust. Pas bij de laatste druppel, liet hij het dier los. Tevreden zette hij zich recht, alsof hij weer herboren was. 'That tasted good.' Arno draaide zich naar Edan om. 'I owe you a dinner right now. So if you're in for a French meal, you're always welcome,' grijnsde hij. 'Unless you don't eat normal food of course.' Natuurlijk kon hij Edan niet dwingen ooit eens te komen eten. Dat moest de ander geheel zelf weten. Zolang Edan maar wist dat z'n deur altijd open stond. Dat was immers het minste wat hij voor hem kon doen.

♦.♦
Terug naar boven Ga naar beneden
Edan Blood Colonel
Aantal berichten : 28

Character sheet
Age: 29 years
Species: Partly vampire
Partner:: No no honey, I'm good.~
Edan Blood Colonel
BerichtOnderwerp: Re: Bloody Chocolate Bloody Chocolate Emptyzo dec 27, 2015 1:05 pm






Edan

The Blood Colonel

Arno schraapte zijn keel. 'Never really expected to hear that out here. Perhabs not all the people of Separa are that rigid as I thought.' Edan grinnikte lichtjes. ”Perhaps,” reageerde hij enkel. Hij kon wel begrijpen dat Arno iedereen als een vijand zag. Immers was vrienden maken niet altijd even makkelijk. Er werd gesjoemeld met vertrouwen. Het was iets waar Edan echt niet tegen kon. Toch zou hij een optimistische man blijven en spontaan blijven zijn. Niet iedereen was zoals die ene persoon. Niet iedereen was slecht. Maar dat betekende niet meteen dat je je geen zorgen moest maken. Immers lag gevaar nog in elke hoek. Toch kon Edan met zekerheid zeggen dat hij Arno eerder als een vriend zag dan als een vijand. Ze wisten meer van elkaar. Ze kenden elkaar beter. Werd het al tijd om hem als vriend te bestempelen? Edan besloot daar mee te wachten. Immers was er iets anders wat Arno’s aandacht hoogstwaarschijnlijk zou trekken. Edan richtte zich op het karkas en zei Arno dat hij zich erop mocht voedden. Het zou enkel marteling zijn om het niet te doen. Daarbij bood Edan nog aan dat hij niet zou kijken als Arno dat niet wou hebben.
Een dankbare glimlach was te zien. Edan ging er spontaan ook door glimlachen. Arno begon naar het karkas toe te lopen. Edan nam een paar stappen afstand. 'I must thank you, Edan. But right now, in this state, I truly can not care if you're watching or not,' Edan glimlachte lichtjes. ”I see. Well bon appétit,” zei Edan nog met een knipoog. Arno knielde neer bij het karkas. Kort keek Edan nog toe, totdat Arno zijn tanden in het beest boorde. Edan week zijn blik af naar de grond. Licht nerveus werd hij ervan. Hij hoorde hoe een Arno een teken van tevredenheid los liet. Edan voelde de spanning stijgen. Zijn handen vouwden zich in één. Zoekend naar afleiding wreef hij met zijn duim over het gouden motief dat afgedrukt stond op de palm van zijn handschoen. Een paar minuten volgde hij het motief met zijn duim, totdat hij Arno weer hoorde. 'That tasted good.' hoorde hij hem zeggen. Edan keek op en liet zijn handen zakken langs zijn lichaam. Hij glimlachte lichtjes. 'I owe you a dinner right now. So if you're in for a French meal, you're always welcome,' sprak Arno met een grijns. Edan kon het niet helpen dat hij wat verbaasd op keek door het voorstel. 'Unless you don't eat normal food of course.' voegde Arno er nog snel aan toe. Edan herstelde zich en wuifde die woorden snel weg. ”Oh no I’d love to get dinner with you! Especially with you,” reageerde Edan vrijwel meteen en knipoogde eens. ”It would almost seem like a date,” voegde hij er nog plagend aan toe. Hij haalde vanuit zijn binnenzak een reep chocolade. Hij zette een paar stappen naar Arno toe. Hij brak een deel van de chocolade reep af en hield deze op voor Arno. Het klonk misschien wat raar, maar chocolade was iets wat Edan niet tot nauwelijks deelden. Enkel zij die het verdiend hadden. Het feit dat Edan het aanbod was al een teken dat Edan Arno zag als een vriend. ”On a new friendship?” zei hij dan ook. Een lichte aarzeling lag in zijn stem. Hij zag het immers wel gebeuren dat Arno helemaal geen vrienden met hem wou zijn. Dat Edan maar een raar iets was met een pratend zwaard en een verslaving aan chocolade. Edan slikte eens. Hij probeerde nog zo positief mogelijk te zijn, maar plots leek alles een stuk somber te zijn.
© Sykes
Terug naar boven Ga naar beneden
Arno
Aantal berichten : 152
Woonplaats : In a jar

Character sheet
Age: 29
Species: Halfling (Vampire/Human)
Partner:: Home is everywhere your heart is. I can be that home, if you please
Arno
BerichtOnderwerp: Re: Bloody Chocolate Bloody Chocolate Emptyma dec 28, 2015 12:04 am

Arno Victor Dorian Grey

Je vois le chaos en dessous

Het bloed had het grootste gedeelte van zijn honger gestild. Lang niet alles, maar het was een  begin. Op wat Arno nu binnen had, kon hij zeker nog een paar dagen verder. Vandaag zou hij het niet flikken weer op pad te gaan. Ten eerste omdat dan een dier onnodig sterven zou. Een tweede hert zou hij niet op kunnen. En ten tweede zou hij Edan achter moeten laten. Iets waar hij zich absoluut niet vrijwillig aan zou wagen. Hoe vreemd hun gesprek ook verlopen was, met het sprekende zwaard en al, de prettige sfeer liet Arno plakken. Hij was geïntrigeerd in Edan. De manier waarop de man deed. Zo open. Zo spontaan. Diens kijk op de wereld. Dat het nog mogelijk was zo te kunnen zijn. Altijd had Arno gedacht dat dat verledentijd was. Dat geen ziel zich daaraan nog zou wagen, aangezien ze het aan zouden zien als een zwakte. Ongetwijfeld dat hij zeker nog wat van Edan op zou kunnen steken. Daar waar hij totaal geen bezwaar op zou hebben. Hij kon best kritisch wezen op zij die hem de les probeerden te lezen. Men moest hem eerst bewijzen dat ze het daadwerkelijk beter wisten. Of in ieder geval een betere kijk op iets hadden. Dan pas zou Arno gewillig zijn hun theorie aan te nemen. Maar die fase had hij nooit bij Edan gehad. Vanaf het eerste moment was hij alleen maar overdonderd door de man geweest. Aangenaam verrast.
Een verrassing leek momenteel even wederzijds te zijn, gezien de uitdrukking op Edan's gezicht. Wat? Was het aanbod zo slecht geweest? Zo apart? Liep hij wellicht te hard van stapel? Ze kenden elkaar immers nog maar net. Arno kon er geen tijd aan binden. Een handgebaar werd gemaakt. Iets wat hem al meteen op een manier leek gerust te stellen. ”Oh no I’d love to get dinner with you! Especially with you.” Dat beurde direct zijn gehele humeur op. Het betekende immers dat hij al zijn kookkunsten uit de kast moest gaan trekken en niet iets moest gaan verkloten. Regelmatig waren zijn recepten mislukt, waarbij hij bijna Edward had vergiftigd. Wel goed, misschien was dat te extreem maar destijds kwam dat zeker zo over. ”It would almost seem like a date,” werd plagend vervolgd. Het was dat dat er plagend uit was gekomen, anders zou Arno zich kapot zijn geschrokken, bang dat het werkelijk op die manier zou zijn overgekomen. Als een date. Hij kon zich de tijd niet heugen dat ooit te hebben gedaan. Evenmin daar aan te beginnen. Hij ging er simpelweg vanuit dat er geen tweede liefde op de aardkloot zou rondlopen. Dat hij gewoon eenzaam zou sterven, enkel hopend dat Edward meer geluk had. 'Almost,' herhaalde Arno. 'Maybe one day in the future.' Zo plagend als Edan eerst had geklonken, zo werd dat nu terug gekaatst. Arno nam het niet bepaald serieus. Zijn ogen keken toe hoe de andere man de reep chocola tevoorschijn haalde. Dat was waar ook. Hij had hem gestoord tijdens dat tussendoortje. De Fransman verwachtte dat Edan er gewoon aan verder ging. Er was nu genoeg tijd over. Maar in plaats daarvan werd het doormidden gedeeld en werd de helft hem voorgehouden. ”On a new friendship?” Arno trok zijn lederen handschoenen uit. Dat waar al zoveel bloed aankleefden, ondanks vele keren gewassen te zijn. Het was Arno's teken van respect. En met ontblootte handen nam hij het stukje chocola aan. Glimlachend keek hij Edan aan. 'Oui. On a new friendship, mon ami,' bevestigde hij, met een krachtige toon. 'But I won't dare to take your chocolat away. You seemed to really love that stuff.' Een plagerige grijns verscheen op zijn gelaat. 'And if you won't take it back I'm going to feed it to you.' Voordat Edan die "bedreiging" nog serieus kon nemen, schudde hij zijn hoofd. 'Just messing with you. No real threat.'

♦.♦
Terug naar boven Ga naar beneden
Edan Blood Colonel
Aantal berichten : 28

Character sheet
Age: 29 years
Species: Partly vampire
Partner:: No no honey, I'm good.~
Edan Blood Colonel
BerichtOnderwerp: Re: Bloody Chocolate Bloody Chocolate Emptydo dec 31, 2015 5:33 pm






Edan

The Blood Colonel

'Almost,'herhaalde Arno. 'Maybe one day in the future.' Voor kort ging een vlaag van verbijstering en moed door Edan heen. Alsof Arno het echt meende. Alsof Edan echt een kans zou maken, maar de plagende toon drong al snel door die optimist heen. Edan behield zijn gezicht in de plooi. In enige zin begreep hij niet wat hem zojuist overviel. Hij had die gevoelens eerder gevoeld, maar wou ze beslist niet nogmaals voelen. Het zou enkel, zoals nu, voor een vlaag van teleurstelling zorgen.
Edan hield zich vast aan de gedachte dat Arno een vriend was. Tenminste, zo begon Edan hem te zien. Hij zou niet weten hoe Arno daar over dacht. Hij brak een stuk chocolade af. Iets wat hij nauwelijks deed. Niets was beter dan een homp chocolade in je mond. Zonder er echt over na te denken hield hij de chocolade op voor Arno. Met de woorden: ”On a new friendship?” Kennelijk was de moed toch nog niet ver weg gezonken en waren die gevoelens nog altijd aanwezig. Hij zou anders nooit chocolade aanbieden aan iemand anders. Chocolade was zijn heiligdom. Iets wat je alleen met dierbare deelden. Het was ongezien dat hij het zo aan iemand overhandigde die hij nog geen dag kende. Arno ontdeed zich van zijn handschoenen en nam het stukje chocolade met zijn ontblootte handen aan. Edan leek op dat ogenblik te beseffen wat hij had gedaan. Zijn blik bleef voor een moment hangen bij het stukje chocolade, waarna een glimlach rond zijn lippen verscheen. Nee verkeerd voelde het niet aan. Met het stukje chocolade was hun vriendschap verzegeld. Triomf bekroop Edan. Eveneens als Edan keek Arno hem glimlachend aan. 'Oui. On a new friendship, mon ami,' bevestigde de man. Edan knikte eens tevreden, waarna hij een stuk chocolade in zijn mond stak. 'But I won't dare to take your chocolat away. You seemed to really love that stuff.' sprak Arno. Edan grijnsde. ”I do,” mompelde hij met vollemond, waardoor het waarschijnlijk onverstaanbaar was. Hij slikte de chocolade door. 'And if you won't take it back I'm going to feed it to you.' zei Arno tegen hem met een plagerige grijns. Edan keek hem wat verbaasd aan. Begreep de bedreiging niet. De woorden waren langs hem heen gegaan. Arno wou de chocolade terug geven? Waarom in hemelsnaam?! Het was een hemels geschenk! Arno schudde zijn hoofd. Nog altijd wat verward keek Edan hem aan. . 'Just messing with you. No real threat.' zei Arno nu. Edan snapte het nog niet, totdat hij de vorige woorden herriep en grijnsde. Hij zette een stap naar Arno toe. ”It wouldn’t really be threat though. I’d love it if you would feed me.” Een flirterige grijns gleed over zijn gelaat heen, waarna hij het stukje chocolade uit Arno’s handen terug griste. Zonder pardon stak hij het vervolgens in Arno’s mond. ”Just eat it. It’s the seal on our friendship,” zei Edan nu en glimlachte breed. Hij nam weer een paar stappen afstand om vervolgens zelf nog een hap te nemen van de chocolade.
© Sykes
Terug naar boven Ga naar beneden
Arno
Aantal berichten : 152
Woonplaats : In a jar

Character sheet
Age: 29
Species: Halfling (Vampire/Human)
Partner:: Home is everywhere your heart is. I can be that home, if you please
Arno
BerichtOnderwerp: Re: Bloody Chocolate Bloody Chocolate Emptyza jan 02, 2016 11:30 pm

Arno Victor Dorian Grey

Je vois le chaos en dessous

Hoe groot de dwang ook zou wezen, Arno zou voet bij stuk houden. Het grootste gedeelte had hij dierbare dingen van onbekende mensen genomen. Vrouwen hadden hun man verloren. Mannen hun zoon. Door zijn handen had hij verschijnende gezinnen gebroken en van daaruit besloot hij vandaag geen chocola te eten van Edan. Dat verschil erin was enorm, daar was hij zelf ook wel van bewust. Maar op een één of andere manier begon hij om de andere man te geven. Begon hij Edan te zien als een ware vriend, en dat op zo'n korte termijn. En het feit dat Edan wat af gaf waar diegene van leek te houden, versterkte enkel het gevoel dat niet af te pakken. Want zo voelde het voor hem aan, ondanks dat het werd aangeboden. De ”I do,” wat gedempt uit Edan's mond kwam zetten bevestigde zijn eerdere vermoeden. Dat chocola werkelijk diens verslaving was. Of wel ja, misschien was verslaving sterk uitgedrukt. Er gewoon vreselijk van houden kwam wel aardig overheen. Daarom probeerde hij het stuk via wat "humor" terug te geven. Zodat het niet over zou komen als een afwijzing. Want het laatste wat hij wou was Edan beledigen. Of teleurstellen. Ze hadden hun nieuwe vriendschap bekrachtigd. Wat voor Arno betekende dat hij voor die vriendschap zou blijven vechten. Loyaal blijven en er zijn in goede en slechte tijden. Bijna als in een huwelijk. Vriendschappen waren schaars, dus hij was er zuinig op. Een grijns sierde zijn gelaat, terwijl hij toekeek hoe Edan dichterbij stapte. ”It wouldn’t really be threat though. I’d love it if you would feed me.” Na de woorden werd het chocola aangepakt. Arno voelde opluchting. Blij dat Edan het gewoon weer terug pakte. 'Even in the way I ha- Hmpff..' Midden in de zin werd hij gedwongen het te staken. Het terug gepakte chocola werd volop in z'n mond gedrukt. De smaak rolde over zijn smaakpapillen, gemengd met het bloed dat daar nog gezeten had. Die combinatie was enigszins.. Apart. Maar niet op een negatieve manier. ”Just eat it. It’s the seal on our friendship." Met een volle mond staarde hij Edan aan, waarna hij eens knikte. Accepterend dat het zo had moeten gaan. Stilletjes stond Arno daar, zijn handen voor hem in elkaar vouwend. Wachtend tot het chocola op zo'n  manier gesmolten was dat hij er fatsoenlijk op kauwen kon. Pas toen hij daar de mogelijkheid toe had, begon hij het daadwerkelijk naar binnen te werken. 'I was forgotten how good it tasted. Where do you get that stuff?' Vroeg hij nadat z'n mond weer leeg was. Vanuit een binnenzak haalde hij een witte zakdoek, waarmee hij netjes zijn mondhoeken af depte, zelfs al zat er niets. Het was een gewoonte. Iets dat vanaf jongs af zijnde er al in zat. Vervolgens zakte hij op de grond, relaxed tegen de boom aanleunend. Niet zomaar van plan nog ergens heen te gaan. Sterker nog, hij wou wel eens wat meer weten van Edan. 'Are you born in Separa?' Onbewust tikte zijn hoofd iets wat vragend opzij. 'You are not forced to answer though. If you don't want to, it's alright. I'm just being curious right now.'


Slechte post, sorry. Hoop dat je er wat mee kan. Anders verzin ik overmorgen er wel wat bij
♦.♦
Terug naar boven Ga naar beneden
Edan Blood Colonel
Aantal berichten : 28

Character sheet
Age: 29 years
Species: Partly vampire
Partner:: No no honey, I'm good.~
Edan Blood Colonel
BerichtOnderwerp: Re: Bloody Chocolate Bloody Chocolate Emptyzo jan 03, 2016 12:02 pm






Edan

The Blood Colonel

Zonder pardon had hij het stukje chocolade in Arno’s mond gestoken zodra hij begon te praten. Edan was niemand iemand die snel zijn chocolade afstond. Arno leek dat te beseffen, maar Edan zou het, desondanks dat, niet toestaan dat Arno zijn chocolade niet aannam. Hoe kon je zoiets afwijzen?! Met die gedachte had hij het in zijn mond gepropt. De man kon hem enkel aan kijken en knikken. Iets wat Edan een triomfantelijk grijns bezorgde. Hij was blij dat Arno het aan nam. Ook al had hij niet veel keus gehad.
Een paar seconden gleden voorbij. Seconden waarin de stilte werd weer gelegd. Zwijgend keek Edan naar Arno die nog altijd het stuk chocolade in zijn mond had. Na een paar seconden leek de chocolade zo danig gesmolten te zijn dat Arno het naar binnen kon werken. 'I was forgotten how good it tasted. Where do you get that stuff?' zei Arno zodra de chocolade uit zijn mond was verdwenen. ”I get it from a particulair little chocolatier in town. I can show you some time. But you need to keep it a secret. I don’t want too many people to know about it,” antwoordde Edan en keek hem met een lichte grijns aan. Zijn woorden klonken wellicht als een grap, maar zo bedoelde hij het zeker niet. Die chocolatier was hem lief en hij zou het niet willen dat de winkel elke dag vol gestouwd zat met mensen.
Arno pakte een doekje tevoorschijn en depte daarmee zijn mondhoeken schoon. ”Such a gentleman,” mompelde Edan binnensmonds met nog altijd een grijns. Arno liet zich vervolgens op de grond zakken en leek nergens meer heen te gaan. Edan zette zich op zijn beurt ook op de grond neer en bleef tegenover Arno zitten. 'Are you born in Separa?' vroeg Arno plots. Een vraag die Edan niet aan had zien komen. Zijn blik was dan ook wat verbaasd geworden. De verbaasde blik verdween zodra Arno’s hoofd een tikje opzij ging. Het zag er schattig uit, maar Edan zou dat niet zeggen. . 'You are not forced to answer though. If you don't want to, it's alright. I'm just being curious right now.' zei Arno hem nog. Edan grinnikte lichtjes. ”It’s alright. As friends, we deserve to know a little more from each other than strangers, right? On top of that is curiosity only human,” reageerde Edan op Arno’s woorden.
Edan’s verleden lag hem zwaar, maar er niet over praten deed hij niet. Hij kon zijn verleden onder woorden brengen en vertellen zonder in tranen uit te barsten. Het deed genoeg met hem, maar dat zou hij niet laten merken. Hij was ervan overtuigd dat niemand daar toch beter van werd. Arno verdiende antwoord en meer te weten dan anderen. Immers had Arno hem ook al vertrouwelijke informatie gegeven. Edan opende om die reden zijn mond en stopte de chocolade weer weg. ”No I was born in Feito. It’s a small town in the demon kingdom. I’m partly demon so,” legde Edan uit met een lichte glimlach. Hij hoopte dan ook dat hij Arno niet af schrikte met die woorden. Voor een moment zweeg Edan. Hij wist niet goed wat hij nu moest zeggen of dat hij nu iets moest vragen. Uiteindelijk besloot hij dan meer prijs te geven dan Arno had gevraagd, hopend dat hij Arno hiermee niet tot last was. ”My family was killed by some other demons. I’ve been looking for my little brother, but I can assume that he’s been missing too long to be found. I’ve made a contract with Bloody Accel in the hope I could fight my way back into the demon kingdom, but the thirsty feeling from Bloody begun to control me. I have taken part in a small army. An army who only kills to see blood. It was wrong for me to get in that, but I eventually killed so many people that I was called the Blood Colonel. Pretty ironic. I quit the army, quit searching for my little brother and quit searching for a way back into a normal life. So now I’m just wandering around. Eating chocolate,” deed Edan zijn verhaal met een lichte glimlach. Opnieuw zweeg hij kort, totdat hij zijn blik richtte op Arno. ”I’m sorry if I bothered you with my story. I just wanted to tell you. Since.. we are friends,” voegde Edan er nog aan toe met een lichte glimlach. Natuurlijk was er nog meer te zeggen dan dat wat hij net in steekwoorden had gezegd, maar daar zou hij niet verder op in gaan tenzij Arno er op door vroeg. Arno mocht alles van hem weten, maar Edan wou hem geen onbenodigd veel detail geven over zijn leven als Arno dat niet wou.
© Sykes
Terug naar boven Ga naar beneden
Arno
Aantal berichten : 152
Woonplaats : In a jar

Character sheet
Age: 29
Species: Halfling (Vampire/Human)
Partner:: Home is everywhere your heart is. I can be that home, if you please
Arno
BerichtOnderwerp: Re: Bloody Chocolate Bloody Chocolate Emptydi jan 05, 2016 11:13 pm






Door het proeven van de chocola kwamen, oude, oude maar dan ook hele oude herinneringen terug. Van voor de tijd dat hij "volwassen" had moeten worden. Voor de tijd dat het leven niet langer meer één groot sprookje was. Als kind zijnde had hij regelmatig chocolade gehad. Geïmporteerd spul vanuit België, wist hij nog. Het was een snack geweest dat verdween nadat hij met de trainingen begonnen was. Echter kwamen er nu allerlei ideeën naar boven zetten. Recepten dat hij kon combineren met chocolade. Voedsel bleef immers belangrijk en misschien kon hij Edan er wel mee verrassen, wanneer de man eens zou komen voor een diner. Die gedachte leidde ertoe de vraag te stellen waar Edan dat spul vandaan had. Het importeren was een idee. Geld speelde geen rol, maar tijd wel en gezien het feit dat Edan er mee op zak rond liep, moest het toch wel ergens plaatselijk te halen vallen?  ”I get it from a particulair little chocolatier in town. I can show you some time. But you need to keep it a secret. I don’t want too many people to know about it,” was het antwoord. Tevreden knikte Arno, waarna hij met zijn hand het gebaar maakte dat hij zijn mond dichtritste en het sleuteltje weggooide. 'Yes please. It'll stay a secret, don't worry.' Nee, geheimen waren voor hem nooit een probleem geweest. Sterker nog, naar zijn mening had hij er al teveel. Het leven dat hij leidde, het leven als een assassin, hield hij al jaren geheim voor z'n eigen zoon.  Hoe hij dat tot nu toe vol had weten te houden was hem zelf nog een raadsel. Maar van één ding was Arno zeker: wanneer Edward ouder zou worden, zouden er geheid vragen gaan komen. Vragen waar hij niet onderuit kon komen. De gedachten er alleen al aan maakte hem plotseling nerveus. Want wat als Edward hem daardoor zou verafschuwen? Hem zou gaan haten doordat hij alles een geheim had gehouden? Kort streek Arno door z'n haren heen, om zich enigszins weer te doen ontspannen. De toekomst lag ver voor hen. Voor nu verwende hij Edward zoveel als hij in zijn macht had en beschermde hij hem tegen de harde wereld. Een grote fout wellicht. Wellicht moest hij Edward er juist meer aan blootstellen. Puur om een "dikkere huid te kweken" maar Arno wist dat hij dat niet over zijn hart zou kunnen krijgen.
Door alle spokende gedachten hoorde hij Edan slechts wat mompelen. Wat precies drong niet geheel tot hem door. Enkel de grijns. Die sierlijke grijns die rondom de man's lippen lag. Met een scheef glimlachje keek Arno even weg, zijn blik naar niets speciaals richtend. Hij had zich erop betrapt te lang -naar zijn mening- naar de ander mans lippen te hebben gekeken. De reden waarom verdrukte hij. Ver, ver weg, zonder enige twijfeling. Om zichzelf daarvan af te leiden zakte hij neer tegen de boom. Meteen ging hij comfortabel zitten. Zijn knieën ontspannen omhoog getrokken, zijn ellebogen er volop op steunend waarbij zijn handen als slappe vaatdoekjes naar beneden hingen. Een positie waar hij in de buitenlucht zich niet aan wagen zou. Behalve nu. Edan vormde geen gevaar. Integendeel, Arno vertrouwde hem volle 100%. Bruine kijkers volgden de bewegingen van z'n metgezel, die tegenover hem kwam te zitten. Hoewel dat zijn eigen mening was, vond Arno het een geschikt moment om iets meer te weten te komen over Edan. In de 6 jaar dat hij in Separa verschanst zat, waren ze elkaar geen enkele keer getroffen. Iets dat hem speet. Als hij de kracht ertoe had gehad, dan had hij deze ontmoeting eerder laten gebeuren. Een fantasie die onmogelijk was. ”It’s alright. As friends, we deserve to know a little more from each other than strangers, right? On top of that is curiosity only human.” Als Arno eerlijk was geweest, dan had hij niet verwacht zo'n reactie erop te krijgen. Ze waren vrienden, ja. Alleen wel op een snelle basis. Maar hem erover horen klagen? Nope. Zwijgend veranderde de jongeman van positie. Van totaal ontspannen naar aandachtig. Zijn benen verplaatsten zich tot een kleermakerszit. Zijn rug rechtte zich, met schouders naar achteren. De manier waarop Edan het chocola opborg gaf een teken dat dit niet met slechts één zin gezegd zou gaan worden. Het waren die kleine dingen waar hij extra op lette. Die kleine dingen die soms grote betekenissen konden hebben. ”No I was born in Feito. It’s a small town in the demon kingdom. I’m partly demon so.” Een demon? Een vlaag van ongeloof trok over zijn gezicht heen. Demon. Edan? Hij moest zich eraan herinneren dat de man ook "deels" had gezegd. Maar dan nog. Demons. Hoorden die niet corrupt te wezen? Het slechtste van het slechtste? Dat was een stempel die hij Edan weigerde te geven. De man verdiende beter dan dat. Echter stopte het verhaal daar niet bij. Een historie werd verteld dat Arno nog moeilijker vond te geloven dan het demon gedeelte. Al die tijd hield hij zich muisstil. Verroerde geen enkele spier in z'n lichaam zich. ”I’m sorry if I bothered you with my story. I just wanted to tell you. Since.. we are friends,” werd het verhaal mee afgesloten. Hij staarde Edan met een neutrale blik aan. Tot dat voorgehouden masker brak. Zijn mondhoeken kwamen omhoog. 'No, you ain't bothering me with that at all. I... Enjoy hearing histories. How cruel the may be. And how weird that may sound,' verbrak hij zijn zwijgen. 'Perhabs "enjoy" is not the right word for it. But histories make me understand people a little bit better. In your case... I admire you. So much happened in those couple words you spoke, and yet here you are: being the most positive man I've ever met.' Dramatisch konden zijn woorden overkomen, daarvan was Arno op de hoogte. Immer sprak hij nu zijn hart uit. De woorden die over zijn lippen waren komen zeilen waren geen leugens geweest. Het was gewoon hoe hij erover dacht. Tenslotte was hij er Frans voor. Fransen mochten dramatisch wezen. 'So just wandering around and eating chocolate is your future? Nothing more than that? No... Plans? No goals left?'

© Sykes
Terug naar boven Ga naar beneden
Edan Blood Colonel
Aantal berichten : 28

Character sheet
Age: 29 years
Species: Partly vampire
Partner:: No no honey, I'm good.~
Edan Blood Colonel
BerichtOnderwerp: Re: Bloody Chocolate Bloody Chocolate Emptywo jan 06, 2016 11:45 am






Edan

The Blood Colonel

Een stilte volgde. Een ijzige stilte na Edan’s smaak. Hij had een gok gewaagd met het bloot stellen van zijn hele historie. Normaal deed hij dat niet. Nee zelfs hij niet. Hij was optimistisch en deed zich voor als naïef, maar vertrouwde informatie geven over zijn geschiedenis deed hij weinig tot nooit. Diegene die erachter kwamen vonden hem dan ook meestal een stuk minder aardiger leek het wel. Alsof hij plots zoveel meer gevaar vormde, terwijl hij dat altijd al had gedaan. Immers was er een reden waarom hij vrienden probeerde te maken zonder gevaar. In zijn geval liep hij weinig gevaar. Hij kon zichzelf prima verdedigde, dus waarom terug houden? Er zouden maar weinig zijn die dat begrijpen, maar misschien kwam er ooit eens iemand die dat begreep. Edan keek Arno zwijgend aan. Zelfs geen grijns of glimlachje sierde zijn gelaat. Nee zijn gezichtsuitdrukking was serieus. Hij hoopte dan ook dat hij Arno hiermee niet tot last was. Dat hij Arno niet af schrok. Maar Edan ging er vanuit van niet. Hij wou het Arno gewoon vertellen. Iets in hem drong zich tot Arno aan hem gaf hem tekens dat het allemaal goed was om dit te vertellen. Nog even en Edan zou al zijn verhalen aan Arno vertellen. Dan waren ze wel een halve dag verder.
Plots kwam er beweging in Arno’s mondhoeken. Ze kropen omhoog. Edan keek hem licht verbaasd aan. Vrijwel verrast. 'No, you ain't bothering me with that at all. I... Enjoy hearing histories. How cruel the may be. And how weird that may sound,' verbrak Arno de stilte. Edan keek hem nog altijd verrast aan. Hij.. hield ervan om de historie van iemand te horen? Edan kreeg de neiging om te fronsen. . 'Perhabs "enjoy" is not the right word for it. But histories make me understand people a little bit better. In your case... I admire you. So much happened in those couple words you spoke, and yet here you are: being the most positive man I've ever met.' legde Arno al snel uit. Lichte drama speelde in zijn stem. Nog altijd verrast keek Edan hem aan. Arno bewonderde hem? Hoe was dat mogelijk?! Hij had mensen vermoord. Zonder enige genade. Voor kort week Edan zijn blik af. Dat was iets wat Arno niet wist. Nóg niet wist. Zou hij het hem vertellen? Edan slikte eens, waarna hij zijn blik terug op Arno richtte. ”I don’t really see how you can admire me, but I’m glad I didn’t bore you with my story,” reageerde Edan met een lichte glimlach. Een glimlach die er weliswaar wat zwakjes uit zag. Het vertellen van zijn verhaal deed kennelijk meer met hem dan hij door had. 'So just wandering around and eating chocolate is your future? Nothing more than that? No... Plans? No goals left?' vroeg Arno nu en het gaf Edan de tijd om te herstellen.
Hij glimlachte lichtjes. ”Well of course I have some goals. I want a place where I can stay and which I can call ‘home’, “ begon Edan. Hij kon begrijpen dat zijn woorden nogal cheesy waren, maar het was de waarheid. Sinds hij de geheimendienst had verlaten, had hij geen vast verblijft meer gehad. ”But that’s not my only goal,” vervolgde Edan. Een plezierige, wat flirterige, grijns begon rond zijn lippen te spelen. ”You’re also a goal. Something that I am after. But I should play the game to win it,” sprak Edan met een knipoog. Voor kort keek hij Arno nog aan, om te laten merken dat hij zijn woorden meenden, waarna hij besloot over te gaan op een ander onderwerp om te voorkomen dat de situatie erg ongemakkelijk zou worden. ”What about you? What are you doing in your everyday life and do you have history you want to share with me?” vroeg Edan op zijn beurt.
© Sykes
Terug naar boven Ga naar beneden
Arno
Aantal berichten : 152
Woonplaats : In a jar

Character sheet
Age: 29
Species: Halfling (Vampire/Human)
Partner:: Home is everywhere your heart is. I can be that home, if you please
Arno
BerichtOnderwerp: Re: Bloody Chocolate Bloody Chocolate Emptywo jan 06, 2016 4:22 pm






De verrassing die op Edan's gezicht verscheen na zijn woorden zouden Arno's herinnering niet snel meer kunnen verlaten. Het liet zijn glimlach verbreden. Was zijn stelling, zijn mening, dan zo verschrikkelijk anders geweest? Zo'n "shock"? Zo onverwacht? Voor hem was het niet anders dan normaal. Fatsoenlijk. Edan was na zijn geheim ook niet vertrokken. Had hem zelfs verzekerd dat de kijk op hem daardoor niet veranderen zou. Waarom zou Arno dat dan wel bij Edan doen? Wat de man allemaal had meegemaakt. Wat hij allemaal had gedaan, het veranderde niet wie hij in het heden was: een spontaan, open iemand. Het zou simpelweg oneerlijk zijn iemand op diens historie af te rekenen. Ze konden er immers weinig meer aan veranderen. Iets wat Arno ook niet geheel wou. Ja, hij had enorme fouten gemaakt. Ja, hij had dierbaren verloren maar het hoorde hij het leven. Hij wilde geen perfect leven. Zoiets als een "perfect leven" was een onmogelijk ideaal. Een leugen waar hij totaal geen behoefte aan had. Imperfectie mocht er zijn. Graag zelfs. ”I don’t really see how you can admire me, but I’m glad I didn’t bore you with my story.” Recht had hij Edan aangekeken. De neiging om hem zijn standpunten daarop te vertellen was groot. Toch behield Arno het voor zichzelf. Ze konden elkaar vrienden noemen en goede vrienden wisten hun vriendschap lang stand te houden. Hij nam zich voor het in die jaren te bewijzen. Het overduidelijk te laten merken. Bij deze had hij een persoonlijk doel bedacht, waar hij loyaal aan zou blijven.
Ergens was Arno benieuwd naar Edan's toekomst plannen. Wie had dat immers nou niet? Dromen najagen. Of een bepaalde toekomst visie. Persoonlijk zou hij hier in Separa Edward groot brengen. En wanneer de jongen op volwassen leeftijd was gekomen, zou Arno terug keren naar Frankrijk. Edward kon dan zelf kiezen wat hij wou doen. Zijn bezittingen in Sepera overnemen of ook terugkeren naar diens moeder land. ”Well of course I have some goals. I want a place where I can stay and which I can call ‘home’, “ sprak Edan, waarop hij begrijpelijk knikte. Hoewel hij zelf niet zo'n situatie had gehad zoals zijn metgezel, moest het ongelooflijk zwaar zijn bijna alles te verliezen. Geen ouders. Geen thuis. Geen broertje. Alles opnieuw moeten opbouwen. Een nieuwe start zien te maken. ”But that’s not my only goal,” vervolgde Edan. Een nieuwsgierige blik verscheen in zijn donker bruine ogen. Wat kwam er nog bij? ”You’re also a goal. Something that I am after. But I should play the game to win it.” Arno had er geen grip op. Warmte steeg omhoog, richting zijn hoofd, war ervoor zorgde dat een lichte kleur op zijn wangen verscheen. Hij als doel. Iets waar Edan achterna ging. Zover zijn hersenen nadachten kon dat twee kanten hebben. Al had hij al zo'n heel, heel , heel vaag gevoel waar dit om ging. 'Play "the game"?' De vraag was oprecht. Wat voor spel bedoelde Edan ermee? 'Are there rules in it?' Natuurlijk ging Arno ernaar vissen. Wat voor spel het ook mocht zijn, hij wilde weten hoe men het speelden. Ooit kon die wijsheid nog van pas komen. Echter werd hem weinig tijd gegund om zich daar verder op te richten. ”What about you? What are you doing in your everyday life and do you have history you want to share with me?” Hij trok een bedenkelijk gezicht. Nou kon hij wel beren op zijn pad gaan bedenken om het niet te vertellen. Excuses en dat soort dingen, maar dat oneerlijk zijn. Tenslotte kon het geen kwaad. 'Well... I'm born in Versailles, not far away from Paris. Maybe you've heard about château de Versailles, that's were I used to live. It's still in our familiy though. My mother watches over. I didn't really grew up in a peaceful time. France was tumbling down. Breaking under the control of King Louis. When I was young I became a student of the assassins. They tought me their ways. Their ideals. The difference between good and evil. When I was at the right age, I was allowed to help in the French Revolution. My father got killed in that war. Oh yeah forgot to tell that. My whole familiy are assassins. At some certain moment we won the revolution, which gave me the time to focus on my familiy. I got married.' Even was hij stil. 'After she was killed, I fled. That's how I ended up here. And now I'm raising my son, Edward.' Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Hoewel zijn liefde vlak voor zijn gezicht was vermoord, had Arno het een plekje gegeven. Natuurlijk droeg hij er verdriet voor, maar hij had er vrede mee. Iets wat je een aantal jaar terug niet van hem zeggen kon. 'Once he's old enough I'll return to France. You should come then. I bet you'd like it.' Hij grijnsde lichtjes. 'Unless you hate big, romantic city's.'  


© Sykes
Terug naar boven Ga naar beneden
Edan Blood Colonel
Aantal berichten : 28

Character sheet
Age: 29 years
Species: Partly vampire
Partner:: No no honey, I'm good.~
Edan Blood Colonel
BerichtOnderwerp: Re: Bloody Chocolate Bloody Chocolate Emptywo jan 06, 2016 4:51 pm






Edan

The Blood Colonel

Na zijn woorden, duurde het niet lang voordat er kleine blosjes verschenen op Arno’s wangen. Edan grijnsde wat. Hij kon het niet helpen dat het hem goed deed. Dat hij Arno zo kon laten voelen. Het gaf hem een beetje hoop dat zijn doel toch een beetje bereikbaar was. Dat dat warme, rusteloze gevoel toch gestild kon worden. Edan verwachtte geen reactie. Hij ging er vanuit dat Arno verbijsterd was om de woorden, maar kennelijk kon de nieuwsgierigheid nog sterk tot hem door dringen. 'Play "the game"?' vroeg hij. Edan keek hem aan. Hij merkte dat Arno het echt meende. Edan grijnsde opnieuw wat lichtjes. ”Yes,” antwoordde hij simpel. 'Are there rules in it?' vroeg Arno nu die oprecht nieuwsgierig leek en antwoord wou hebben. Edan grinnikte eens. ”Of course there are rules! Which game doesn’t have rules? But watch out Arno. You can’t play the game. You’re just the amazing gift when I’ve won the game,” zei Edan en gunde Arno opnieuw een knipoog. Hij leek het geflirt niet te kunnen stoppen.
Toch ging hij over op een serieuzer onderwerp. Om de situatie toch iets serieus te houden en omdat hij nu natuurlijk ook de antwoorden wou hebben op zijn vragen. Zo begon hij de vragen terug te vuren. Arno trok een bedenkelijk gezicht. Iets wat voor Edan al meteen een teken was om te zeggen dat hij niks hoefde te zeggen. Edan kon begrijpen dat niet iedereen zomaar zijn geschiedenis bloot gaf en het deerde Edan ook niet zo zeer wat er allemaal in Arno’s verleden was gebeurd. Natuurlijk was hij gezond nieuwsgierig, maar hij zou zijn kijk op Arno niet veranderen. Maar net op het moment dat Edan zijn mond open trok om Arno daad werkelijk te zeggen dat hij niet hoefde te antwoordde, beantwoordde Arno de vragen al. En hoe. Een reeks aan gebeurtenissen, een heel levensverhaal, gleed langs hem heen. Verwonderend keek Edan toe terwijl Arno sprak. Edan had veel verwacht maar dit. Nee dit niet. Hij had het gevoel alsof hij elk moment kon gaan glunderen, totdat Arno plots stil viel. Meteen betrok Edan’s gezicht bezorgd. Zich niet beseffend dat hij op het moment al zoveel om Arno gaf dat hij zich ernstig zorgen om hem kon maken. Voor even bleef Arno stil. Edan kreeg de neiging om te vragen of het ging, maar hij wou Arno de tijd gunnen. Uiteindelijk sprak Arno verder, waaruit bleek waarom hij was stil gevallen. 'After she was killed, I fled. That's how I ended up here. And now I'm raising my son, Edward.' eindigde Arno zijn verhaal. Edan slikte eens. ”I’m sorry to here that.. About your wife. I’m glad you have the oppertunity to raise your son here,” zei Edan. Een licht, misschien verontschuldigend, glimlachje lag rond zijn lippen. Hij hoopte dat hij geen zout had gestopt in open wonden, want hij wou Arno zeker niet boos of verdrietig maken.
'Once he's old enough I'll return to France. You should come then. I bet you'd like it.' Edan keek op van die woorden en grijnsde lichtjes zodra hij Arno eveneens zag grijnzen. 'Unless you hate big, romantic city's.' voegde Arno eraan toe. Edan lachte kort. ”Well I would hate it if I don’t have anyone to go with, but I would be honoured to go with you to a very romantic big city,” zei Edan met een grijns. Voor kort keek hij Arno aan, waarna hij op stond. Kort klopte hij zijn kleren af, waarna hij een hand uit stak naar Arno zodat hij zich daaraan kon optrekken. ”Shouldn’t you go home? It’s getting pretty late and I don’t want your son to be lonely,” zei Edan met een lichte glimlach. Natuurlijk zou hij Arno missen, maar hij zou ook zeker begrip tonen voor het feit dat Arno een zoon had en daar voor moest zorgen. Misschien maakte, het feit dat Arno vader was, hem nog wel aantrekkelijker.
© Sykes
Terug naar boven Ga naar beneden
Arno
Aantal berichten : 152
Woonplaats : In a jar

Character sheet
Age: 29
Species: Halfling (Vampire/Human)
Partner:: Home is everywhere your heart is. I can be that home, if you please
Arno
BerichtOnderwerp: Re: Bloody Chocolate Bloody Chocolate Emptywo jan 06, 2016 8:26 pm






”Yes,” klonk er. Het meest simpelste antwoord dat op een vraag gegeven kon worden. Wel ja. Meer was er ook niet echt nodig geweest, aangezien hij niet een daadwerkelijke vraag gesteld had. Slechts een herhaling. Zo standvastig als Arno was, zou hij met alleen dat antwoord geen genoegen nemen. Dus had hij doorgevraagd. Puur uit nieuwsgierigheid. Want wat voor spel speelden mensen nou in hemelsnaam om daarmee een doel te kunnen behalen. De grinnik van Edan liet hem even zijn ogen vernauwen. Op zo'n manier dat hij wist dat er wat meer achter stak. ”Of course there are rules! Which game doesn’t have rules? But watch out Arno. You can’t play the game. You’re just the amazing gift when I’ve won the game.” Hij vouwde zijn armen over elkaar heen, voor zijn borstkas langs. De bedoeling was om een serieus gezicht op te trekken. Echter kreeg hij dat niet voor elkaar. Slechts een grijns ontsnapte aan hem. 'Well well then... Nice mysterious game you have.' Dat vage vermoeden waar hij eerst mee van doen had, leek hierdoor wel te groeien. Echter hield hij zich op de achtergrond. Zou hij slechts afwachten op wat Edan zou doen. Zoals de man zelf al aangaf: hij kon het spel niet spelen. Het enigste wat hij kon doen was vanaf de zijlijn toekijken.
Van het spel sloeg het gesprek over naar de historie van hemzelf. Daar waar hij vrij weinig moeite mee had om het Edan te vertellen. Enkel het gedeelte over hoe invloedrijk zijn familie in Frankrijk was, hield hij achterwege. En dan niet via de wegen zoals de assassins voortbewogen. Nee. Via de politiek. Via raadseleden en noem maar op. Door die informatie achter te houden wou hij slechts z'n overgebleven familie beschermen. Arno keek op, zijn blik richtend op Edan nadat hij het verhaal verteld had. Bezorgdheid had op de andermans gezicht gestaan, iets dat Arno probeerde te verjagen door te glimlachen. Niemands verleden was gemakkelijk. Iedereen droeg een rugzakje en iedereen ervaarde gebeurtenissen op hun eigen manier. ”I’m sorry to here that.. About your wife. I’m glad you have the oppertunity to raise your son here.” Daarop knikte hij en alles wat hij daarop kon zeggen was: 'thank you.' Een dankje voor het getoonde begrip. Een paar jaar terug had hij gefaald in het beschermen van zijn vrouw. Als hij een seconde eerder was geweest had hij haar kunnen redden. Een fout dat hij geen tweede keer zou maken. Edward zou veilig onder z'n vleugels blijven, totdat de jongen zelf oud genoeg was om op eigen benen te staan.
Met de opmerking over het wederkeren naar Frankrijk, en daarbij het uitnodigen van Edan, hoopte Arno de sfeer weer wat doen op te leven. Tenminste, hij hoopte hevig dat het zou werken. Geen bezorgde gezichten meer. Dat leek te werken. Een korte lach drong zijn oorschelpen binnen. ”Well I would hate it if I don’t have anyone to go with, but I would be honoured to go with you to a very romantic big city." Een enthousiaste twinkeling verscheen in zijn ogen. Blij met het feit dat iemand bereid was mee te gaan naar Frankrijk. Edan had gelijk. In alleen weggaan zat geen pretje. 'That's deal then,' sprak hij terwijl hij de ander omhoog zag komen. Een helpende hand werd uitgestoken, dat hij zonder aarzeling vastpakte en ook omhoog kwam. ”Shouldn’t you go home? It’s getting pretty late and I don’t want your son to be lonely." Dat toverde een verraste, maar dankbare glimlach op zijn gezicht. Iemand dat rekening hield met kinderen, ja dat kon hij zeer waarderen. Eerder was het ook zijn bedoeling geweest om vroeg thuis te zijn. Dat wat overduidelijk was mislukt. Maar daar had hij een goede reden voor. Edan was het waard later thuis te zijn dan normaal. Al zou het geen vaste prik moeten worden. Edward stond immers nog altijd op nummer één. 'Yes, you are right.' Ondertussen had hij Edan's hand losgelaten. 'Thank you for this lovely day.' Daarbij nam Arno enkele stappen terug om een buiging te maken. 'It was very nice to meet you. And don't forget to pass by when you're in for a diner.' Dit keer was het zijn beurt om eens te knipogen. 'You'll know which house is mine.' Bij elk woord liep hij steeds verder achteruit, wetend dat de tijd plots begon te dringen maar toch nog niet echt weg wou.


~Ik denk dat dit het einde is?


© Sykes
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud
BerichtOnderwerp: Re: Bloody Chocolate Bloody Chocolate Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
Bloody Chocolate
Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven
Pagina 1 van 1
Soortgelijke onderwerpen
-
» Chocolate Dinner

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
 :: Grey Territory :: Woods of Eternity-
Ga naar: